Οι Μολδαβοί Metalcorers δεν θέλουν ιδιαίτερες συστάσεις, μιας και μαζί με άλλες κοντινές μουσικά μπάντες, όπως οι Jinjer ως πιο τρανταχτό παράδειγμα και όχι μόνο για τις εκθαμβωτικές frontwomen, όχι μόνο αναβίωσαν τους μουσικούς απογόνους του Nu Metal αλλά το πήγαν σε άλλα επίπεδα και έκαναν γνωστή την Ανατολική Ευρώπηστην παγκόσμια σκηνή.
Θεωρώ χρέος μου να σας μεταφέρω όσο πιο άμεσα μετά την Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου του 2023 στην οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού σας την εμπειρία μου.
Σε ένα μισό γεμάτο (ή μισό άδειο venue, ανάλογα πως βλέπεις το ποτήρι) λίγα λεπτά μετά τις 9μιση ξεκίνησαν οι ντόπιοι ABSENSE. Ίσως το πιο ταιριαστό συγκρότημα που θα μπορούσε να βρει η διοργάνωση για να ανοίξει τη βραδιά και όχι μόνο για τα γυναικεία φωνητικά, αλλά για το γενικότερο ύφος που θύμιζε τους headliners με κάποια πιο γρήγορα σημεία και πιο τεχνικά κιθαριστικά θέματα. Metalcore τύμπανα με τα κοφτά διπέταλα να συγχρονίζονται πλήρως με το μπάσο και με τις κιθάρες να blackίζουν ή να σουηδίζουν σε κάποια σημεία, ενώ σε άλλα να groovaρουν ή να θυμίζουν classic heavy με καθαρά σημεία, αλλά και με lead riffs. H Νεφέλη με όσο πάθος ξέρναγε στα brutal και screaming φωνητικά μέρη με άλλο τόσο έδινε πόνο στα μελωδικά σημεία παρέχοντας το τέλειο balance ως αποτέλεσμα. Να πω την αμαρτία μου δεν τους είχα τσεκάρει πριν την συναυλία αλλά από τότε το έλιωσα το EP τους, πολλά υποσχόμενη μπάντα.
Σχεδόν αμέσως τα ηνία πήραν οι επίσης δικοί μας SKYBINDER, λίγα λεπτά μετά τις 10 με τις μελωδίες στις κιθάρες να κατακλύζουν το Arch και το μελωδικό deathcore να μην έχει να ζηλέψει και πολλά από τους μέντορες τους από την Αυστραλία, τους Parkway Drive. Με καινούργιο τραγουδιστή, με βρώμικα και καθαρά φωνητικά, δύο κιθάρες, μπάσο και τύμπανα δεμένα σαν τον Προμηθέα, βασάνισαν τα αυτιά μας μια με κοφτά σημεία γλυκά και άλλοτε σκληρά ριφ και γρήγορα ξεσπάσματα. Θα μπορούσαν άνετα να κάνουν διεθνή καριέρα και όχι απλά να ανοίγουν συγκροτήματα του εξωτερικού. Επικά και πιασάρικα θέματα με στιβαρό ρυθμικό section βαριές κραυγές, κρυστάλλινος ήχος και δυναμικά μπάσα. Η ποιότητα του ακουστικού βιώματος ήταν σίγουρο ότι θα ζόριζε τον ηχολήπτη να μην την κάνει να φανεί ανώτερη των headliners.
Λίγα λεπτά πριν τις 11 τα samples μας εισάγουν στο όνομα της βραδιάς. Μπαίνουν δυναμικά με τη Lena να πηδάει στο ηχείο και να ξεσηκώνει τον κόσμο, ο οποίος θέλοντας και μη βρέθηκε να στριμώχνεται μπροστά και να συμμετέχει είτε σηκώνοντας τα χέρια (μου έκανε παρατήρηση που δεν το έκανα άμεσα την πρώτη φορά), είτε χορεύοντας στα ηλεκτρονικά σημεία, είτε αργότερα βάζοντας μας να κάτσουμε και να σηκωθούμε και να χοροπηδάμε μέσα στο πιτ σαν κατσίκια. Ξεκίνησαν με το “Pendulum” από το άλμπουμ “Endorphin” το οποίο κυκλοφόρησε το 2019 και ήταν το πρώτο με την υπογραφή της Napalm Records, από το οποίο έπαιξαν επίσης τα “Passerby”, “Walking Dead” και “Lure”, το γρήγορο “The Earth Mantra” αλλά και το “Black Gold” αργότερα στο encore. Ακούστηκαν φυσικά και “Longing”, “Fighter” και “The Realm of Chaos” (χωρίς τη guest συμμετοχή στα φωνητικά βέβαια) από το τελευταίο full length “Ecdysis” που τους καταξίωσε ακόμα περισσότερο στην σκηνή.
Δεν έλειψαν ούτε τα “Endless Stairs” και το χιτάκι τους “Orphan Song”, με αποτέλεσμα να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε άναυδοι τον εντυπωσιακό Vadim στην κιθάρα και την σκοτεινά γοητευτική Alice στο μπάσο, να χτυπιούνται μπροστά μπροστά στην σκηνή εναλλάξ με την φαντασμαγορική Elena «Lena Scissorhands» Cataraga. Το “Sweet Sweet Lies” από το “Embrace Eternity” έκλεισε τη βραδιά, αφήνοντας μας με μια γεύση ικανοποίησης αλλά ίσως όχι όσης θα θέλαμε (σχεδόν πάντα είμαστε αχάριστο το κοινό και θέλουμε και άλλο).
Στα αρνητικά της βραδιάς των INFECTED RAIN ήταν ίσως ο ήχος που θα μπορούσε να ήταν λίγο καλύτερος συγκριτικά με τα support (ίσως και να φταίει βέβαια ότι βρισκόμουν μπροστά από το ηχείο) και ότι δεν έπαιξαν κομματάρες όπως τα “Mold”, “Enslaved By A Dream” και άλλα πολλά. Τα θετικά ήταν πολλά περισσότερα βέβαια, από τους ρυθμούς του Eugen, τα εφέ και την αμεσότητα και επικοινωνία των υπολοίπων όμορφων προσωπικοτήτων που μας συνεπήραν μέχρι που και η Lena θέλησε να γνωρίσει τον κόσμο υπογράφοντας σε όποιο θέλει στα merch ή να βγάλουν μαζί φωτογραφίες. Ο κόσμος θα μπορούσε να ήταν περισσότερος επίσης αλλά καλύτερα από την άλλη λίγοι και καλοί παρότι το ARCH χωρούσε και άλλο λαό και έχει και καθίσματα στις άκρες κοντά στα ξύλινα μπαρ και στους πετρόχτιστους τοίχους. Αναμένουμε την επόμενη φορά ακόμα καλύτερα…
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
944 
