Ενόψει της πολυαναμενόμενης εμφάνισης των I Am Morbid στην Αθήνα στις 10 Ιουνίου, με το Dave Vincent και τον Pete Sandoval να παίζουν ολόκληρο το “Domination”, αξίζει να κάνουμε ένα ουσιαστικό και τίμιο αφιέρωμα σε αυτόν τον θρυλικό δίσκο των Morbid Angel ένα έργο που παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο και επιδραστικό μέχρι σήμερα.
“Where the slime live… where the slime breed…”
Κυκλοφόρησε στις 9 Μαΐου 1995 από την Earache/ Giant Records, το Domination είναι ο τέταρτος δίσκος των Morbid Angel και ο πρώτος που κυκλοφόρησε μέσω μεγάλης δισκογραφικής στις ΗΠΑ. Η μπάντα είχε ήδη καθιερωθεί ως ένα από τα “Unholy Trinity” του αμερικανικού death metal, μαζί με τους Death και Cannibal Corpse.
Αυτός ο δίσκος ήταν επίσης ο τελευταίος με τον David Vincent (μέχρι την επιστροφή του το 2004) και ο πρώτος και μοναδικός με τον κιθαρίστα Erik Rutan (που αργότερα θα δημιουργούσε τους Hate Eternal).
Τα στοιχεία που Καθόρισαν το “Domination” αφορούν την ρυθμικότητα, όπου σε αντίθεση με τον πιο ακραίο ήχο του “Covenant”, εδώ η μπάντα πειραματίζεται με mid-tempo και πιο “ογκώδη” ρυθμούς. Η Παραγωγή ήταν πιο “καθαρή” από ποτέ μέχρι τότε και ο ήχος του Sandoval είναι τσιμεντένιος, ή μπετόν αρμέ καλύτερα, ενώ τα φωνητικά του Vincent πιο κατανοητά από ποτέ.
Στο εικαστικό κομμάτι το εξώφυλλο με τους πράσινους ναούς και τα βιομηχανικά στοιχεία ήταν όσο προφητικό χρειαζόταν για την εξέλιξη του metal στα 90s, την στιγμή που τα τραγούδια του “Domination” είναι σχεδόν φτιαγμένα για live, με εθιστικά riff, δυνατά refrain και, σαρωτική ενέργεια.
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα Morrisound Studios στη Φλόριντα, με παραγωγό τον Bill Kennedy ( Machine Head, Testament etc.), ο οποίος δεν είχε δουλέψει ξανά με τόσο “σαλεμένο” death metal υλικό.
Ο Kennedy προσπάθησε να βάλει πιο “σύγχρονο” ήχο, με καθαρό διαχωρισμό των οργάνων και πιο συμπαγή rhythm section.
Ο Sandoval λέγεται πως έκανε ηχογραφήσεις με ακρίβεια χειρουργού και ήταν ήδη γνωστός για το ότι δεν χρησιμοποιούσε triggers και έβγαζε τα blast με φυσικό ήχο, κάτι σχεδόν άπιαστο ακόμα και σήμερα.
Το Domination μπορεί να μην ήταν ο πιο “brutal” δίσκος των Morbid Angel, αλλά σίγουρα ήταν ο πιο προσβάσιμος χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην ταυτότητα τους. Άσκησε τεράστια επιρροή σε μεταγενέστερες μπάντες του death metal και του death’n’roll ήχου.
Βέβαια η εποχή Domination σημαδεύτηκε από συγκρούσεις μεταξύ του David Vincent και του Trey Azagthoth, και κάπου εκεί άρχισε να ραγίζει το γυαλί. Ο Vincent, πιο εξωστρεφής και με μια glam/hard rock παιδεία (μην ξεχνάμε πως έπαιζε και με Genitorturers, τη μπάντα της τότε συζύγου του), ήθελε να ανοίξει η μπάντα σε ένα πιο ευρύ κοινό, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στο groove και στην καθαρότερη παραγωγή.
Από την άλλη ο Azagthoth, πάντα ο “τρελός μάγος” του death metal, ήθελε να μείνει πιστός στην απόκοσμη, χαοτική αισθητική του προηγούμενου υλικού και δεν ήταν ιδιαίτερε υποστηρικτικός των πιο πιασάρικων κομματιών όπως το “Where the Slime Live”.
Ως απόρροια η ένταση ανάμεσά τους κλιμακώθηκε, και μετά την περιοδεία του Domination, ο Vincent αποχώρησε (ή μάλλον αναγκάστηκε σύμφωνα με φήμες). Ήταν το τέλος μιας εποχής.
Ο Erik Rutan ήταν φανατικός των Morbid Angel και βρέθηκε ξαφνικά μέλος της μπάντας που λάτρευε. Ο Azagthoth τον κάλεσε για να γεμίσει το κενό που άφηνε ο Richard Brunelle και για να φέρει νέο αίμα και Rutan έφερε πιο τεχνικά στοιχεία και συμμετείχε σε συνθέσεις όπως το “Eyes to See, Ears to Hear” και “Nothing but Fear”, αλλά ένιωθε σαν “guest”, όχι ισότιμο μέλος.
Μετά την κυκλοφορία και την περιοδεία, έφυγε για να ιδρύσει τους Hate Eternal, κουβαλώντας μαζί του όλη την Domination τεχνογνωσία.
Υπάρχουν φήμες για ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι με τίτλο “Hellspawn’s Gate” που γράφτηκε στις ίδιες sessions αλλά κόπηκε επειδή θεωρήθηκε “πολύ doom και αργό” για τα δεδομένα του δίσκου. Κανείς δεν το έχει ακούσει επισήμως.
Στην περιοδεία του Domination στην Ευρώπη, λέγεται ότι ο Vincent πήγε να μπει στη σκηνή φορώντας φτερά αγγέλου (!) για το “Hatework”, θέλοντας να προσθέσει θεατρικότητα. Ο Azagthoth εξερράγη, έφυγε backstage, και τους απείλησε πως αν το ξανακάνει, φεύγει από την περιοδεία. Τελικά το σκηνικό κόπηκε. Μόνο μια φορά το τόλμησε, και λέγεται ότι υπάρχει μία VHS κασέτα από τη συναυλία στη Στουτγάρδη όπου φαίνεται αυτό το στιγμιότυπο…
1. Dominate
Ανοίγει με ένα αμείλικτο riff και το απόλυτο war cry. Σχεδόν “μαχητικό”, αυτό το κομμάτι σφραγίζει τον τίτλο του δίσκου.
Ίσως το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι του άλμπουμ. Βαρύ, κολλητικό και απόκοσμο, με ένα groove που δεν συναντάς συχνά στο death metal.
Το εμβληματικό αυτό τραγούδι δεν είναι για τέρατα ή λάσπες… Τουλάχιστον όχι μόνο.
Ο Vincent έχει δηλώσει πως το “slime” είναι μεταφορά για τους ανθρώπους που ζουν μέσα σε βρωμιά, διαφθορά και ηθική παρακμή – μια αναφορά στην κοινωνία και τον εσωτερικό “βούρκο” του ανθρώπου.
Το τραγούδι γράφτηκε την ίδια εβδομάδα που έγινε το βομβαρδιστικό χτύπημα στην Οκλαχόμα (1995), και, όπως λένε οι ίδιοι, “εκπροσωπεί την απόλυτη παρακμή της εποχής”.
Πιο περίπλοκο και χαοτικό, με αλλαγές ρυθμού που δείχνουν την τεχνική αρτιότητα του Sandoval.
4. Melting
Ένα ambient ενδιάμεσο κομμάτι, σχεδόν industrial, που φέρνει ατμόσφαιρα και εντείνει το απόκοσμο στοιχείο του δίσκου.
Groovy, απειλητικό και επιθετικό. Παράδειγμα του πώς οι Morbid Angel συνδύαζαν brutality με μια σχεδόν “ευφυή” σύνθεση.
Πιο ευθύ και οργισμένο, με ταχύτητα και doom πινελιές.
Είναι όσο στρατιωτικό δηλώνει ο τίτλος — ένας death metal οδοστρωτήρας με στρατηγική σύνθεση.
Το “μεγάλο” τραγούδι. Έπος 6 λεπτών με doom-ειδές intro, groovy μέση και σχεδόν… ψυχεδελικό κλείσιμο. Ένα από τα underrated κομμάτια τους.
9. Dreaming
Άλλο ένα ατμοσφαιρικό interlude, που θυμίζει ότι οι Morbid Angel δεν φοβούνταν τον πειραματισμό.
10. Inquisition (Burn with Me)
Δαιμονικό, με έναν Vincent να παραδίδει κυριολεκτικά sermon of fire. Κομμάτι για “ανάφλεξη” του κοινού.
11. Hatework
Το μεγάλο φινάλε, ένα τελετουργικό κλείσιμο με απόκοσμα πλήκτρα, mid-tempo riffs και απόλυτο σκοτάδι. Δεν κλείνεις έναν δίσκο σαν το Domination με blast beats. Τον σφραγίζεις με δέος.
Η επιστροφή του Dave Vincent και του Pete Sandoval για να το παίξουν στην ολότητα του, όπως θα γίνει στις 10 Ιουνίου στο ΚΥΤΤΑΡΟ, είναι ένα δώρο για κάθε οπαδό της εποχής αυτής, της παρούσης αλλά και της επόμενης που θα ακολουθήσει, δείγμα καλλιτεχνικής διαχρονικότητας.
181 
