Παρασκευή να’ ταν όλη μας η ζωή. Κουρασμένος από την καθημερινότητα ενός εργαζόμενου γονέα, εξαναγκάζω τον εαυτό μου να μαζέψω τα κομμάτια μου και να τρέξω να γνωρίσω κάτι καινούργιο.
Δυο συγκροτήματα που δεν έχω παρακολουθήσει ζωντανά ποτέ πριν και έτσι δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι θα αντικρίσω και πως θα νιώσω.
Τους εγχώριους Royal Arch κάποιοι ίσως να τους είδαν και στο Release Athens Festival 2022, αφού άνοιξαν την ημέρα που είχε ως headliner τον Nick Cave και τους Bad Seeds, εγώ όμως είχα μονάχα ακούσει κάποια singles τους.
Το αθηναϊκό συγκρότημα ακουγόταν κάποιες φορές κοντά στους Editors, με τον ρομαντισμό και τη μελαγχολία της αγγλικής σκηνής και δη των Smiths και με μπροστάρηδες τον τραγουδιστή και τον lead κιθαρίστα τους, οι οποίοι δεν φάνηκαν να έχουν άγχος, κατάφεραν να κρατήσουν την προσοχή του κοινού. Σιγά σιγά και τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος άρχισαν να λύνονται και να κουνιούνται στους ρυθμούς των τραγουδιών τους, διευκολύνοντας και το έργο των θεατών.
Ο ήχος ήταν αρκετά καλός σε ένα Death Disco που σιγά σιγά γέμιζε και οι Royal Arch μας ενημέρωσαν πως ετοιμάζουν νέο υλικό και το νέο τους album πιθανότατα να κυκλοφορήσει ως τον Μάιο του νεου έτους.
Τελειώνοντας το set τους ζήτησαν να σβήσουν τα φώτα της σκηνής και η αποφώνηση να γίνει με μόνο φωτισμό τα κινητά τηλέφωνα του κοινού. Ένα ωραίο twist για το τέλος που δεν έχω συναντήσει ξανά σε άλλο live, αποδεικνύοντας πως οι Royal Arch προσπαθούν με κάθε τρόπο να αλληλεπιδρούν με τους θεατές και να τους κάνουν να νιώσουν κομμάτι του show τους.
Τα σχεδόν 50 λεπτά των Royal Arch που είχαν αρχίσει με απόλυτη ακρίβεια στις 21.30 όπως είχε ανακοινωθεί, πέρασαν όμορφα και θα χαρώ να τους ξαναδώ στο μέλλον για να διαπιστώσω την εξέλιξη τους.
Αφού είπαμε τις κουβέντες μας στην ανάπαυλα της ετοιμασίας της σκηνής για την είσοδο των Hotel Lux και παραγγείλαμε την μπίρα για να απολαύσουμε όπως πρέπει τους Αγγλάρες, η εξάδα από το Portsmouth έπιασε δουλειά λίγα λεπτά μετά τις 22.30 με το αγαπημένο μου “Points of View”.
Ο ήχος ακουγόταν πιο γεμάτος και αποφασισμένος σε σχέση με εκείνον των προκατόχων τους και το μπάσο φαινόταν να έχει περίοπτη θέση, όπως το καθιέρωσαν μπάντες του ένδοξου post punk παρελθόντος σαν τους Gang of Four και The Fall.
Οι Βρετανοί μοίρασαν το set μεταξύ του πρόσφατου ντεμπούτου τους “Hands across the Creek” και του παρθενικού τους ΕΡ “Barstool Preaching”, παίζοντας κυρίως up tempo κομμάτια που μας παράσερναν σε κυκλικές κινήσεις της κεφαλής, ενώ η διάθεση του μυστακοφόρου frontman τους, Lewis Duffin μετέδιδε θετική ενέργεια καθόλη της διάρκεια της εμφάνισης τους.
Όπως επισήμανε και ο φίλος Χρήστος, αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι τα σχεδόν απαγγελτικά φωνητικά που θυμίζουν καλλιτέχνες σαν τους Art Brut και ίσως προσδίδουν και μια αγάπη στους εμβληματικούς Sleaford Mods.
Ίνδαλμα για μένα αποτελεί πλέον, ο Dillon Home, το πολυεργαλείο της μπάντας (πληκτρα, βιολί, ντέφι, μπίρες) ακροβολισμένος στα δεξιά της σκηνής, ο οποίος φαινόταν τόσο κουλ όταν κατέβαζε τα μπουκάλια στον ίδιο ρυθμό που κράδαινε το ντέφι, κάνοντας με να πιστεύω πως αυτή είναι μια δουλειά που όλοι μας θα θέλαμε να κάνουμε.
Οι Hotel Lux με ασυντάρακτο δέσιμο, έπαιξαν κάθε κομμάτι που θα φανταζόταν κανείς πως θέλει να ακούσει, με σημαντικότερο όλων το επιστέγασμα της ρεμαλοσύνης “National Team” (υπάρχουν άτομα στην ηλικία μου που παίζουν στην Εθνική Ομάδα, λέει ο ποιητής). “Tabloid Newspaper”, “Strut”, “Old Timer” και με encore στο τέλος το εξαιρετικό “Solidarity song”, οι νεαροί Hotel Lux απέδειξαν πως έχουν τα φόντα να μπουν στη λίστα με όλες εκείνες τις μπάντες που επαναφέρουν το post punk στην επικαιρότητα, με γνώμονα όμως τη μουσική ποιότητα και όχι τη νοσταλγία αυτή καθεαυτή.
Εν κατακλείδι, πρέπει να δηλώσω πως η εμφάνιση τους ήταν άνω των προσδοκιών μου, μιας που περίμενα κάτι όχι τόσο συμμαζεμένο και αυτό δείχνει πως παρόλο που αισθητικά και στιχουργικά, οι Hotel Lux φαίνονται πιο χύμα, τελικά είναι επαγγελματικά σοβαροί ως αποτέλεσμα.
Μια όμορφη νύχτα και ας ελπίσουμε σε ακόμη καλύτερες τέτοιες, γιατί αυτά τα μικρά club shows είναι το βούτυρο στο ψωμί της μουσικής.
Setlist
Points of View
Old Timer
Loneliness of the Stage Performer
Vice
Tabloid Newspaper
Strut
Common Sense
Ballad of You & I
Eazy Being Lazy
National Team
The Last Hangman
Eastbound & Down
Encore:
Solidarity Song
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
697 
