Editor (guest): Χρήστος Δαρίτσης
Είδος: Black metal/Folk
Δισκογραφική: Ανεξάρτητο
Ημ. Κυκλοφορίας: 8 Αυγούστου 2020
Έχω μια αδυναμία στα συγκροτήματα που συνδυάζουν τη μελαγχολική πλευρά της φολκ με το μέταλ και ιδιαίτερα σε αυτά τα οποία το μέταλ πάει μερικά βήματα πίσω και λειτουργεί περισσότερο ως δευτερεύουσα επιρροή. Δεν είναι ακριβώς έκπληξη ότι η μέταλ κοινότητα τείνει να αδιαφορεί για αυτές τις μπάντες, η ίδια η ιδέα φαίνεται περίεργη καθώς το μέταλ υποτίθεται ότι πρέπει να είναι κυριαρχικό απέναντι σε εξωτερικές επιρροές. Πως είναι δυνατόν να είναι λίγο μέταλ η μπάντα σου? Πρέπει να είσαι χιπστεράς. Έτσι αυτές οι μπάντες βρίσκονται σε ένα άβολο μεταίχμιο στο οποίο και το μέταλ κοινό κρατάει απόσταση από αυτές αλλά το ίδιο κάνει και η υπόλοιπη μουσική κοινότητα επειδή μέταλ, πράγμα που έχει θάψει φοβερά πρότζεκτ όπως οι Nucleus Torn και (σε λίγο πιο διαφορετική φάση) οι Kayo Dot. Αν θες να είσαι αιωνία uncool είναι μια καλή λύση.
Έτσι και οι Höstblod λοιπόν, ένα νέο Σουηδικό one man band που κυκλοφορεί το δεύτερο δίσκο του. Ένα από τα πρώτα πράγματα που ανακάλυψα για “αυτούς” είναι ότι δεν έχουν σελίδα στα metal archives, καθώς κρίθηκαν ως “περισσότερο φολκ, λιγότερο μέταλ” από τη πολύ συχνά πιουρίστικη εγκυκλοπαίδεια. Όντως, ο ήχος των Höstblod είναι κοντά σε συγκροτήματα όπως οι Gris και οι Nachtreich που συνδυάζουν το ατμοσφαιρικό black metal με ακουστικά όργανα και φολκ επιρροές και κυρίως χαρακτηρίζονται από μία μελαγχολική ατμόσφαιρα που απλώνεται σαν πέπλο παντού, σε κάθε δευτερόλεπτο της μουσικής. Είναι μια ιδιαιτερότητα αυτών των μπαντών η συναισθηματική μονοχρωματικότητα αυτή (η οποία κλασικά αντικατοπρίζεται στα ασπρόμαυρα εξώφυλλα) η οποία αποτελεί και το σημείο make or break για τους ακροατές. Είτε σε ενδιαφέρει δηλαδή αυτή η παρόρμηση, είτε σε κουράζει νωρίς.
Προσωπικά το βλέπω σαν ότι τέτοιες μουσικές προσπαθούν να “ψάξουν” να βρουν τι υπάρχει κάτω από αυτό το πέπλο, σαν να προσπαθούν να πετύχουν ένα απώτατο, βαθύ σημείο εύθραυστης ή σπαρακτικής έκφρασης. Μουσικά και ενορχηστρωτικά, οι Höstblod χαρακτηρίζονται αντίθετα από ποικιλία στον τρόπο που προσεγγίζουν όλες αυτές τις διαφορετικές πτυχές του γκρι. Οι ηλεκτρικές κιθάρες συχνά έχουν καθαρό ήχο παίζοντας αρπέτζιο που παραπέμπουν σε γκοθ δρόμους. Βιολί, ακουστική κιθάρα και πιάνο παρεμβάλλονται είτε σαν ιντερλούδια δίνοντας μια ρομαντική κλασική χροιά, είτε πάνω από τα δυνατά σημεία. Και φυσικά τα black metal σημεία έρχονται σαν το συναισθηματικό ξεσπάσμα, παρά σαν δομικά αναντικατάστατο μέρος της μουσικής. Χωρίς να αποτελεί στυλιστικά κάτι το καινούργιο, το “Dikter om döden” κερδίζει λόγω της μουσικότητας και της υπομονής του να διαχειρίζεται την λεπτή ισορροπία μεταξύ των συστατικών του. Σίγουρα ένας ταλαντούχος μουσικός τον οποίο θα ακολουθώ και θα περιμένω πράγματα από αυτόν στο μέλλον.
Facebook: https://www.facebook.com/hostblod
Bandcamp: https://hostblod.bandcamp.com/music
546 
