Είδος: Heavy Rock
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημ. Κυκλοφορίας: 5 Νοεμβρίου 2023
Ακούγοντας το νέο (δεύτερο) full length album των Αθηναίων High On Vigers “Drunken Diaries”, το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα είναι αν καπνίζεται το γαϊδουράγκαθο. Ή αν υπάρχει κάποια διαδικασία που να αποτελεί πρώτη ύλη για τσίπουρο. Γιατί αυτή η δουλειά είναι όντως λίγο “μεθυσμένη” ή καλύτερα “stoned” για να χρησιμοποιήσω την αγγλική λέξη.
Τι παίζουν λοιπόν οι High On Vigers; Αν και οι ρίζες, οι αφετηρίες και οι επιρροές τους είναι διακριτές, εν τούτοις το αποτέλεσμα που παράγει η μπάντα έχει αρκετά αυξημένη δόση προσωπικότητας, περασμένη μέσα από το προσωπικό τους πρίσμα. Το early ’70s rock, “αρώματα” από early ’80s post punk / gothic rock (κυρίως λόγω της έκφρασης του Χρήστου Φακιόλα ο οποίος διαθέτει καλή φωνή με ευρεία ερμηνευτική γκάμα) και το σαμπαθικό desert / stoner rock αναμιγνύονται για να προκύψει συτό το υβριδικό αλλά ευχάριστο σύνολο μουσικής.
Η παραγωγή είναι ανάλογη της μουσικής. Πλήρως αναλογική, “λαμπάτη”, μεταφέρει απόλυτα το πνεύμα του δίσκου. Κιθαριστικώς θα έλεγα ότι ανήκει μάλλον στις “ήσυχες” δουλειές και εννοώ πως αν και υπάρχουν distorted Iommi-κα riffs, ο ήχος είναι αρκετά smooth, απριμάριστος και μπουκωμένος (στα πρότυπα των Mountain, μια επιρροή που υπεισέρχεται και μέσα στις συνθέσεις όπως για παράδειγμα στο “Let Me Know” που λες και αποφάσισαν οι Beastie Boys να παίξουν revival rock). Το δε ρυθμικό υπόβαθρο έχει διάφορα μοτίβα αν και παραμένει στα επίπεδα του “αιθέριου”, ταιριαστό για την ψυχεδελική τεχνοτροπία του album.
Αρκετά καλά τα τραγούδια (τα οποία ακολουθούν μικρών intros) και μου άρεσε η desert αίσθηση των πολύ καλών “Curse Of The Tree” με την Lou Reed-like και το ωραίο μετσοβίτικο (ή θρακιώτικο, γουατέβερ) τελείωμα με γκάιντες και του “Startrip”, το “Another Day In Paradise” που με έκανε να σκέφτομαι πως θα ακουγόντουσαν οι Type-O-Negative αν δρούσαν στα χίπικα χρόνια, το “Let Me Know” με το καλό του solo που προαναφέρθηκε, οι ακουστικές μπαλάντες “Letter To Noone” και “Can’t Stand” με το πρώτο να εμπλουτίζεται με ένα piano theme και να μου θυμίζει επίσης τον Lou Reed και το δεύτερο να ακούγεται σαν alter ego του “I’m not like anybody else” των Kinks, το “Day At The Park” που είναι θα έλεγα μια punk rock εκδοχή του Johnny Cash με ωραία back vocals και ο πάντα σαμπαθικός επίλογος “Escape ”.
Αξιοπρεπής προσπάθεια από τους High On Vigers που θα αρέσει στους θαμώνες των ηχοτοπίων που προαναφέρθηκαν. Δεν είναι βέβαια κάτι πρωτάκουστο αλλά σαν άκουσμα το “Drunken Diaries” έχει ενδιαφέρον και η ροή του είναι άνετη. Οι αμερικανικές έρημοι, οι κάκτοι και οι κροταλίες, δείχνουν πάντως να τους ταιριάζουν πολύ.
Facebook: https://www.facebook.com/highonvigers
650 
