H κολοκύθα είναι ταμάμ για παραδοσιακές γλυκές και αρμυρές πίτες και ταιριάζει υπέροχα σε σούπες βελουτέ, όμως έχει γίνει σήμα κατατεθέν μιας πολύ γνωστής αμερικάνικης εορτής.
Αν πάλι αλλάξουμε το δεύτερο γράμμα της γιορτής αυτής σε Ε, έχουμε στα χέρια μας ένα από τα ιστορικότερα heavy metal συγκροτήματα. Οι Γερμανοί Helloween headliners φέτος (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ) στη δεύτερη metal ημέρα του Release Athens Festival στις 17 Ιουνίου, μαζί Jinjer, Beyond the Black και Silent Winter, με φουλ line up, βγάζει τα παιδιά μέσα από την ομάδα του Rockway.gr.
Τα μέλη της συντακτικής μας ομάδας επιλέγουν τα δυο πιο αγαπημένα τους τραγούδια και αδημονούν για την εμφάνιση της “κολοκύθας.”
ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΚΙΟΥΡΤΣΙΔΗΣ
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι θέμα διαφοροποίησης αλλά αυτό δεν ισχύει γιατί από τη μια για την “χρυσή” πρώτη περίοδο των Helloween έχουν λεχθεί τα πάντα και από την άλλη, μιας και είμαι από αυτούς που θεωρώ την μετάβαση στην εποχή του Andi Deris εξίσου “χρυσή” (για να μην πω υπέρχρυση), ε, ας πούμε και μερικά λογάκια για μερικά “εξεζητημένα” διαμαντάκια (ώπα, αλλαγή μετάλλου; Ποτς γκένεν τούτου;).
“Where the Rain Grows” (Master Of the Rings, 1994)
Μέσα στις top 5 στιγμές μου, υψηλή θέση κατέχει το “Where the Rain Grows” από το ορόσημο “Master Of the Rings” του 1994. Οι Helloween, με αλλαγμένα τα 3/5 της original σύνθεσης και με μπροστάρη πλέον τον Mikael Weikath ως βασικό συνθέτη, με πολλές προκλήσεις που έπρεπε να ξεπεραστούν (η φυγή του Michael Kiske, η αυτοκτονία του θεούλη drummer Ingo Schwichtenberg, η μετάλλαξη του “Chameleon” που κόντεψε να τους τελειώσει ως μπάντα), καταφέρνουν να επανέλθουν στο θρόνο του ευρωπαϊκού power metal με έναν φοβερό δίσκο, απαλλαγμένοι πλέον από τον βραχνά της πολυεθνικής EMI. Στο “Where the Rain Grows” (το οποίο έγινε και video clip, σε εποχές που τα videos ήταν ακόμη προωθητικά εργαλεία) ακούμε ένα εξαιρετικό power metal κομμάτι, με φοβερές κιθάρες και solos, ζωντάνια και τον Andy Deris να προσαρμόζεται αξιοθαύμαστα σε σχέση με το glam / hard rock του παρελθόντος του. Φοβερό μεταλλικό κουπλέ, άκρως Helloween-ικό – ανθεμικό ρεφρέν και αποτέλεσμα, ένα φαντασμαγορικό hit, άξιο της ιστορίας του ονόματος της μπάντας. 10άρι ακατέβατο.
“Salvation” (The Dark Ride, 2000)
Επίσης μέσα στην ίδια πεντάδα, με το πιστόλι στον κρόταφο για την επιλογή, συγκαταλέγω και το “Salvation” από μια εξίσου μεγάλη δισκάρα, το “The Dark Ride” του 2000 που κυκλοφόρησε από την Victor. Oι Helloween έχουν επανέλθει πλήρως ως εμπορική και καλλιτεχνική μονάδα (και με τα “The Time Of The Oath” και “Better Than Raw” στην πλάτη τους) και πετάνε στα κεφάλια των ανυποψίαστων μια επίσης φοβερή δισκάρα (για πολύ κόσμο ίσως το καλύτερό τους album ever). Εδώ τα συνθετικά ηνία τα έχει πάρει ο καταπληκτικός κιθαρίστας Roland Grapow και το αποτέλεσμα είναι μεγαλειώδες, με πολύπλευρη μουσική στόφα. Αρτίστικο παίξιμο, πλήρες concept στιχουργικά και επαγγελματικότατη παρουσίαση. Το “Salvation” αποτελεί εξαίρεση μιας και είναι επίσης σύνθεση του Weikath, ανήκει στην κλασσική πτυχή της μπάντας (που προϋπήρχε από την αρχή ως συστατικό) και μαγεύει. Γρήγορο, πανέμορφο κουπλέ, εξαιρετικό ρεφρέν και Maiden-ικό solo εντελώς “αλλού”. Και με αιχμή τον Deris, πιο ώριμο παρά ποτέ, που καταρρίπτει οριστικά κάθε σύγκριση με τον μεγάλο Kiske, μειώνοντας στο ελάχιστο την αίσθηση της απουσίας του. Με μια λέξη: gem. Καλύτερα, ας το εκτιμούν οι λίγοι.
ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΕΪΜΑΝΑΒΗΣ
“A Tale That Wasn’t Right” (Keeper of the Seven Keys: Part I, 1987)
Για το κλείσιμο της α’ πλευράς του πρώτου “Keeper…” το συγκρότημα επέλεξε μια power ballad που είχε σκαρώσει ο Weiki. Ο ψηλόλιγνος Γερμανός πιάνει τη λευκή Flying-V του, αφήνει το τσιγάρο να κρέμεται στα χείλη του και, διά στόματος Kiske, αφηγείται μια ιστορία για ραϊσμένες καρδιές και φίλους φίδια. Σύνθεση υπερβολικά απλή στη σύλληψή της, που μήτρα τη γέννησε αρχαία Scorpion-ισσα, αναδεικνύεται σε fan favourite χάρη στην τραγουδιστική ερμηνεία που αβέρτα μοιράζει νταλκά και μαράζι, καθώς και στο λιτό αλλά to the point κιθαριστικό solo που ερεθίζει τους δακρυϊκούς αδένες. Ένα τραγούδι που έβαλε ψύλλους σε αμέτρητα έφηβα αφτιά για ένα βίωμα που δεν είχαν καν προλάβει να ζήσουν… and the say, play this song again.
“Best Time” (Helloween, 2021)
Μέσα στο album όπου οι «Κολοκύθες» επιστράτευσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν στο «αποθεματικό» τους και τα πόνταραν όλα στην Επιχείρηση: Νεκρανάσταση, είτε κρίνεις πως βγήκαν νικητές είτε θεωρείς πως πέρασε και δεν ακούμπησε, υπάρχει ένα σύντομο, straightforward και κολλητικό τραγούδι που, αν αποστρέψεις το βλέμμα από το ημερολόγιο, σε κάνει να πιστεύεις ότι ζεις την περίοδο 1987-88. Η πειστική feel-good αύρα και η retro-power ευφορία της αρμονίας των guitar leads και του φωνακλάδικου, catchy chorus πυροδοτούν ηλεκτρικές συνάψεις που κάνουν τους νευρώνες να μεταφέρουν μια πληροφορία «γραμμένη» στη γλώσσα του “Out in the Fields”, με την προφορά των “Future World” και “I Want Out”. Instant classic vibes, θα έλεγε κανείς.
ΝΙΚΟΣ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
“A Little Time” (Keeper of the Seven Keys: Part I, 1987)
Οι δείκτες του ρολογιού χτυπούν αγχωτικά, το ξυπνητήρι χτυπά και ο Kiske μας υπενθυμίζει πως έχουμε τόσο λίγο χρόνο για να ζήσουμε. Ένα τραγούδι από το άπιαστο Keeper of the Seven Keys, γραμμένο από τον ίδιο τον ερμηνευτή παραμένει εδώ και δεκαετίες στο setlist των Helloween και στις φωνές των οπαδών. Παρότι το ανακάλυψα στην εφηβεία μου, όπως και όλα τα υπόλοιπα του Keepers, οι στίχοι του πήραν αξία και έγιναν βιωματικοί μεγαλώνοντας σε μια εποχή που έχοντας τόσα πολλά ερεθίσματα γύρω μας ο χρόνος για να ζήσουμε όλα αυτά που θέλουμε φαντάζει απειροελάχιστος. Οι αλλαγές στον τονισμό των λέξεων και γενικότερα οι φωνητικές δυνατότητες του Kiske που ξεδιπλώνονται σε όλο τους το μεγαλείο δεν γίνεται να περάσουν απαρατήρητες και να μη χαραχτούν για πάντα στη μνήμη. Όσο για τα τσιριχτά σόλο και riff της κιθάρας του πρωτομάστορα Hansen, τα λόγια είναι περιττά. Το “A Little Time” θα μας θυμίζει για πάντα να ζούμε στο 100% κάθε στιγμή, να εκτιμούμε τα εφηβικά μας βιώματα και να μην αφήσουμε ποτέ αυτό το ξυπνητήρι να μας αγχώσει ξανά.
“If I Could Fly” (The Dark Ride, 2000)
Ναι είναι ένα κομμάτι που θα μπορούσε να ήταν συμμετοχή στην Eurovison. Είναι ανάμεσα στις πιο γνωστές pop rock μπαλάντες και θα ακούσεις το ρεφρέν του δυο φορές και θα σου κολλήσει σαν τσίχλα. Παραμένει όμως μια μεγάλη στιγμή στην ιστορία των Helloween, που πολλοί θα ήθελαν να μην υπάρχει αλλά τελικά το σιγοτραγουδάνε κρυφά στο μπάνιο τους. Ο Deris βάζει όλη του τη μαεστρία ταιριάζοντας τις κατάλληλες λέξεις που δημιουργούν τόσες εικόνες στο μυαλό μας και δίνουν μια αιθέρια ατμόσφαιρα, μαζί με τα πιο catchy και απλή μελωδία στα πλήκτρα που δημιουργεί από μόνη της ένα rock hit. Όσο για το video clip ταιριάζει απόλυτα στην kitsch ‘00s εποχή, με κοντινά πλάνα στο πρόσωπο του Deris και αμέσως μετά σε έναν αετό που μάλλον εμπνεύστηκαν από το αντίστοιχο clip του Σφακιανάκη που είχε βγει λίγα χρόνια νωρίτερα. Κάπως έτσι, θέλεις δε θέλεις, το “If I could Fly” εισβάλει στη μνήμη σου και το αποδέχεσαι απολαμβάνοντας το κάθε φορά που το ακούς.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΣΕΛΟΣ
“Eagle fly free” (Keeper of the Seven Keys: Part II, 1988)
Οι Helloween έχουν ήδη καθιερωθεί στις συνειδήσεις του metal κόσμου και απρόσκοπτοι απλά και απέριττα ποιούν ιστορία.
O Kai κεντάει με την κιθάρα του, ο Kiske βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα και οι Helloween πετούν ψηλά στην πλάτη του περήφανου αετού.
Some can say what’s ineffective
Some make up themselves attractive
Build up things they call protective
Well, your life seems quite bizarre
“Perfect Gentleman” (Master of the Rings, 1994)
Ο Kai Hansen μας έχει ήδη χαιρετήσει και έχει ξεκινήσει νέο λογαριασμό με τους Gamma Ray και εδώ είναι η πρώτη φορά μετά το “Walls of Jericho” που πίσω από το μικρόφωνο δεν είναι ο Michael Kiske. Όμως οι Helloween αποδεικνύουν πως ξέρουν να παίρνουν σωστές αποφάσεις, φέρνοντας ως αντικαταστάτη τον εξωπραγματικό Andi Deris, μέχρι τότε τραγουδιστή των εξαιρετικών Pink Cream 69 και συνεχίζουν να γράφουν ιστορία συνθέτοντας μοναδικές μελωδίες όπως το παρόν.
And my winds surpass perfum
I’m a charismatic and fool boom
I’m a genuine man
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
“Victim Of Fate” (Helloween EP, 1985)
Το ορμητικό riff σκάει και παρασύρει τα πάντα στο larger-than-life Victim Of Fate, οδηγώντας με σπασμένα φρένα το πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα σε μια πορεία κορυφής. Οι Helloween εν έτει 1985 παίρνουν το παραδοσιακό heavy metal και προσθέτουν ταχύτητα, τραχύτητα, ένταση και δυναμισμό, ορίζοντας έτσι το power metal. Στιχουργικά, επικεντρώνεται σε κοινωνικά θέματα, περιγράφοντας τις δυσκολίες και τους αγώνες μιας ζωής στο περιθώριο. Ο νεαρός τότε Kai Hansen δίνει παθιασμένες ερμηνείες, νιώθοντας κάθε στίχο στο έπακρο. “Fly high, touch the sky” με θάρρος και αποφασιστικότητα !
“How Many Tears” (Walls of Jericho, 1986)
Διπλή κιθαριστική επίθεση, τύμπανα σε ρόλο πολυβόλου και καυστικοί πολιτικοί στίχοι ως κατακραυγή για τους πολεμικούς ανταγωνισμούς των εξουσιαστών του πλανήτη συνθέτουν το How Many Tears. Μια μεγαλειώδη σύνθεση – ύμνο στα ανθρώπινα δικαιώματα που πλημμυρίζει συναισθήματα. Το ενδιάμεσο αργό μέρος με το γλυκό solo είναι πλέον iconic σε ένα κατά τ’άλλα καταιγιστικό έπος. “So stand up for our human rights, push back this pest of hate. Raise your voice, pass on the light. Unite!” Συντασσόμαστε με κάθε νότα και κάθε λέξη !
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
Δεν ήμουν ποτέ μεγάλος φίλος του Power Metal (ειδικά του ευρωπαϊκού), και συνεχίζω να μην είμαι. Πάντα όμως στους κανόνες υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Στην προκειμένη όχι οι Helloween καθαυτοί, αλλά οι πρώιμες κυκλοφορίες τους.
“Ride The Sky” (Walls Of Jericho, 1985)
To δισκογραφικό ντεμπούτο των Helloween είναι σίγουρα η αγαπημένη μου δουλειά τους (μαζί με το πρώτο ΕΡ). Διαλέγω το συγκεκριμένο κομμάτι γιατί απλά είναι ένας speed metal δυναμίτης! Συνοψίζει όλα τα στοιχεία του πρωτόλειου και αγνού heavy metal. Είναι και αυτός ο καθαρόαιμος 80s ήχος που το κάνει ακόμα καλύτερο.
“Halloween” (Keeper Of The Seven Keys Pt 1, 1987)
To “Halloween” είναι ένα heavy metal έπος από όλες τις απόψεις. Είναι μεγάλο σε διάρκεια, άρτια παιγμένο, άκρως λυρικό, με πολλές δυναμικές εναλλαγές, neoclassical κιθάρες, απανωτά σολίδια, ενώ και θεματικά προσεγγίζει ον πυρήνα της ίδιας της μπάντας. Οι Hansen και Weikath είναι στο απόγειο της δημιουργικότητας τους, ο Grosskopf χώνει μπασογραμμάρες, ο μακαρίτης Schwichtenberg απλά σκίζει τα δέρματα και ο Kiske, που έχει πλέον αναλάβει τα βασικά φωνητικά, μας έχει πεθάνει το high-pitch falsetto. Όλα λειτουργούν ρολόι λοιπόν. Είναι το πρώτο κομμάτι που άκουσα ποτέ από τους Helloween σε πολύ νεαρή ηλικία, σε μια παλιά 80s metal κασετοσυλλογή, και παραμένει μάλλον το αγαπημένο μου. Τέτοιο κομμάτι είναι. Σε συντροφεύει σε όλα τα στάδια της ζωής και παραμένει δίπλα σου στην αναλλοίωτη τελειότητα του.
*Κάνετε λίγη οικονομία γιατί έρχονται δύσκολες ημέρες και επωφελειθείτε από τα πακέτα προσφορών για τις metal ημέρες.
ΔΙΗΜΕΡΟ / Nightwish, In Flames, Insomnium (7/6/23, Πλατεία Νερού) + Helloween, Jinjer & more tba (17/6/23, Πλατεία Νερού), προς 85€ (κέρδος 15€)
ΔΙΗΜΕΡΟ / Helloween, Jinjer & more tba (17/6/23, Πλατεία Νερού) + Amon Amarth, Kreator, Heaven Shall Burn, Bleed From Within (28/6/23, Πλατεία Νερού), προς 80€ (κέρδος 10€)
ΤΡΙΗΜΕΡΟ / Nightwish, In Flames, Insomnium (7/6/23, Πλατεία Νερού) + Helloween, Jinjer & more tba (17/6/23, Πλατεία Νερού) + Amon Amarth, Kreator, Heaven Shall Burn, Bleed From Within (28/6/23, Πλατεία Νερού), προς 110€ (κέρδος 30€)
1084 
