Η ανυπομονησία για τη συναυλία των Health έκανε τη μέρα που η Como Esta Events ανακοίνωσε τη συναυλία τους να φαντάζει αιώνες μακριά, παρόλο που ήταν μόλις πριν δύο μήνες και κάτι.
Η συγκεκριμένη μέρα σήμαινε πάρα πολλά για αρκετούς διαφορετικούς λόγους, από τη συγκίνηση της επανένωσης με παλιούς φίλους, τον αγνό ενθουσιασμό του να βλέπεις μια μπάντα που χαράζει τώρα την πορεία της και βρίσκεται στο απόγειό της ζωντανά, και πολλά ακόμη. Οδεύσαμε λοιπόν προς τα στενά του Κεραμεικού από νωρίς για να ικανοποιήσουμε την περιέργεια που μας διακατείχε να δούμε ζωντανά τους Children Of The Black Hole, ένα Αθηναϊκό δίδυμο που από την αρχή το περιέβαλε ένα μυστήριο, τόσο από την τελευταίας στιγμής ανακοίνωσή του που την έκανε να μοιάζει με έκπληξη, όσο και από το γεγονός πως δεν γνώριζα τίποτα για την ύπαρξή του, αλλά ούτε και υπήρχε τρόπος να ακούσω κάτι online για να αποκτήσω μια ιδέα.
Μπαίνοντας σε ένα παραδόξως γεμάτο από τόσο νωρίς Temple, η βραδιά είχε ήδη ξεκινήσει με πολύ θετικό πρόσημο. Έτσι λοιπόν, φτάνοντας κοντά στη σκηνή που φιλοξενούσε το ελληνικό act που προαναφέραμε, μου έκλεψαν κάθε εντύπωση οι αμφιέσεις των μουσικών, ιδίως του τραγουδιστή Αλέξανδρου, ο οποίος είχε σχέδια από neon μπογιές σε όλο του σχεδόν το σώμα, φορούσε μια μάσκα από κομμένα δερμάτινα υφάσματα, και με το φως που είχε στα χέρια του μου έμοιαζε με ένα πολύ ενδιαφέρον crossover ενός θαλάσσιου πλάσματος με δύτη.
Μουσικά οι Children Of The Black Hole κινούνταν ανάμεσα σε ένα πολύ πειραματικό industrial με ιδιαίτερα φωνητικά, χορευτική εννοείται διάθεση και έντονο ερωτισμό που είχε ηλεκτρίσει την ατμόσφαιρα. Ο περισσότερος κόσμος παρακολουθούσε υπνωτισμένος αυτό το performance που ακροβατούσε σε μουσική και εικόνα, προσφέροντας μια οπτικοακουστική εμπειρία που φάνταζε εξωγήινη.
Μπορώ άνετα να φανταστώ συναυλία των Children Of The Black Hole σε κλειστό χώρο με visuals παντού και θα ήθελα πάρα πολύ να το δω, μιας που όσο φρέσκο και να είναι το εγχείρημα αυτό, είναι από τα πιο ιδιαίτερα που έχουν δει τα μάτια μου στο Αθηναϊκό underground και πιστεύω πραγματικά πως αν το κυνηγήσουν και το αναπτύξουν θα κάνουν φοβερά πράγματα. Ελπίζω να έχουμε πρόσβαση με κάποιον τρόπο στη μουσική τους σύντομα!
Αφού μας χαιρέτησαν τα παιδιά, ξεκίνησαν αμέσως οι ετοιμασίες στη σκηνή για την εμφάνιση των τιτανοτεράστιων Health. Εμείς, από την άλλη, συζητούσαμε με διάφορους γνωστούς και αγνώστους για τις φανταστικές εμφανίσεις τους με τα cosplay, τα anime openings που χρησιμοποιούνται ως εισαγωγή στις συναυλίες τους και περιμέναμε πώς και πώς να δούμε τι θα δούμε. Το hype ήταν τεράστιο, οι μπύρες παγωμένες, ο χώρος άψογα κλιματισμένος παρά την πήχτρα από τον κόσμο. Με το που έσβησαν τα φώτα και ακούστηκε το opening του Neon Genesis Evangelion, τα χαμόγελα έφτασαν ως τα αυτιά και ήδη κάποια αγαπημένα otakus είχαν ξεκινήσει το γλέντι. Γενικώς λατρεύω την όλη κουλτούρα που έχουν κάνει embrace οι Health στις εμφανίσεις τους (και όχι μόνο), πράγμα το οποίο έχει εξελιχθεί σε αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα του group και έχει, σαφώς, συμβάλλει στη δημιουργία ενός πιστού cult following.
Με τον ερχομό της τριάδας στη σκηνή, η παράνοια ξεκίνησε με το “Identity”. Βουτιά στα βαθιά κατευθείαν, λύπηση καμία. Εκεί κάπου σταμάτησε η οποιαδήποτε ομιλία σιγοακουγόταν στο χώρο και ξεκίνησε ένας ξέφρενος χορός. Η άνεση των μουσικών στη σκηνή μαρτυρούσε αυτή μπάντας πολλών μεγαλύτερων ετών, πράγμα στα όρια του τρομακτικού, αν σκεφτείς πώς μπορεί να είναι αυτή η μπάντα σε κάμποσα χρόνια από τώρα. Ο αέρας και η δυναμικότητά τους, σε συνδυασμό με το αψεγάδιαστο musicianship και τη χορευτικότητα της μουσικής τους ήταν το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Η δε δυστοπικότητα του ήχου τους, ειδικά με το “God Botherer” που ακολούθησε, ήταν σαν να μας είχαν πετάξει στα έγκατα κάποιου dungeon χωρίς ίχνος διαφυγής. Και εδώ που τα λέμε, καθόλου δε μας χάλαγε.
Εν τω μεταξύ, δε μπορώ να αποθεώσω αρκετά το hair flip/headbanging του αγαπημένου Johnny, που είναι ξεκάθαρα το πιο cute και iconic που έχω δει ποτέ, όπως και ο ίδιος, άλλωστε, τον οποίο είχαμε και τη χαρά να γνωρίσουμε νωρίτερα στο merch. Μόνο καρδούλες.
Γενικώς, όσο και αν έχω ακούσει τη μουσική των Health, μπορώ πλέον να βεβαιώσω και εγώ πως δεν υπάρχει το παραμικρό μέτρο σύγκρισης με το να ακούς τη μουσική τους ζωντανά. Ο συνδυασμός της δυστοπικής τους ατμόσφαιρας με τα αιθέρια φωνητικά του Jake και τη συνοδεία του χαρακτηριστικού τους light show – αναπόσπαστο κομμάτι των εμφανίσεών τους, είναι μια μοναδική εμπειρία, κι εμείς ήμασταν απλά τυχεροί που βρεθήκαμε να είμαστε μάρτυρες αυτής.
Με το πέρασμα της ώρας το setlist όλο και δυνάμωνε, το light show ακολουθούσε τη διάθεση αυτή, με γρήγορα strobe lights να μας τυφλώνουν, κάνοντας τους μουσικούς να μοιάζουν με φιγούρες που συνεχώς εξαφανιζόντουσαν από το χώρο, χάνοντας την απλή ανθρώπινη υπόστασή τους, φαντάζοντας ταυτόχρονα πιο αληθινοί από ποτέ. Με τη μαγεία που συνέβαινε στη σκηνή, οι ειπλογές των κομματιών αλλά και η σειρά τους δε μας άφηναν στιγμή να ξεκουραστούμε, και κομμάτια σαν τα Psychonaut, Stonefist, Future Of Hell να μας στέλνουν σε άλλο πλανήτη, με τον θόρυβο να παίζει μόνο ΔΥΝΑΤΑ. Φυσικά δε μας χάλασε το κέρασμα του αγαπημένου cover του “Be Quiet And Drive”, από τους θρυλικούς Deftones, το οποίο βέβαια οι Health έχουν κάνει εντελώς δικό τους, με το δικό τους μοναδικό, δυστοπικό τρόπο.
Είκοσι κομμάτια διάρκειας μιας ώρας και, φάνηκαν σαν μόνο πέντε λεπτά, και η θεωρία της σχετικότητας δεν ήταν ποτέ πιο αληθινή. Η μουσική των Health είναι σαν μια μεγάλη μαύρη τρύπα, που άμα σε καταπιεί δεν πρόκειται να βγεις ο ίδιος άνθρωπος από αυτήν, αν ξαναβγείς δηλαδή άνθρωπος. Έτσι ακριβώς, ήταν και η συναυλία τους. Οι Health μας απέδειξαν με το παραπάνω πως είναι το τώρα, και αν μπορούμε να παρομοιάσουμε την πορεία της μουσικής τους καριέρας με βιντεοπαιχνίδι, έχουν σαρώσει κάθε boss, κάθε αντίπαλο, και κάθε πίστα. Εμείς ήμασταν μια απλή πίστα στο πέρασμά τους.
Setlist:
IDENTITY
GOD BOTHERER
CRACK METAL
MEN TODAY
HATEFUL
ZOOTHORNS
PSYCHONAUT
STONEFIST
NEW COKE
FUTURE OF HELL
DEMIGODS
MAJOR CRIMES
UNLOVED
THE MESSAGE
BE QUIET AND DRIVE
ASHAMED
TEARS
WE ARE WATER
FEEL NOTHING
Encore:
DSM-V
Κείμενο: Γιώργος Καραγιάννης
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
116 
