Είδος: Art rock, J-Rock, Art pop, J-Pop
Δισκογραφική: TO3S RECORDS
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 20/3/2020
Μερικές φορές, ύστερα από την απόλαυση ενός έργου τέχνης (διαλέξτε την αγαπημένη σας για το παράδειγμα, αλλά να θυμάστε πως εδώ είμαστε για μουσική) βρισκόμαστε ενώπιον μιας ερμηνείας που μοιάζει με διασταύρωση. Ήταν πράγματι το περιεχόμενο εκείνο το οποίο μας συνάρπασε ή η προσωπική μας εκλογίκευση όσων μας συμβαίνουν μέσα από το ποιόν του έργου; Ο καθένας από εμάς μπορεί να απαντήσει για τον εαυτό του, κάτι που η ίδια η Haru Nemuri επιδιώκει να προκαλέσει μέσα από το νέο της mini album, “Lovetheism”.
Τα κριτήρια της απόλυτης επιτυχίας είναι τόσα ώστε να διασφαλιστεί πως κάτι τέτοιο δε θα περατωθεί. Όμως το ευφάνταστο όσο και ιδιοφυές νέο πόνημα της ταλαντούχας Γιαπωνέζας, με τον αφοπλιστικά ειλικρινή τόνο του και την άρτια δομή της εκφραστικής αναρχίας του (θα το εξηγήσουμε παρακάτω αυτό) αρνείται ευγενικά αυτά τα τεκμήρια. Προχωρά αψηφώντας τους χωροχρονικούς περιορισμούς που τίθενται από την ώρα της γέννησής του και καβαλά την εντροπία με τελικό προορισμό τη διαχρονικότητα.
Νεαρό καθώς είναι, μπορεί ο οποιοσδήποτε εύκολα να αμφισβητήσει την τελευταία φράση, στη διάρκεια όμως των 26’05’’ το “Lovetheism” δεν ενδιαφέρεται για τέτοιες βιαστικές κρίσεις. Άλλωστε, ήδη από τον πυλώνα της εξέλιξής του (ο οποίος φανερώνεται απροκάλυπτα από τον τίτλο) δείχνει τον απαραίτητο σεβασμό αλλά και μεγάλη προθυμία να καταπιαστεί με ένα θέμα που “ταλανίζει” το ανθρώπινο είδος από την καταβολή του.
Το βασικό μέσο με το οποίο πορεύεται η Haru Nemuri είναι το συναίσθημα και οι διακυμάνσεις του μέσω των εναλλαγών στη μουσική, είτε έχει να κάνει με τα όργανα είτε με την ίδια τη φωνή της. Αυτό έχει να κάνει και με το ότι τραγουδάει σχεδόν μόνιμα στα Γιαπωνέζικα (εκτός από τα hooks που έχουν και Αγγλικές λέξεις), οπότε για να αγγίξει ένα ευρύτερο κοινό θα πρέπει ο λόγος της να είναι (θ)ελκτικός, αλλά και με το ίδιο το προκείμενο, δηλαδή την αγάπη όπως την αντιλαμβάνεται η ίδια. Πρόκειται, λοιπόν, για μία από τις πιο αυθεντικές εξομολογήσεις και ενδοσκοπήσεις στην προσωπική εικόνα του κόσμου, ενός ανθρώπου που τολμά να εκτεθεί και να εκθέσει όσο λίγοι στην εποχή (και στην ηλικία) της.
Παρά τον αρχικά ελαφρύ τόνο και την αιθέρια ατμόσφαιρα, ο μηχανισμός αφήγησης βασίζεται πάνω στην ανατροπή και τον αιφνιδιασμό. Η ποιητική και άμετρη υπόσταση των στίχων και η απαγγελία τους μπορεί να περιορίζουν λυρικά το εκφραστικό τόξο, όμως οι εναλλαγές από κομμάτι σε κομμάτι και μέσα στις ίδιες τις συνθέσεις, με τις ξαφνικές κραυγές της Haru, δείχνουν πως δεν πρόκειται για έναν εξωραϊσμό της ζωής μέσα από αγνά συναισθήματα. Αντιθέτως, έχει την απαίτηση ο ακροατής να είναι αυθεντικός όσον αφορά στην προσωπική του κριτική, αλλά και να τηρεί τις υποσχέσεις και τις προσδοκίες που καλλιεργεί, δίχως να φυλακίζεται από τον φόβο της αποτυχίας, η οποία είναι αναπόσπαστο μέρος της επίτευξης της ολοκλήρωσης του ανθρώπου.
Μουσικά, επικρατεί μία μόνιμη σύγκρουση με τον επικό τόνο των πνευστών να αντιμάχεται την αμεσότητα της ηλεκτρικής και των synths, ενώ υπάρχει μία αναπάντεχη έγχορδη θωπεία, η οποία κάνει την εμφάνισή της στη στροφή της ατμόσφαιρας κάθε φορά. Κάθε στιγμή επικρατεί το ένα από τα τμήματα αυτής της “ορχήστρας”, που έχει στηθεί γύρω από τη μειλίχια φωνή (τι έκπληξη, μιλάμε για καλλιτέχνιδα από την Ιαπωνία) της Haru, η οποία εξουσιάζει όμως τη στροφή της τραχύτητας με τις απρόσμενες κραυγές της τοποθετημένες στα πιο αναπάντεχα σημεία. Τα τύμπανα (drum machine, κυρίως) και το μπάσο είναι πραγματικά το μόνο σταθερό σημείο της όλης σύνθεσης, δίνοντας την ψευδαίσθηση του ελέγχου, αλλά και την πιο pop διάθεση, με ορισμένες οριακά metal εξάρσεις.
Θα ήταν πολύ περιοριστικό να προσπαθήσει κανείς να τοποθετήσει σε ένα (και τα τέσσερα στην αρχή, λίγα είναι) είδος το συνολικό αποτέλεσμα, αφού η διαχρονικότητα που είναι αντιληπτή από τα ώτα μου, είναι αποτέλεσμα της πορείας μέσα και πέρα από κάθε σύγχρονο ή όχι είδος, υπερβαίνοντας τα σύνορα ενός ήχου (του Ιαπωνικού) που ήδη είναι εξαιρετικά ευρεία. Από τα πολυσχιδή φωνητικά σχήματα που επιλέγει η ίδια (rapping, απαγγελίες, j-pop τραγουδιστικές φόρμες, χορωδιακά overdubs) μέχρι τον υπέροχο ορυμαγδό από οργανικά και ηλεκτρονικά μέρη (τα samples είναι φανταστικά), το “Lovetheism” είναι μiα προσπάθεια αφύπνισης ενός μέρους της ανθρωπιάς μας, που η έλλειψη χρόνου, η έλλειψη υπομονής και η ραγδαιότητα των γνωριμιών μας με κάθε τι καινούριο έχει αδρανοποιήσει.
Η Haru Nemuri, με την εμβατηριακή αισιοδοξία του “Fanfare”, το δίκαιο εκνευρισμό των “Trust Nothing But Love” και “Pink Unicorn”, τη γιορτή της ζωής του ομωνύμου “Lovetheism”, την εσωτερική επανάσταση των “Be Your Ocean” και “Riot” και την επιβεβλημένη ανάπαυλα για επαναφόρτιση του “Apple Song”, αγκαλιάζει την ανθρωπότητα σαν εικόνα ενός πικραμένου και απογοητευμένου παιδιού και του υπενθυμίζει, αυστηρά και με κατανόηση πως τα όνειρά του, αν και απρόσιτα, είναι πηγή αστείρευτης έμπνευσης. Μιας, η οποία είναι παγιδευμένη στον κυκεώνα της παραγωγικότητας, και είναι ώρα πλέον να αποδεσμευτεί για να υπηρετήσει τη δημιουργικότητα που κάνει τον καθένα από εμάς, αθάνατο.
Facebook: https://www.facebook.com/harunemuri/
Instagram: https://www.instagram.com/haru_nemuri/?hl=el
586 
