Είδος: Tech / prog thrash metal
Εταιρεία: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 2 Δεκεμβρίου 2022
Οι Hammers of Misfortune, το πνευματικό τέκνο του John Cobbett (VHÖL, Ludicra, ex-The Lord Weird Slough Feg), φέτος βγαίνουν από την εξαετή αδράνεια που ακολούθησε την κυκλοφορία του “Dead Revolution”, έχοντας ετοιμάσει την έβδομη ολοκληρωμένη δουλειά τους, με τίτλο “Overtaker”.
Στην κολεκτίβα των HoM, όπως προτιμούν να αποκαλούνται, εκτός από τον Cobbett (κιθάρα, μπάσο, mellotron) και την επί μακρόν συνοδοιπόρο Sigrid Sheie (φωνητικά, Hammond), συμμετέχουν ο Blake Anderson, πρώην drummer των Vektor, και η Jamie Myers (φωνητικά), που είχε περάσει από τους HoM την εποχή του “Locust Years”.
Ουσιαστικότερη αλλαγή, ωστόσο, σηματοδοτείται στη μουσική ταυτότητα του συγκροτήματος. Ο Cobbett για τον ήχο του “Overtaker” προτιμά των χαρακτηρισμό “psychedelic thrash metal”. Οπότε, μην περιμένετε heavy, folk, epic ή ό,τι άλλα στοιχεία είχατε κατά νου μέχρι πρότινος όσον αφορά τους HoM. Αρχικά, μάλιστα, ο Cobbett προόριζε το νέο υλικό του για ένα νέο project, πολύ κοντά στο πνεύμα της έτερης μπάντας που διατηρεί με τη Sheie, τους thrash-άτους VHÖL. Όμως, όλα άλλαξαν όταν επέστρεψε η Myers, και τότε η συνέχεια υπό το όχημα των HoM θεωρήθηκε μονόδρομος.
Αρκετοί guests, επίσης, έχουν προσφέρει τη βοήθειά τους στην κολεκτίβα: ο άλλοτε τραγουδιστής των HoM Mike Scalzi, ο μπασίστας Frank Chin (ex-Vektor), o κιθαρίστας Tom Draper (Spirit Adrift, ex-Carcass), ο Steve Blanco (Imperial Triumphant) και ο Brooks Wilson (Crypt Sermon).
Στο διά ταύτα τώρα. Η μουσική του “Overtaker” είναι κατά βάση thrash metal. Και μάλιστα, με κάπως παλιομοδίτικη προσέγγιση. Ναι μεν είναι αρκετά τεχνικό και με progressive στίγμα, αλλά χωρίς να διαφοροποιείται ουσιαστικά, εδώ που τα λέμε, από άλλες μπάντες που επιδόθηκαν στο genre του prog/tech-thrash στα τέλη των ‘80s και στις αρχές των ‘90s. Η ψυχεδέλεια που υποστηρίζει ο Cobbett ότι έχει παρεισφρήσει στους σημερινούς HoM είναι επιφανειακή και, αν υποθέσουμε ότι πράγματι υπάρχει, σχετίζεται με τη χρήση των πλήκτρων και κάποιων εφέ. Αλλά πόσο ψυχεδελικό μπορεί να είναι οτιδήποτε πατάει σε μια αμιγώς thrash βάση;
Και το “Overtaker” είναι κατά 90% thrash metal. Σχεδόν όλα τα κιθαριστικά θέματα του Cobbett και το drumming του Anderson δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για εναλλακτικές. Μονάχα οι αυξομειώσεις στις prog thrash εντάσεις μεταβάλλουν ελαφρώς τον εν γένει ομοιογενή χαρακτήρα του album.
Από την άλλη, υπάρχει ένα στοιχείο που προκαλεί ρωγμές στη ροή και, αν το καλοδούμε, θα λέγαμε ότι χάρη σε αυτό δεν καταδικάζονται οι HoM του 2022 στο καζάνι του retro. Πρόκειται για τα φωνητικά της Sheie. Επειδή εγώ, όμως, δεν τα καλοβλέπω, οφείλω να πω ότι ακούγονται παράταιρα και αλλόκοτα με την κακή έννοια. Είναι φορές που νομίζω ότι έχω βάλει κατά λάθος και ακούω δύο τραγούδια ταυτόχρονα. Η τοποθέτηση της φωνής πάνω στην υπόλοιπη ενορχήστρωση ακούγεται ενοχλητική, ενώ οι τραγουδιστικές γραμμές που συνέθεσαν για την «ιδιαίτερη» χροιά της Sheie καταλήγουν αντι-μουσικές. Προσωπικά, όσες φορές κι αν άκουσα το album, δεν μπόρεσα να ξεπεράσω αυτόν τον σκόπελο (βέβαια, ούτε το π ο λ ύ πλήκτρο με ξετρέλανε) και να απολαύσω την αξιοπρεπή δουλειά που έχει γίνει στον tech-thrash πυρήνα του “Overtaker”.
Όπως και να ‘χει, όσες κι όσοι δοκιμάσετε τη νέα δουλειά των Hammers of Misfortune θα βρείτε εκεί μέσα από καλή έως πάρα πολύ καλή κιθαριστική δουλειά, με ικανότατη prog/tech-thrash ριφολογία, τιμιότατο και αρτιότατο rhythm section, καθώς και έξυπνες song-writing ιδέες. Όμως, πρέπει να περιμένετε ότι θα δοκιμαστείτε κιόλας, καθώς αρκετές πτυχές του “Overtaker” προϋποθέτουν μια ορισμένη αν(τ)οχή –ίσως κι ένα φετίχ– για κάποια τερτίπια cult νοοτροπίας, στην καλύτερη.
Facebook: https://www.facebook.com/hammersofmisfortune/
Bandcamp: https://hammersofmisfortune.bandcamp.com/album/overtaker
534 
