Είδος: Heavy/Power
Δισκογραφική: Napalm Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 25 Φεβρουαρίου 2022
Στην τρίτη δεκαετία της καριέρας τους, οι Hammerfall συνεχίζουν στο δικό τους μονοπάτι, αδιαφορώντας για νέες τάσεις και μόδες, ακόμη και στο χέβι μέταλ. Έχουν διαμορφώσει εδώ και χρόνια το προσωπικό τους στυλ, η αποδοχή από μεγάλη μερίδα μεταλχεντς είναι δεδομένη και σε αυτή τη φάση δεν υπάρχει καμία ανάγκη να παρεκκλίνουν από τη γνωστή φόρμουλα.
Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, φόρτωσα το ατσαλένιο σφυρί στην πλάτη μου και πάτησα το play για να ακούσω το 12ο άλμπουμ των Σουηδών, οι οποίοι στα τέλη των 90s σήκωσαν το heavy metal στους ώμους τους και το έδωσαν στη νέα γενιά. Τους το χρωστάμε αυτό.
Το “Hammer of Dawn” θα μπορούσε να είναι ένα πολύ δυνατό album, όλα τα στοιχεία είναι εκεί: Τα αγαπημένα power metal riffs των Hammerfall, τα συναυλιακά ρεφραίν, τα φωνητικά του βετεράνου Cans και η γνωστή “το μέταλ είναι μια γιορτή” ατμόσφαιρα. Μάλιστα, αν κάτι ξεχωρίζει από τις πρόσφατες προσπάθειες, είναι η λίγο πιο σκοτεινή διάθεση που βγάζουν κάποια κομμάτια, τα οποία σου δίνουν την εντύπωση ότι βαρώνοι του ευρωπαϊκού power μεταλ είχαν στο μυαλό τους να παίξουν πιο σκληρά.
Το διπλό χτύπημα των “Brotherhood” και “Hammer of Dawn” στο άνοιγμα του δίσκου, βρίσκει τους Hammerfall σε καλή φόρμα, δίνοντας στους οπαδούς τους δύο ακόμη τραγούδια που σίγουρα θα ακουστούν ακόμη καλύτερα στις συναυλίες, καθώς φαίνεται να είναι φτιαγμένα για το σανίδι. Δυναμικός ρυθμός και ευκολομνημόνευτα ρεφραίν, για να μείνουν στο μυαλό μετά το πρώτο άκουσμα. Σφιχτοδεμένοι οι Σουηδοί, κάνουν ένα επαγγελματικό άνοιγμα στο δίσκο.
Πάμε στο “No Son of Odin”. Εδώ έχουμε θεματάκι, γιατί αυτό το κομμάτι θα μπορούσε να χωρέσει σε οποιοδήποτε από τους 4 πρώτους και κορυφαίους δίσκους των Hammerfall. Ναι, εδώ σήκωσα λίγο το φρύδι, γιατί έχουμε τον αέρα, τα riffs, το δυναμισμό και το ατσάλι να θυμίζουν κάτι από 90s. Δεν σας κρύβω, ότι την πρώτη φορά που το άκουσα, πίστεψα ότι πάμε συνολικά για μεγάλο δίσκο.
Η συμμετοχή του King Diamond στο “Venerate”, μπορεί να μην δίνει τον απαραίτητο χώρο στον Βασιλιά να ξεδιπλώσει όλη το σατανικό του μεγαλείο, όμως σε κάνει να νιώθεις σαν παιδική παράσταση που σε κάποιο σημείο κάτι πολύ τρομακτικό εμφανίζεται από τις σκιές. Είναι μια υπόνοια που δεν αποκαλύπτεται πλήρως, όμως η ανάσα του King, χρωματίζει το κομμάτι και θεωρώ ότι είναι ενδεικτικό της διάθεσης των Hammerfall να βάλουν ένα σκοτεινό στοιχείο στο δίσκο.
Σε αυτό το σημείο όμως, το album κάνει δυστυχώς μια μεγάλη κοιλιά με συνεχόμενες νερόβραστες μπαλάντες και αδιάφορα mid tempo κομμάτια, τα οποία προφανώς είναι μια προσπάθεια των Σουηδών να πιάσουν ένα συγκεκριμένο κοινό, που γουστάρει την πιο εμπορική και “μελό” πτυχή της μπάντας. Όταν ξαναπιάνουν το σφυρί του Hector με δύναμη στα δύο κομμάτια που κλείνουν το δίσκο, είναι πια αργά, έχει χαθεί το κέφι και η ενέργεια. Εντελώς λάθος για το mood του ακροατή η διάταξη των κομματιών.
Για τα δικά μου γούστα, οι Hammerfall είχαν χρυσή ευκαιρία να φτιάξουν ένα δυνατό album με 7 κομμάτια, που θα θύμιζε παλιές, ένδοξες εποχές. Για κάποιο λόγο, που προφανώς αυτοί ξέρουν, δεν το έκαναν. Αν μετά το πρώτο μισό του δίσκου, ερχόταν το τυπικό αλλά αξιοπρεπές “State of the W.I.L.D.” και ο δίσκος έκλεινε με το δυναμικό “No Mercy”, θα έδινα στο “Hammer of Dawn” ένα 8αρακι με ελαφριά καρδιά. Θέλεις να βάλεις και μια μπαλάντα ντε και καλά; Βάλτην, θα την έκανα skip.
Δεν πειράζει, γιατί κρατάμε το πρώτο μισό του “Hammer of Dawn”, άντε και το κλείσιμο και προχωράμε.
Official site: www.hammerfall.net
Facebook: www.facebook.com/hammerfall
Instagram: www.instagram.com/hammerfall_official
Spotify: open.spotify.com/artist/2o18h28enlHxj887tATc58
687 
