Είδος: Heavy / Power Metal
Δισκογραφική: Nuclear Blast
Ημ. Κυκλοφορίας: 9 Αυγούστου 2024
Από τις μπάντες που έγιναν διάσημες με το καλημέρα της δισκογραφικής τους πορείας, οι Σουηδοί Hammerfall απολαμβάνουν μεγάλης δημοφιλίας ανάμεσα στους οπαδούς του heavy / power metal. Φυσικά ήμουν από αυτούς που απόλαυσαν τα 3 πρώτα album τους, εκεί πίσω στα τέλη των ’90s μιας και ήταν αρκετά “νεωτεριστική” η πρότασή τους τότε, στα πλαίσια μιας αναβίωσης του κλασικού heavy metal που έδειχνε εκείνον τον καιρό να δίνει τη θέση του στα νεοφερμένα black / hardcore / electronic metal που ήθελε τόσο πολύ να σπρώξει ο τύπος της εποχής.
Η αλήθεια είναι ότι από τότε και μετά, αν και οι Hammerfall παραμένουν πολύ τακτικοί στις κυκλοφορίες (περίπου ένα album ανα διετία), οι δουλειές τους κυμαίνονται από μέτριες εώς αξιόλογες. Μετά από το “Hammer of Dawn” του 2022, μιας επιεικώς “πατάτας” που κυκλοφόρησε μάλλον προς χάριν εκπλήρωσης όρου συμβολαίων, επανέρχονται με άλλο ένα full length και για να δούμε τι έχουμε εδώ.
Σαν δεδομένο πρέπει να λάβεις ότι δεν θα ακούσεις τίποτα διαφορετικό από τα συνήθη. Πιστοί στις συνθετικές φόρμουλες των Maiden και όλου του κλασικού heavy metal, οι Hammerfall παραδίδουν άλλο ένα σετάκι 10 κομματιών που φυσικά θα θυμίσουν διάσπαρτα στιγμές άλλων κομματιών με μια συνολική αίσθηση που παραπέμπει τους άρχοντες αυτού του ήχου, τους Manowar. Ο ήχος είναι αρκετά smooth για το είδος χωρίς να χάνεται ο metal χαρακτήρας και ακούγεται ευχαριστά χωρίς κάτι ενοχλητικό. Κλασική ΜΙ-ΝΤΟ-ΡΕ-ΜΙ riffολογία στις κιθάρες των Norgren / Dronjak, συμπαγές background με ρυθμούς κυρίως mid tempo με κάποιες speed power οντότητες όπως το “The End Justifies”. Και ο Joacim Cans συνεχίζει να ερμηνεύει έμπειρα το υλικό με την πολύ καλή φωνή του.
Όλα καλά σαν γενικότερο φόντο οπότε αυτό που διακυβεύεται είναι το κατά πόσο τα κομμάτια του “Avenge The Fallen” εκπληρούν τις απαιτήσεις. Βασικά όλα είναι τοποθετημένα με την χιλιοκοπιαρισμένη λογική που μαστίζει το power metal εδώ και δεκαετίες. Αυτή η “πλαστική” μανία της λογικής “θα βάλουμε 1-2 speed κομμάτια εδώ, 1-2 επικά εδώ, ας βάλουμε και καμιά μπαλάντα και έτοιμο το γλυκό”. Καμία έκπληξη και εδώ, ο σκόπελος της προβλεψιμότητας δεν έχει αποφευχθεί. Από εκεί και πέρα το υλικό αν και χιολιοπαιγμένο – και παραβλέποντας την εντελώς γραφική στιχουργική προσέγγιση (βασιλιάδες, σπαθιά κλπ) – έχει να δώσει ψήγματα ενδιαφέροντος στα γρήγορα “The End Justifies” που προανέφερα και “Burn It Down” (ένα εξιόλογο Riot-ικό κομμάτι), στο επικής αισθητικής του στυλ των παλαιών Cloven Hoof “Freedom” (που κι αυτό περιέχει αχρείαστα “ω ω ω!” που διακόπτουν λίγο τη ροή του κομματιού), το επίσης up tempo “Hero to All” και το “Rise of Evil” που θυμίζει Helloween με τον Deris. Από την άλλη, μπαλαντούλες του στυλ “Hope Springs Eternal”, δεν μπαίνω καν στον κόπο να σχολιάσω – αυτή η σαχλαμάρα που ξεκίνησε το “Α Tale That Wasn’t Right” των Helloween, δυστυχώς δεν έχει τεθεί ακόμη εκτός νόμου…
Συνολικά κρατάω από το “Avenge The Fallen” τα πολύ καλά solos του Norgren καθώς και την τίμια προσέγγιση των Hammerfall σε μια μέτρια – αποκλειστικά και μόνο για τον γράφοντα και θα εξηγήσω τι εννοώ – δουλειά. Θα συγκινήσει νέους οπαδούς του power metal, ακροατές που μάλλον βρίσκονται ακόμη στα ρηχά της μουσικής τους εξερεύνησης και τους φανατικότερους των φανατικών του παραδοσιακού metal. Για τους οπαδούς της μπάντας, δεν είναι άκουσμα που θα το χαρακτηρίσεις ανέμπνευστο αλλά ακόμη και η ίδια η μπάντα έχει κυκλοφορήσει πολύ καλύτερες δουλειές αφενός και αφετέρου με τίποτα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πέρα του αξιόλογου, εκτός κάποια καλά σημεία μέσα στα κομμάτια που δεν ολοκληρώνονται ποτέ σε κάτι “μεγαλειώδες”. Άλλος ένας δίσκος που επιβεβαιώνει το τέλμα στο οποίο έχει περιπέσει εδώ και δεκαετίες το – ευρωπαϊκό τουλάχιστον – power metal.
Facebook: https://www.facebook.com/hammerfall
772 
