Σε μία συνθήκη όνομα και πράμα, ανήμερα του ονόματος τους, οι Saturday Night Satan προλόγισαν σε μία αρκετά παγωμένη βραδιά Σαββάτου, την εμφάνιση των Σουηδών Hällas και ανέβασαν με την παρουσία τους την θερμοκρασία του υδραργύρου σε διαβολικές τιμές στο Gazarte ground stage.
Τηρώντας ευλαβικά το χρονοδιάγραμμα της συναυλίας το Αθηναϊκό σεξτέτο θέρισε τους Occult Heavy Rock απόρους του 70s ένδοξου παρελθόντος και μας λιβάνισε με εκλεκτής ποιότητας “Sabbathian Haze” riffs ακροβατώντας κάπου ανάμεσα στους Coven, King Crimson, BOC με μία essence από NWOBHM υπό του άγρυπνου βλέμματος του Vincent Price ως Witchfinder General στο background.
Ήταν αισίως η τρίτη φορά που παρακολουθούσα την μπάντα και πλέον είναι εμφανής η διαφορά προς το καλύτερο, με την άνεση να τους διακατέχει τις κινήσεις τους και στον τρόπο που αλληλεπιδρούν στη σκηνή να ξεχωρίζει με αέρα καταξιωμένης μπάντας.
Κινήθηκαν κατά βάση μέσω της περσινής τους κυκλοφορίας “All Things Black” και προσέθεσαν ρυθμικότητα και νεωτεριστικά στοιχεία στο κατά κύριο λόγο ρετρολαγνικό ηχητικό πλαίσιο τους, ενώ μας χάρισαν και μία μοναδική διασκευή στο “Am I Evil”, με το κόσμο να γίνεται ιδιαίτερα ενεργός, αφήνοντας μας να αναρωτιόμαστε αν στο τέλος της ημέρας ήμαστε εμείς οι κακοί της υπόθεσης.
Το συγκρότημα καθόλη της διάρκεια της εμφάνισης συνδύασε μοναδικά στοιχεία Occult Doom Metal και Heavy Rock, εντυπωσιάζοντας με την σκοτεινή του ατμόσφαιρα και την έντονη ενέργεια αφήνοντας το κοινό με μία αίσθηση ικανοποίησης και προσμονής για τις επόμενες εμφανίσεις τους.
Το πέρας της εμφάνισης των Saturday Night Satan, μας βρήκε περιχαρείς για αυτό που παρακολουθήσαμε και με την προσμονή να ανέρχεται σε μέγιστο βαθμό για την παράσταση των Σουηδών Hällas, οι οποίοι έκαναν την είσοδο τους on time, υπό το σκότος και του εισαγωγικού “Birth/Into Darkness” με το “Stygian Depths” να ακολουθεί.
Ο ιππότης Hällas προσγειώθηκε στη σκηνή του Gazarte για να φέρει εις πέρας το δικό του quest και την δική του ηχητική αστροφορία με τις πέντε retro φιγούρες, του απύθμενου στυλιστικά vintage κάλους, να συνεισφέρουν εκτελεστικά επ’αυτού.
Η μπάντα ξεδίπλωσε το synth oriented Heavy Rock της αντλώντας στοιχεία από το παρελθόν και μετουσιώνοντας τα στο παρόν με κλεφτές ματιές στο μέλλον μέσα σε ένα φουτουριστικό ηχητικά και αισθητικά χωροχρονικό συνεχές.
Αν και στην αρχή τα φωνητικά του κατά τα άλλα εξαίσιου Tommy Alexandersson, έψαχναν τρόπο να αναδυθούν από την κρύπτη που ακούγονταν, τα κατάφεραν λίαν συντόμως και τα απολαύσαμε όπως τους αρμόζει, βρίσκοντας συχνά τον εαυτό μας να κρέμεται ανάμεσα σε αυτά και τις ρευστές και συνάμα στιβαρές μπασογραμμές, προϊόν του αποστράπτων τετράχορδου Rickenbacker.
Ο κάθε ένας τους παρουσιάστηκε άρτιος ατομικά, και όλοι μαζί δημιουργήσανε ομαδικά ένα αδιαπέραστο μουσικά σύνολο, με εύπεπτες μελωδίες να σου κολλάνε στο μυαλό και με τις ρίζες αυτών να βρίσκονται κάπου στην Βρετανική Psych Folk διατηρώντας την Σκανδιναβική προοδευτική ταυτότητα, ενώ δεν έλλειψε το NWOBHM και Proto Metal στοιχείο με έντονη την Maiden παρακαταθήκη και φυσικά τις σήμα κατατεθέν δισολίες αυτών.
Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν το λιγότερο συγκινητική από την αρχή με γηπεδικές ιαχές, sing along καταστάσεις και μία γενικότερη εύθυμη συνθήκη διάδρασης από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα.
Η μπάντα παρουσίασε επίσης μεταξύ άλλων το “Tear of a Traitor”, το οποίο εντυπωσίασε με τις αρμονίες των κιθαρών και το “Shadow of the Templar”, που ανέβασε την ενέργεια του κοινού. Το “Earl’s Theme” και το “Beyond Night and Day” πρόσθεσαν μια δυναμική ατμόσφαιρα στη βραδιά, ενώ το “Strider” έδωσε μία διαφορετική νότα.
Περιττό να αναφερθούμε, αλλά θα το κάνουμε, στα classic “Star Rider” και “The Astral Sheer”, όπου η κατάσταση ξέφυγε από πλευράς μπάντας και κοινού σε μία ονειρική αμφίδρομη κατάσταση με την οργανικότητα του όλου εγχειρήματος να σε παρασύρει.
Και επειδή συναυλία χωρίς το ομώνυμο κομμάτι δεν γίνεται, το “Hallas” ήταν η κατακλείδα αυτού του πανέμορφου μουσικού και περιπετειώδους ταξιδίου, όπου οι ήχοι του οποίου (και όλων όσων ακούσαμε προηγουμένως) μας έκαναν όλους ήρωες σε μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη σε κάποια άλλη παράλληλη διάσταση υπό τον τίτλο “Ένα συγκρότημα μετράει τ’άστρα”.
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
26 
