HAIL THE SUN: “New Age Filth”

ALBUM

Είδος: Math rock, post hardcore
Εταιρεία: Equal Vision
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 19 Απριλίου 2021

Ο Donovan Melero είναι περήφανο ηγετικό τέκνο των Hail The Sun, που ορμώμενοι από το Chico της “μεσογειακής” αλλά και πολύχρωμης μουσικά California, έχουν κάνει το λεγόμενο “swancore” δημοφιλές σε ένα ευρύ κοινό. Φαντάζει βέβαια σαν μια κυρίως αμερικανική υπόθεση των τελευταίων ετών, και είναι μάλλον δικαιολογημένο αν σκεφτεί κανείς ένα “υπο-ιδίωμα” που στηρίχτηκε στις κολώνες έκφρασης των At The Drive In, Mars Volta, Coheed And Cambria και άλλους σχετικούς, όμως η σημασία και η αξία της μουσικής δεν γνωρίζουν σύνορα και χάρτες.

Περισσότερα από δέκα χρόνια κοινής διαδρομής οδηγούν στο πέμπτο άλμπουμ το κουαρτέτο που συμπληρώνεται από τους κιθαρίστες Aric Garcia και Shane Gann, και τον μπασίστα John Stirrat, καθώς ο Donovan, πέρα από την περιζήτητη παρουσία πίσω από το μικρόφωνο, κάθεται από το ξεκίνημα και στο drum kit. Τρία χρόνια περίπου μετά το εντυπωσιακό “Mental Knife”, ο ερμηνευτής και στιχουργός μοιάζει να στέκεται απέναντι σε εκείνο τον στρατό των εθισμών του και να ψάχνει με αγωνία και πάθος την ειρήνη, τη λύτρωση, τη συμφιλίωση με τη φθορά και τελικά την εξιλέωση.

Μέσα στη διαρκή μουσική τους εξέλιξη, μοιάζει πια τα δυο αντίπαλα ηχητικά πρόσωπα των Hail The Sun να έχουν συμφιλιωθεί περισσότερο από ποτέ: οι εκρήξεις με τα κοφτά επιθετικά ριφ και τα screamο φωνητικά του Donovan τυλίγονται με τις pop rock εθιστικές φωνητικές μελωδίες και τα γλυκά σμιλευμένα μέρη των τραγουδιών. Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τον χώρο, το λεγόμενο math rock των Hail The Sun πειθαρχεί την αναμφισβήτητη δεξιότητα των μελών τους. Η γενική ευθύτητα των τραγουδιών, που χρησιμοποιούν τους υποδειγματικούς συντονισμούς των μουσικών και διατηρούν έναν ρυθμό και μια ένταση στην έκφραση, ακόμα και στα μελωδικά μέρη, μοιάζει να διατηρεί έναν κρυπτικό ρόλο στα πολύπλοκα θέματα και τα προοδευτικά στοιχεία που τελικά κολλούν πάνω στις μελωδίες και αφομοιώνονται.

Ο ασύχαστος Donovan Melero, που διατηρεί παράλληλα και άλλα projects όπως οι Nova Charisma και οι Sianvar, μοιάζει να μοιράζεται μια βαθιά βιωματική εμπειρία χωρίς να χαρίζεται στιγμή στον εαυτό του. Πέρα από την περιβόητη πια ευρύτητα της φωνής του αλλά και την μεταβαλλόμενη ετοιμότητα των χρωμάτων της, επιβάλλεται και με μια σειρά πολύ δυνατών γραμμών στους στίχους, σε τραγούδια που μοιάζουν με προσωπικό ξεγύμνωμα. Όταν στο “Domino” σε υποδέχεται με φράσεις όπως “I wrote a list of my character flaws/ pen ran out of ink”, έχεις προετοιμαστεί έγκαιρα για ένα ισχυρό αυτομαστίγωμα. Και δεν μοιάζει καθόλου να αστειεύεται όταν περιγράφει τον εαυτό του σαν ένα βιβλίο με κακό τέλος.

Στη μουσική τους βέβαια, όλη αυτή η απολογητική αίσθηση που συνοδεύεται συνεχώς με μια ισορροπημένη συνεργασία έκρηξης και μελωδίας, πάντα δείχνοντας τον απόλυτο σεβασμό στο ρυθμό, είναι ουσιαστικά και η τακτική που δημιουργεί το δικό τους εκφραστικό φίλτρο. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως είναι η μεταμόρφωση και μεταφορά μιας ραδιοφωνικής αισθητικής σε μια απαιτητική και συμπυκνωμένη τραγουδοποιία.

Πραγματικά, είναι αξιοθαύμαστο πως τα περισσότερα τραγούδια μέσα στα λίγα λεπτά τους διατρέχουν μια σειρά διαφορετικών και συχνά συγκρουόμενων εντυπώσεων που είναι σφιχτά δεμένες μεταξύ τους και κρύβουν και ένα πλήθος σπουδαίων θεμάτων τόσο στις κιθάρες, όσο και στοn απολαυστικό κόμπο του rhythm section. Αν προσθέσεις πάνω τους και την εκπληκτική παράσταση του Donovan, έχεις πια να κάνεις μάλλον με το πιο δεκτικό, προσεκτικά ζυγισμένο και αρμονικά ελκυστικό άλμπουμ τους ως τώρα. Ίσως οι αποστάσεις και οι εκτροπές στην εξέλιξή τους να είναι μικρότερες από τα αντίστοιχα βήματα του παρελθόντος, αλλά το συνθετικό αποτέλεσμα δικαιώνει.

Δέκα τραγούδια σε 34 λεπτά διάρκειας είναι ουσιαστικά ένας μικρός θρίαμβος περιεκτικότητας μεταστροφών, μελωδιών και θεμάτων. Έτσι, γύρω από την πιο συμβατική και άμεση γοητεία του πιο εύκολου “Made Your Mark”, σχεδόν στο μέσο του άλμπουμ, τυλίγεται μια σειρά από εκκεντρικά, οπλισμένα με εκπλήξεις και στροφές, εν δυνάμει singles, και είναι δύσκολο να προσπεράσεις κάποιο από αυτά.

Σε αυτή την ιδιόμορφη αντιπαράθεση γαλήνης και καταιγίδας, βρίσκεις τον εαυτό σου να θυμάται με μεγάλη ευκολία τόσα βιβλία με κακό τέλος που αγάπησε.

Facebook: https://www.facebook.com/hailthesun
Twitter: https://twitter.com/hailthesun?lang=el
Bandcamp: https://hailthesun.bandcamp.com/album/new-age-filth

1102
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…