Είναι γεγονός πλέον: το rock συναυλιακό καλοκαίρι στη χώρα «βαράει κόκκινα» το Σάββατο 22 Ιουλίου.
Γιατί, ρωτάτε; Μα επειδή οι θρύλοι Guns N’ Roses θα ανέβουν στη σκηνή που θα στηθεί στο ΟΑΚΑ, με opening act τους πανάξιους The Last Internationale, και έτσι θα έχουμε τη χαρά να απολαύσουμε την επανεμφάνισή τους επί ελληνικού εδάφους, γιορτάζοντας άτυπα και την επέτειο των 30 χρόνων από την πρώτη, ιστορική και επεισοδιακή επίσκεψη του συγκροτήματος στα μέρη μας, τον Μάη του 1993.
Με αφορμή το live αυτό, είπαμε να γράψουμε ένα κείμενο στο rockway.gr για να ζεσταθούμε προσυναυλιακά (επειδή μάλλον δεν μας φτάνει ο καύσωνας). Όμως αυτό αποδείχτηκε μια διόλου εύκολη υπόθεση, γιατί αναρωτηθήκαμε τι μένει άραγε να ειπωθεί για μια μπάντα που έχει γράψει το όνομα της με χρυσά γράμματα στις σελίδες των rock χρονικών και που για τα έργα και τις ημέρες της έχει χυθεί άπειρο μελάνι.
Οπότε, ας το πάρουμε αλλιώς, λίγο πιο παιχνιδιάρικα, και πάμε να ασχοληθούμε με το πολυαγαπημένο σπορ της κόντρας και των συγκρούσεων (εν τω μεταξύ, πόσο ταιριαστό για την περίπτωση GN’R). Τι εννοούμε, όμως; Εξηγούμε αμέσως παρακάτω.
Ως γνωστόν, το όνομα του συγκροτήματος προέκυψε από τη συγχώνευση δύο άσημων τότε, μικρότερων μουσικών σχημάτων, των Hollywood Rose και των L.A. Guns. Και εγένετο Guns N’ Roses. Με μια βιαστική σκέψη, η επιλογή ονόματος περιγράφει ιδανικά το ύφος που διαχρονικά έχει η μουσική των GN’R, αφού πάντα έγραφαν είτε ξεσηκωτικούς hard rock δυναμίτες, άρα “Guns” κατά κάποιον τρόπο, είτε ευαίσθητες μπαλάντες και ευάλωτες power ballads, σαν να λέμε “Roses”. Πρόκειται, λοιπόν, για δύο εξίσου αγαπητές πλευρές του ίδιου λατρεμένου rock νομίσματος, αλλά ποια θα προτιμούσαμε αν έπρεπε ντε και καλά να διαλέξουμε σε ποια από τις δύο τα πήγαν καλύτερα;
Γι’ αυτό, εμείς στο rockway.gr φτιάξαμε πέντε ζεύγη αντίπαλων τραγουδιών των GN’R (όλα άψογα και πολυαγαπημένα), σε κάθε ζεύγος βάλαμε να κονταροχτυπηθούν ένα rock banger και μία power ballad, διαλέξαμε ποιο από τα δύο «κερδίζει» και απαντήσαμε –περίπου– στο ερώτημα: «Εσύ με ποιους είσαι, ρε; Mε τα Guns ή με τα Roses;»
GN’R BATTLE I:
“Paradise City”, Appetite for Destruction(1987)
Ξεκινάμε με ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια των GN’R και αυτό με το οποίο εδώ και πολλά χρόνια κλείνουν σχεδόν κάθε συναυλία τους. Κομμάτια σαν αυτό κατέστησαν το 18 φορές πλατινένιο ντεμπούτο των GN’R ένα από τα πιο επιτυχημένα και καλύτερα όλων των εποχών. Ο χαρακτηριστικός lead ήχος της Les Paul του Slash, η σφυρίχτρα του Axl που δίνει το σήμα για χτύπημα, το iconic riff και το κολλητικό ρεφρέν ήταν αρκετά για να βάλουν την μπάντα σχεδόν σε κάθε σπίτι.
“Civil War”, Use Your Illusion II(1991)
Ο μπαλαντοειδής αντίπαλος στο πρώτο ζευγάρι είναι ένα από τα «διαφορετικά» τραγούδια των GN’R. Με πολιτικό στίχο και μουσική σοβαρότητα (συγκριτικά με το sleaze παρελθόν), αυτή η power ballad ξεκινά με τον Axl να σφυρίζει μια μελωδία από τον Αμερικανικό Εμφύλιο και ολοκληρώνεται ως μια μεστή και ώριμη σύνθεση που ουδείς περίμενε από μια παρέα τσογλαναραίων. Οι GN’R κερδίζουν τις εντυπώσεις, τολμώντας να δείξουν ένα άλλο πρόσωπο και, μάλιστα, ξεκινώντας έτσι το β’ μέρος του διπλού album που θεωρείται το καλλιτεχνικό τους ζενίθ.
GUNS OR ROSES?
Με διαφορά στήθους… Roses! Επειδή αυτό το επικό, οκτάλεπτο ρόδο έδειξε ότι τα αγκάθια του συγκροτήματος μπορούν να τρυπήσουν την ψυχούλα μας πολύ βαθιά και οι σταγόνες αίματος που έτρεξαν είχαν κάτι από κάθαρση.
GN’R BATTLE II:
“Welcome to the Jungle”, Appetite for Destruction(1987)
Οι πολύ πρώτες νότες που ακούστηκαν στη δισκογραφία των GN’R ανήκουν σε μια συγκλονιστική ροκιά που εδώ και 36 χρόνια δεν έχει χάσει τίποτα από τη σοκαριστική, αλήτικη ομορφιά της· μόνο καλύτερη γίνεται. Ένας ύμνος αγάπης και υποταγής στη ζούγκλα της «Πόλης των Αγγέλων» και στα άπειρα θέλγητρα της αστικής παρακμής, που έθρεψαν τόσο τις δυνατότητες για μεγαλείο όσο και τις τάσεις αυτοκαταστροφής των μελών του group.
“Enstranged”, Use Your Illusion II, 1991
Το 1/3 της άτυπης power ballad τριλογίας των GN’R (μαζί με τα “Don’t Cry” και “November Rain”) είναι από τις ελάχιστες στιγμές που το συγκρότημα επέδειξε συνθετική πολυπλοκότητα, σπάζοντας την κυρίαρχη στον ήχο τους αμεσότητα. Είναι λιγότερο γνωστό στο «ραδιοφωνικό» κοινό της μπάντας, αλλά κατέχει πολύ ξεχωριστή θέση στις καρδιές των δοσμένων Gunners ανά τον κόσμο.
GUNS OR ROSES?
Εδώ θα ήταν καθαρή τρέλα να μην αναφωνήσουμε “Guns!” Θα το επιλέγαμε όπως και να ‘χει μόνο και μόνο επειδή έχει τέτοια δυναμική και τέτοιο εκτόπισμα, που εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες αποδεικνύεται ικανότατο να μπάζει κόσμο στο rock σύμπαν. Και να τον κρατάει για πάντα.
GN’R BATTLE III:
“You Could Be Mine”, Use Your Illusion II (1991)
Ένας hard n’ heavy κεραυνός που, όταν σκάει στα ροκάδικα, ακόμα κι αν σκεφτείς «Πάλι;», νομοτελειακά θα καταλήξεις σκλαβάκι του ρυθμού του και θα το χορέψεις και θα πεις κι ένα τραγούδι. Καλογυαλισμένο γιατί προέρχεται από το peak δημοφιλίας των GN’R, αλλά και βρομερά αλήτικο γιατί γράφτηκε τις μέρες του Appetite… Η σύνδεσή του με το “Terminator 2: Judgement Day” το απογείωσε (ή μήπως έγινε το ανάποδο;) και με έναν μαγικό τρόπο όλα έμοιαζαν να μπαίνουν στη θέση τους για να φτιαχτεί αυτό που λέμε «κλασικό». Θυμάστε τη σκηνή με τον Σβαρτσενέγκερ να τραβάει το γκάνι του μέσα από ένα κουτί με τριαντάφυλλα; Wink wink!
“Patience”, GN’R Lies (1988)
Μια κλασική πλήρως ακουστική μπαλάντα που ενέπνευσε και απενοχοποίησε τις απογυμνωμένες ενορχηστρώσεις για τις μετέπειτα μπάντες του σκληρού ηλεκτρικού ήχου. Αυτό είναι το μόνο single της «δεύτερης» δισκογραφικής δουλειάς των GN’R (ένα EP στην πραγματικότητα, διανθισμένο με κομμάτια από το “Live ?!*@ Like A Suicide”). Ο δακρύβρεχτος, μελιστάλαχτος χαρακτήρας του το έκανε ευρύτερα αγαπητό (μέχρι και ο μακαρίτης ο Cornell, που δεν συμπαθούσε ακριβώς τους GN’R, το διασκεύασε), και είναι ένα παντοτινό διαμάντι που λάμπει με ένα ξεχωριστό φως στην εργογραφία των Κακών Παιδιών του L.A.
GUNS OR ROSES?
Τι να λέμε τώρα; Guns, ασφαλώς! Εξάλλου, αυτό το «ιερό κειμήλιο» της rock μουσικής με την επέλασή του στα ραδιοκύματα κατέκτησε τα μυαλά και τις καρδιές ροκάδων, μεταλλάδων, γκλαμάδων, ποπάδων ή ακόμη και των μετέπειτα γκραντζάδων (που δανείστηκαν αρκετά από το στυλ των GN’R, αν το καλοσκεφτείτε). Μέχρι και στις μανάδες μας παίζει να αρέσει.
GN’R BATTLE IV:
“Mr. Brownstone”, Appetite for Destruction (1987)
Δεν υιοθετούμε, αλλά αυτός ο boogie rock ύμνος είναι από τις πιο εθιστικές μουσικές ιστορίες που γράφτηκαν ποτέ και είχαν για κεντρική ηρωίδα την κυρία Ηρωίνη. Ο Axl –διαχρονικά, το μέλος της μπάντας με τα λιγότερα πάρε-δώσε με ντρόγκια– πατάει πάνω στις μπομπάτες εκτελέσεις κιθάρας, μπάσου και τυμπάνων, κάνει χρήση όσων του είχαν σπικάρει ο Slash και ο Izzy για… τη χρήση και μας διηγείται έξω απ’ τα δόντια πόσο σημαντικό καύσιμο ήταν η καφέ σκόνη για τους κινητήρες των υπολοίπων GN’R. Γενικά, το τραγούδι σε στέλνει από την πρώτη φορά που το ακούς και σε κάνει να θέλεις συνέχεια κι άλλο.
“Don’t Cry”, Use Your Illusion I (1991)
Κάπου το 1985, όταν οι GN’R ήταν απλώς μια ιδέα, ο Axl και ο Izzy ξαναφιλιώνουν αφότου τα είχαν ψιλοσπάσει για χάρη καψούρας με το ίδιο κορίτσι. Ο Axl είχε σκαρώσει κάτι μελό στιχάκια και ο Izzy ένα μελαγχολικό σετ αρπισμάτων. Τα ένωσαν, δοκίμασαν να συμπεριλάβουν το αποτέλεσμα στο ντεμπούτο, αλλά κάτι δεν κόλλαγε. Και φτάνει το 1991 για να σαρώσει τα πάντα στο διάβα της μια power ballad που στέκει έως σήμερα στο πάνθεον του είδους. Απάτητες κορυφές!
GUNS OR ROSES?
Roses με τα μπούνια! Φήμες λένε πως δεν έχει υπάρξει ούτε μισό mix-tape ή ερασιτεχνικό compilation CD με ερωτοτράγουδα που να μη συμπεριλαμβάνει αυτά τα τέσσερα λεπτά και σαράντα τρία δευτερόλεπτα νταλκά και τελειότητας. Ακούγεται αφοριστικό, αλλά αν υπάρξει άνθρωπος που θα σας πει ότι δεν τον αγγίζει το “Don’t Cry”, είναι είτε ψεύτης είτε άξιος λύπησης.
GN’R BATTLE V:
“Nightrain”, Appetite for Destruction (1987)
Οι «πέτρινες» μέρες που προηγήθηκαν της δόξας, της επιτυχίας και των πολλών χρημάτων, τότε που τα άφραγκα μέλη της μπάντας κατέβαζαν μεγάλες ποσότητες του φτηνόκρασου “Night Train Express” όταν ήθελαν να γίνουν, εμπνέουν τη σύνθεση ενός μεθυστικού hard rock track που το λες και αρχετυπικό για το sleaze/glam metal. Τα ξέφρενα riffs, ο sexy ρυθμός και η μνημειώδης ερμηνεία το έκαναν να ξεχωρίσει και κατέληξε να έχει μόνιμη θέση στα live setlists των GN’R, αλλά και να φιγουράρει απρόσμενα ψηλά σε λίστες με τα καλύτερά τους, αφήνοντας πίσω του πολύ πιο εμπορικά τραγούδια. R U ready to crash and burn?
“November Rain” Use Your Illusion I (1991)
Αυτό που προκαλεί στα μυαλά του rock κοινού μόνο και μόνο το άκουσμα των λέξεων του τίτλου πρέπει να θεωρείται ο ορισμός της φράσης «έγραψε ιστορία». Η πιο φιλόδοξη δημιουργία των GN’R κατόρθωσε να αλώσει το airplay σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις παρά τα εννέα λεπτά της, παρά τη σύνθετη δομή και παρά τον περίπου rock opera χαρακτήρα της. Κάθε μα κάθε καρέ του video clip, μια παραγωγή αξίας 1,5 εκατ. δολαρίων, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως ανήκουν πλέον στη συλλογική μνήμη: ο Axl πίσω από το πιάνο (με το ποτό του ακουμπισμένο πάνω), ο Slash με το τσιγάρο να κρέμεται στα χείλη να σολάρει μπροστά από ένα ξωκλήσι, οι σκηνές από έναν γάμο που έγινε κηδεία, η πολυμελής ορχήστρα, η χλιδάτη ντεκαντάνς της ζωής των rockstars… Απλά iconic!
GUNS OR ROSES?
Η τελευταία αναμέτρηση, αυτή που θα κρίνει αν θα νικήσουν τα Guns ή τα Roses, είναι μοιραία η πιο άνιση. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού καθένα από τα πάρα πολλά εξαιρετικά καλογραμμένα και επιτυχημένα τραγούδια των GN’R φαντάζει λίγο συγκριτικά με αυτό που αποτελεί ό,τι καλύτερο έγραψαν και κυκλοφόρησαν ποτέ τους. “Nothing lasts forever…” λένε οι στίχοι του, αλλά το ίδιο το τραγούδι κάνει μια τρύπα να, με το συμπάθιο, σε αυτήν την «αλήθεια».
Roses, λοιπόν. Στο δικό μας battle, τουλάχιστον. Αν και, προφανώς, η διάκριση είναι σχηματική και επίπλαστη. Οι Guns N’ Roses είναι από αυτά τα σπουδαία συγκροτήματα που στέκουν και στα θεμέλια και στην κορυφή της αγαπημένης μας μουσικής, πράγμα που δεν θα είχαν καταφέρει ποτέ χωρίς κάποια από τις δύο πλευρές τους.
Με σχεδόν τέσσερις δεκαετίες ζωής, που στιγματίστηκαν ισόποσα από στιγμές μεγαλείου και δόξας αλλά και από βαρβάτα μελανά σημεία, οι Guns N’ Roses έρχονται στις 22 Ιουλίου στην Αθήνα, όπου θα γράψουν μία ακόμη πρόταση σε κάποια από τις τελευταίες σελίδες του καταληκτικού κεφαλαίου της διαδρομής τους. Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα. Και τραγουδούν για πάρτη μας. Πρέπει να είμαστε εκεί, λοιπόν. Για να είμαστε μάρτυρες όταν τα διαβόητα και ταλαντούχα «χαμένα κορμιά» του rock θα διαψεύσουν ότι την ιστορία τη γράφουν πάντα οι νικητές. Ραντεβού εκεί.
1065 
