Είδος: Grunge, alternative rock / metal
Εταιρεία: Federal Prisoner Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 1 Ιουλίου 2022
Τι ευχάριστη έκπληξη ήταν αυτή; Ειλικρινά, δεν περίμενα ότι θα κολλούσα εν έτει 2022 με μια solo δουλειά του Greg Puciato. Υποθέτω ότι ανήκω στον πολύ κόσμο που τον έχει συνδέσει αποκλειστικά με τους The Dillinger Escape Plan. Όπου, και πάλι, πιο πολύ με ιντρίγκαρε η μουσική τους παρά η φωνή του, που στα καθαρά ήταν πολύ έρρινη για τα γούστα μου. Όμως, το φετινό “Mirrorcell” είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Καταρχάς, πολλά μπράβο, κύριε Greg, και ευχαριστούμε.
Εξαιρετικά ενεργός τα τελευταία χρόνια, είτε με το synthwave project The Black Queen, είτε με την all-star groove metal band Killer Be Killed, είτε με τη συμμετοχή του σε δουλειές του Jerry Cantrell και του Carpenter Brut, ο Puciato ετοίμαζε παράλληλα το follow-up στο solo ντεμπούτο του “Child Soldier: Creator of God”. Με μοναδικό του συνεργάτη τον drummer Chris Hornbrook (Poison the Well), έχει αναλάβει τα πάντα εκτός από τα φωνητικά (κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα) και δημιούργησε οκτώ πολύ μεστές, άμεσες και γλυκόπιοτες συνθέσεις που εξερευνούν ένα σχετικά ευρύ φάσμα επιρροών και μουσικών προτιμήσεων.
Το ξεκίνημα με τα “Reality Spiral” και “No More Lives to Go” είναι σαν φόρος τιμής στους μεγάλους του grunge της δεκαετίας του ’90, αλλά με το ευδιάκριτο προσωπικό στίγμα του πολυδιάστατου και πολυτάλαντου συνθέτη τους. Όταν πέφτουν οι τόνοι στα “Never Wanted That” και “Lowered”, η πιο τρυφερή χροιά του Puciato εντυπωσιάζει, αλλά εξίσου καλός είναι και στην κιθάρα, συνθετικά κι εκτελεστικά. Επικεντρωμένος στη γραφή προσβάσιμων τραγουδιών με άρτιες δομές και ωραία στιχουργία, που προάγουν τη γέννηση συναισθημάτων, σε βυθίζει ολοένα και πιο βαθιά, ακρόαση με την ακρόαση, στον ποικιλόμορφα ενιαίο χαρακτήρα του album του.
Ειδικά, το οιστρήλατο ντουέτο με την τέρμα cool τύπισσα Reba Meyers (Code Orange) είναι ένα track που σε κερδίζει ακαριαία. Τα χτυπήματα του Hornbrook είναι τρομερά ευφάνταστα, το pop rock μπάσο και οι ελαφρώς shoegazy κιθάρες φτιάχνουν ένα ταξιδιάρικο υπόβαθρο που είναι ιδανικό για τα άψογα τραγουδιστικά μέρη. Συγκίνηση.
Η δεύτερη πλευρά του LP είναι επίσης καλογραμμένη, ίσως ελαφρώς λιγότερο σκαλωματική, δίχως όμως να υστερεί σε υφολογικά ξαφνιάσματα και σεμνά δοσμένη δεξιοτεχνία. Ο electro-dreamy, Depeche Mode-meets-Reamonn ήχος του “We” είναι πανέμορφος και χαρίζει ανάσες στα έτσι κι αλλιώς εύκολα προσπελάσιμα 43 λεπτά του “Mirrorcell”. Το ήπια drony “I Eclipse” και τα εξυψωτικά hooks του “Rainbows Underground”, στα οποία σώζεται κάτι από τη μαγεία του alt metal των Faith No More, σε κάνουν να μη θέλεις να τελειώσει το album, και πατάς πάλι play, και ρισκάρεις να “στεγνώσεις”, αλλά βάζεις λίγη ακόμα βενζίνη, και επιμηκύνεις μια βόλτα που σου ανοίγει το μυαλό και την καρδιά. Το “Mirrorcell” ολοκληρώνεται με την πιο heavy και μακροσκελή στιγμή του, το “All Waves to Nothing”, όπου ακούμε τον Puciato σε μια rough ερμηνεία που θυμίζει τα παλιά, ενώ τα κιθαριστικά lead θέματα που έχει γράψει κουβαλάνε πολλές οκάδες ψυχής.
Δεν ξέρω ο Greg Puciato θα μπορέσει εντέλει να καρπωθεί σε πολλά επίπεδα και όσο του πρέπει αυτό που πέτυχε στο “Mirrorcell”, αλλά θα είναι κατάφωρη αδικία αν αυτή η δουλειά περάσει και δεν ακουμπήσει. Τέτοια ανεπιτήδευτη νοοτροπία, τέτοια πηγαία ειλικρίνεια και τέτοιος αβίαστος αισθητικός πλούτος σπανίζουν. Και έχουμε τεράστια ανάγκη να καταστρώνονται παρόμοια σχέδια μουσικών αποδράσεων.
Facebook: https://www.facebook.com/gregpuciatoofficial/
Bandcamp: https://gregpuciato.bandcamp.com/album/mirrorcell
1017 
