Είδος: Rock
Δισκογραφική: Nuclear Blast Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 29 Σεπτεμβρίου 2023
Γενικά στο χώρο του revival rock γίνεται ένας χαμός με πολλές μπάντες εδώ και μια 15ετία περίπου (επίσημα, ως “ρεύμα” ας πούμε) που προσπαθούν να μεταφέρουν το τώρα καμιά 65-70 χρονάκια πίσω στο παρελθόν. Άλλοι επιτυχημένα, άλλοι όχι και τόσο, το σίγουρο είναι ότι υπάρχει ένα μεγάλο κίνημα μουσικών που εμπνέονται από εκείνα τα νηπιακά, για τον rock ήχο, χρόνια και καταστάσεις. Και οι Σουηδοί Graveyard, μια από τις καλύτερες μπάντες αυτής της φόρμας, επανέρχονται μετά από μια πενταετία σχεδόν και το “Peace“ με νέο album.
To εύγλωττα τιτλοφορημένο “6” είναι μια δουλειά βουτηγμένη σε ακόμα μεγαλύτερο χρονικό βάθος, στον πάτο του rock ήχου. Και με σαφείς αν και ποικίλες επιρροές. Το ηχητικό επίκεντρο βρίσκεται στα ψυχεδελικά mid to late ’60s, είτε σε επίπεδο παραγωγής είτε συνθετικό. Με μεγάλες δόσεις από The Doors (τους οποίους είναι γνωστό ότι τους “συμπαθώ” ιδιαιτέρως αν και μόνο λόγω hype) αλλά και διάφορα άλλα “πνεύματα” της εποχής να παρελαύνουν.
Αν και φαινομενικά το είδος δεν επιδέχεται ειδικών τεχνικών απαιτήσεων, εντούτοις οι Graveyard είναι παιχταράδες και αποδίδουν αφλύαρα το υλικό τους που είναι εύληπτο και άμεσο, χωρίς filler παιχνιδίσματα. Οι Ramm και Nilsson, χωρίς να αποποιούνται την έννοια “jam” παράγουν όμορφα bluesy ακόρντα και πεντατονικά απλοϊκά solos ενώ το ρυθμικό δίδυμο των Truls Mörck (μπάσο) και Oskar Bergenheim (drums) ακούγεται αιθέριο και μέσα στο κλίμα της εποχής. Ο δε Nilsson έχει φωνάρα. Γρέζι και λυρικότητα, αποδεικνύει ότι είναι ένας εξαιρετικός ερμηνευτής.
Γενικώς όλα τα κομμάτια μου άρεσαν, ακόμη και τα “πορτάδικα” “Godnatt”, “Just A Drop”, το “Breathe In Breathe Out” (που μου θύμισε το “When the Music’s Over”). Από εκεί και πέρα πολύ καλά τα groovy “Twice” (θα μπορούσες να πεις ότι είναι διασκευή στο “American Woman” των Guess Who) και “I Follow You”, το “Bright Lights” που φέρνει λίγο προς τους Pink Floyd του Syd Barrett και το “No Way Out” (που κι αυτό είναι μάλλον tribute στο “With a Little Help from my Friends” του Joe Cocker). Κορυφαία θα επέλεγα το “Sad Song”, μια θαυμάσια μπαλάντα (από αυτές που θέλω να σε πάρω να φέρουμε καμιά σβούρα μπέιμπ) όπως και το “Rampant Fields” που κλείνει το album.
Θα χαρακτήριζα το “6” ως μια έκπληξη από τους Graveyard. Αυτή τη φορά επέλεξαν να πάνε ακόμη πιο πίσω στο χρόνο, στις “ρίζες” και θα έλεγα ότι έχουν καταφέρει απόλυτα το σκοπό τους να σε ταξιδέψουν σε αυτόν τον χωρόχρονο. Το album θυμίζει πολλά ανάλογα ακούσματα που ακούγονται εδώ και δεκαετίες αλλά από τη στιγμή που το υλικό είναι καλοπαιγμένο και έχει ενδιαφέρον, αυτός δεν είναι λόγος για αρνητική στάση απέναντί του. Δεν είναι και κανένα αριστούργημα αλλά ο ακροατής (ο οποίος είναι και ανάλογου εγκεφάλου) θα περάσει ένα 45λεπτο περίπου πολύ ευχάριστα. Θετικό πρόσημο.
Facebook: https://facebook.com/graveyardofficial
743 
