Είδος: Synthwave / Experimental Rock
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημ. Κυκλοφορίας: 20 Ιουνίου 2022
Επαναφορά του ίσως πιο δημιουργικού ντουέτου στη νεότερη ελληνική rock ιστορία, των αταμπέλωτων God In A Cone του τραγουδιστή Νίκου Μαρίνου και του κιθαρίστα / παραγωγού Δημήτρη Ντελή οι οποίοι την τετραετία 2016 – 2020 κυκλοφόρησαν λίγο – πολύ 8 albums τα οποία άνηκαν στη σφαίρα του εξαιρετικού.
Με το “The Godless Syndrome”, πρώτη φετινή δημιουργία τους, συνθετικά τουλάχιστον τα πράγματα δείχνουν να έχουν αλλάξει κατά μερικές μοίρες. Ναι, η μίξη ετερόκλητων φαινομενικά style μουσικής μέσα στα κομμάτια υπάρχει ακόμη αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό ενώ και η αστραπιαία εναλλαγή μοτίβων δείχνει να έχει ελαττωθεί. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι ότι τα κομμάτια πλέον είναι αμεσότερα, πιο εύληπτα και με πιο σαφές συνθετικό στίγμα.
Ως κυρίαρχο πνεύμα θα έλεγα ότι είναι το μπασιάρικο straight goth / post punk / new wave της δεκαετίας του 1980 (οκ, σε στιγμές παραλλάσονται οι περίοδοι και οι δεκαετίες ανεπαίσθητα), οικειέστατες φόρμουλες που εμπλουτίζονται από παραμορφωμένη δομική riffολογία και ομιλούντα hard rock solos από τον Δημήτρη Ντελή ενώ μου άρεσε και η διακριτική μεν αλλά άριστη δοσολογικά χρήση των keyboards με τις μελωδίες τους να καθορίζουν τις συναισθηματικές στάθμες των κομματιών.
Το τελικό προϊόν είναι τόσο ομοιογενές που καθίσταται στα όρια του αυθεντικού. Πάρε για παράδειγμα το “I am a Diver” το οποίο ξεκινάει με ’80s σχεδόν post rock χαρακτήρα, πετιέται ο Μαρίνος με black φωνητικά και αναποδογυρίζει αστραπιαία το κλίμα σε κάτι που μοιάζει με μετσοβίτικο χοροπηδηχτό punk rock ή το “Volcanic Dream” στο πνεύμα των Killing Joke meets Paradise Lost με καθαρά US hard rock επίλογο (μου θύμισε το “Make Believe” των Angra). Από εκεί και πέρα εξίσου καλά είναι όλα τα κομμάτια. Εξαιρετικό το “Brother (Μy Ηope)” με ορχηστρικό piano pased intro και επίσης πολύ καλό post επίλογο, το “Zero Bliss” με το βασικό θέμα να είναι πασίγνωστο (αν και σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ το όνομα της μπάντας και τον τίτλο αυτού του hit εκείνης της εποχής), το “Empty Loop Cycle” με τη φωνητική συμμετοχή της Καλλιόπης Ηλιοπούλου το οποίο θα έλεγα ότι είναι το πιο God In A cone κομμάτι επίσης σε χνάρια US hard rock αλλά κατά τα ’90s αυτή τη φορά. Το “Pope’s Yoga” είναι μια υπέροχη διασκευή των Iola 11, ενός trio στο οποίο συμμετείχε ο Μαρίνος παλαιότερα και το οποίο αποδίδεται εδώ με τις κιθάρες του Ντελή, θα μπορούσε πει κανείς πως είναι μια μπάσταρδη αλλά πολύ καλή μίξη ’70s ελληνικού rock, σχημάτων για παράδειγμα στα οποία συμμετείχε ο Σταύρος Λογαρίδης (σαν τους Akritas στο ομώνυμο album του 1973) και αγγλικού post punk σχήματος με πολύ καλό solo ενώ ο επίλογος “Battle Junkies” προσεγγίζει το goth metal των Paradise Lost αν αυτοί δρούσαν στα ’80s, με αισιόδοξο ’90s grunge φινάλε.
Συνοπτικώς, άλλη μια αξιοπρεπέστατη δουλειά από τους God In A Cone που συνεχίζει την ακολουθία αυτών των άκρως ενδιαφέροντων μουσικών προτάσεων. Το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται το “The Godless Syndrome” είναι ορθάνοιχτης αρχιτεκτονικής και θα αρέσει είτε στους gothsters είτε στους hard rockers που έχουν (ή θέλουν να διατηρούν) διευρυμένο μουσικό νου σε σχέση με τα κατεστημένα. Για τον γράφοντα έτσι κι αλλιώς δεν τίθεται θέμα απογοήτευσης, ίσα – ίσα που απολαμβάνει τέτοια διαλείμματα εν μέσω της deathμεταλλικής μανίας που διακατέχει τον (ημίτρελο για πολλούς) εγκέφαλό του. Φυσικά και προτείνεται ανεπιφύλακτα.
Facebook: https://www.facebook.com/godinacone
723 
