Είδος: Acid Rock
Δισκογραφική: Heavy Psych Sounds
Ημ. Κυκλοφορίας: 7 Φεβρουαρίου 2020
Δυστυχώς η νέα τάξη πραγμάτων είναι εδώ, καθώς είμαστε μέλη μιας “Οργουελικής” και “Χαξλεϊκής” κοινωνίας που ξεπροβάλει καθημερινά σε ένα δυστοπικό σκηνικό, όπου ελευθερίες χάνονται ή ελέγχονται, αναγκάζοντάς μας να είμαστε δέσμιοι επιλογών τρίτων.
Βέβαια διατηρούμε ακόμα το αναφαίρετο δικαίωμα, του να ελπίζουμε, να ονειρευόμαστε και να “ταξιδεύουμε”. Και δεν εννοώ σε κοντινές αποστάσεις, στέλνοντας το γ@μημένο sms, αλλά μακρυά, είτε σε άλλες εποχές είτε στο διάστημα και ακόμα παραπέρα. Όχι δεν την έχω ακούσει από την καραντίνα και τον εγκλεισμό, αλλά την έχω “ακούσει” με τον καινούριο δίσκο των Giobia.
Το πέμπτο άλμπουμ των Ιταλών καταφέρνει να συλλέξει διαφορετικούς ήχους και ατμόσφαιρες, μεταφέροντας τον ακροατή σε ένα αστρικό κόσμο γεμάτο όνειρα και ταξίδια του μυαλού. Ένα συνονθύλευμα επιρροών ξετυλίγεται και περνάει από μπροστά σου, ενώ ξεκάθαρα μπορείς να διακρίνεις το ’70s prog rock να διαδέχεται το space rock των Hawkwind, ενόσω συναντάει την ’60s garage psychedelia, και όλα αυτά υπό μία horror μουσική υπόκρουση Ιταλικής φινέτσας.
Μόλις τελειώσει η αντίστροφη μέτρηση και “πάρουν μπροστά οι ενισχυτές”, τα πρώτα arpeggio του synth, σε “εκτοξεύουν” στο διάστημα με οκτώ συνθέσεις που σε συντροφεύουν σε ένα διαγαλαξιακό μουσικό ταξίδι.
Το εναρκτήριο “Parhelion”, όπως και το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, βρίσκονται ηχητικά κάπου ανάμεσα στην μουσική υπόκρουση των Blade Runner και του πιο πρόσφατου Stranger Things, υπό το μουσικό πρίσμα του “πατέρα του τρόμου” John Carpenter και των αναζητήσεών του μέσω των ’80s ταινιών και δίσκων (Lost Themes I-II). Το “Plasmatic Idol” θα μπορούσε να είναι το “νόθο παιδί” των Pink Floyd με τους Tangerine Dream, αν είχανε συνευρεθεί ποτέ. Οι επιρροές των Βρετανών είναι εμφανείς σε όλον το δίσκο, ιδιαίτερα στα “Haridwar” και “Escape”, όπου η χρήση του vintage οργάνου παράγει ένα ρετρό ήχο που ακούγεται σαν “ηχητική εισβολή” από το παρελθόν και πιο συγκεκριμένα την περίοδο 1971-1975 με τις φωνητικές μελωδίες να θυμίζουν “Wish You Were Here”. Ενώ ο ρυθμός και η χρήση των τυμπάνων σε κάνουν να αναπολείς κομμάτια όπως το “Set the Controls for the Heart of the Sun” και δίσκους όπως το Meddle.
Η μουσική δεν πρέπει να έχει “σύνορα” και “στεγανά”, κάτι το οποίο γνωρίζουν καλά οι Giobia καθώς υπερπηδούν μουσικά καλούπια και ιδιώματα με ιδιαίτερη ευκολία και άνεση, ακόμα και στο ίδιο κομμάτι. Όπως στο “Far behind” όπου η Krautrock ψυχεδέλεια των Eloy συναντά το post rock των Shora, μιας και τα riffs των Ιταλών “γεννούν μελωδίες”, οι οποίες με τη σειρά τους δημιουργούν ατμόσφαιρες όμοιες με των Ελβετών στο δίσκο Malval. Χαρακτηριστικό είναι ότι και οι δύο έχουν κομμάτι “Parhelion”. Μήπως τελικά τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται;
Καθώς το “ταξίδι” μας πλησιάζει προς το τέλος, τα “Heart of Stone” και “The Mirron House” με τους “υπνωτικούς” τους ήχους φαντάζουν ιδανικά για “σβήσιμο”, όπως επίσης και κατάλληλο έναυσμα για να ξεθάψουμε την δισκογραφία των Farflung.
Εν κατακλείδι, το “Plasmatic Idol” είναι ένας εκπληκτικός δίσκος που “στάζει” ψυχεδέλεια και θα μπορούσε να αποτελέσει το soundtrack των ημερών σας, για να “ξεφύγετε”. Αν οι Μιλανέζοι βρίσκονται τώρα κοντά στο δημιουργικό/συνθετικό τους ζενίθ, “τρομάζω” (με την καλή έννοια) στην ιδέα του επόμενου άλμπουμ τους, αν καταφέρουν να μετουσιώσουν στο ελάχιστο την τραγωδία που βιώνουν σε καλλιτεχνική έκφραση.
Facebook: https://www.facebook.com/giobiaband/
Bandcamp: https://giobiagiobia.bandcamp.com/
Twitter: https://twitter.com/giobia
1228 
