Είδος: Progressive, avant-garde rock
Δισκογραφική: Season Of Mist
Ημ. Κυκλοφορίας: 9 Οκτωβρίου 2020
Οι progressive metallers, Gargoyl, από την Μασαχουσέτη της Αμερικής μας παρουσιάζονται μέσα από το roster της Season Of Mist και κυκλοφορούν το ομότιτλο και ντεμπούτο album τους, με καθυστέρηση μηνών εξαιτίας της πανδημίας. Ακόμη ένα συγκρότημα της underground metal σκηνής, θα σκεφτείτε, όμως αυτό μπορεί και να είναι άξιο της προσοχής σας, καθότι ο ιθύνων νους, Dave Davidson (Revocation), είναι ο κιθαρίστας και ο δημιουργός του. Ο Davidson εδώ κάνει στροφή στην καριέρα του και επιλέγει να παίξει avant-garde/ grunge/ progressive metal/ rock. Η όλη ιδέα ξεκίνησε με το EP “Asomatous” στις αρχές του 2019 και υλοποιήθηκε με το ομώνυμο LP και τις ηχογραφήσεις του στα μέσα του ίδιου έτους. Παρέα με τον τραγουδιστή Luke Roberts, ο Davidson επιλέγει λιγότερη τεχνικότητα και περισσότερη μελωδικότητα και γρέζι. Είναι ωστόσο το αποτέλεσμα αυτού του εγχειρήματος πετυχημένο;
Ξεκινώντας με το πρώτο τραγούδι, “Truth of a Tyrant”, συναντάμε την εισαγωγή του “Gargoyl”. Μουσική δεν υπάρχει, παρά μόνο τα φωνητικά των Roberts και Davidson, τα οποία είναι σαν απαγγελίες. Στο “Plastic Nothing” ο ήχος του συγκροτήματος κάνει την εμφάνισή του για πρώτη φορά και μας ξεκαθαρίζει ότι είναι πράγματι “πλαστικός” και ότι οδεύει σε σκοτεινά μονοπάτια, δίχως όμως να προκαλείται κάποιο δέος από την μεριά μας. Στο “Cursed Generation” είναι πλέον εμφανής η επιρροή στην μουσική τόσο από τους παλιούς όσο και από τους καινούριους Opeth, καθώς και στα φωνητικά του Roberts από τους πρώιμους Alice In Chains. Παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο “πάντρεμα” μοιάζει πληκτικό και δεν παρουσιάζονται καινοτόμες και εντυπωσιακές ιδέες στα αυτιά του “εκπαιδευμένου” ακροατή. Τα “Electrical Sickness”, “Waltz Dystopia” και “Ophidian” συνεχίζουν στο ίδιο tempo και παρουσιάζουν ανιαρές αυξομειώσεις.
Αντιθέτως, το “Wraith” αποδίδει έντονα φόρο τιμής στο “Windowpane” των πρωτομαστόρων Opeth, καθιστώντας το, το πιο ενδιαφέρον τραγούδι αυτής της κυκλοφορίας,. Χωρίς να το ξεπερνάει συνθετικά, φυσικά.
Ο δίσκος, δυστυχώς, και στα υπόλοιπα κομμάτια του συνεχίζει με το ίδιο μοτίβο που αναφέραμε παραπάνω. Οι τρεις τελευταίες συνθέσεις του είναι παρόμοιες και αργές, χωρίς κάποια ιδιαίτερη εξέλιξη, προκαλώντας μονοτονία κατά την ακρόαση του εγχειρήματος των Gargoyl.
Η απάντηση στο πάνω ερώτημα είναι πως όχι. Οι λάτρεις του progressive και avant-garde δεν πιστεύω ότι θα βρουν εκλεπτυσμένη ή εξεζητημένη metal/ rock μουσική στον δίσκο των Gargoyl. Αντιθέτως, θα ευθυμήσουν παλιότερες δουλειές γνωστότερων μπαντών που φυσικά τα έχουν κάνει πρωτύτερα, ποιοτικότερα και καλύτερα και τελικά θα προτιμήσουν να επιστρέψουν σε αυτές. Επομένως, γιατί να χάνουν τον χρόνο τους;
Ευελπιστώ σε μια πιο ενδιαφέρουσα κυκλοφορία, στο μέλλον.
Bandcamp: https://gargoyl.bandcamp.com/album/asomatous
Facebook: https://www.facebook.com/GargoylBand/
1157 
