Ήταν 30 Νοεμβρίου του 2019 όταν έφτανα στο Gagarin για να δω τότε τον Mark τον Lanegan (RIP μωρή θεούρα).
Δεν μπορούσα τότε ούτε να φανταστώ ότι θε περνάγανε 1042 μέρες για ξαναπεράσω τις πόρτες του. Να μου πεις, πολλά από αυτά που γίνανε δεν θα μπορούσα να τα έχω φανταστεί τότε, αλλά αυτό είναι μεγάλη ιστορία… Η επιστροφή μου στον αγαπημένο αυτόν συναυλιακό χώρο συνδυάστηκε με την επιστροφή ενός επίσης πολύ αγαπημένου συγκροτήματος του ελληνικού κοινού -κι εμού- τους Fuzztones.
Έφτασα αρκετά νωρίς, κατά τις 9 (τέτοια λαχτάρα είχα), οπότε είχα άπλετο χρόνο μπροστά μου να χαζέψω merch, να τα πω με φίλους, να μπω και να βγω για τσιγάρο 2-3 φορές και διάφορα τέτοια. Αφού κατασταλάξαμε στο σημείο που θέλαμε, περιμέναμε γεμίσει λίγο ο χώρος και να βγουν οι Sparn Dame.
Aυτό έγινε γύρω στις 21.45, όπου και έσκασε μύτη στην σκηνή το πολυσύνθετο μουσικά τρίο απ’ την Αθήνα. Ο χώρος δυστυχώς δεν είχε γεμίσει ακόμα, όμως οι Sparn Dame κάνανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι τους για να μας ζεστάνουν, παίζοντας σχεδόν όλο (αν όχι όλο) το Bitter Cherry, άλμπουμ που κυκλοφόρησαν 8 Μαΐου του 2022 και μοναδική ολοκληρωμένη δισκογραφική τους δουλειά εώς τώρα. Ενδιαφέρον σχήμα, με μπόλικα μουσικά στοιχεία και είδη ενσωματωμένα στις συνθέσεις τους. Δυστυχώς δεν βοήθησε καθόλου ο ήχος της κιθάρας, η οποία ακουγόταν πάρα πολύ ευγενικά και έβγαζε ένα κάπως άδειο αποτέλεσμα. Highlight για μένα το κομμάτι με το οποίο έκλεισε το σετ τους και κλείνει και το Bitter Cherry, “Έτος οτιδήποτε”, που αβίαστα σου φέρνει στο μυαλό τους Bazooka.
Θα ήθελα πολύ να σας πω τι ώρα τελείωσαν ακριβώς οι Sparn Dame, πόσο περιμέναμε και πότε βγήκαν οι Fuzztones, αλλά φέρθηκα αλαζονικά και υπερεκτίμησα την ικανότητα της μνήμης μου, που πλέον με απογοητεύει πολύ πιο συχνά απ’ ότι παλαιότερα. Θα έλεγα πως αυτά έγιναν γύρω στις 22:30 και 22:45 αντίστοιχα. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο χώρος έχει πλέον γεμίσει για τα καλά.
O Rudi και η παρέα του μπαίνουν κλασικά με το “Blue’s Theme” του Davie Allan & the Arrows. Μας ξεκαθάρισε απ’ την αρχή ότι με μια πρόβα είναι οι άνθρωποι, μιας και μένουν και σε διαφορετικές πόλεις, ήταν η πρώτη φορά που παίζανε μετά από πολύ καιρό και δεν αμέλησε να ρίξει και μια Παναγία (περίπου) στον κορονοϊό.
Πάντως μόνο σκουριασμένοι δεν φάνηκαν οι καυλόγεροι (συγχωρέστε μου το γαλλικό, αλλά νομίζω είναι μια λέξη που περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια τον Protrundi). Αβίαστα καλοί, όπως πάντα, χωρίς καν να προσπαθούνε. Τεράστια πηγή ενέργειας ο drummer Marco Rivagli, που δεν σταμάτησε να κάνει βλακείες (με την καλή έννοια). Επικοινωνιακοί όλοι, χωρίς να σταματάνε τον ρυθμό ή να κουράζουν όμως, όσο και όπως πρέπει.
Πολύ ωραίες ήταν και οι τρεις διασκευές που μας παίξανε, μέσα από το cover album τους “NYC” του 2020, που δίνει έμφαση στην εκπληκτική punk/protopunk σκηνή των ‘70s της αντίστοιχης πόλης. “Microdot” (διασκευή του “Chinese Rocks” των Heartbreakers – γραμμένο από Dee Dee Ramone και Richard Hell με αλλαγμένο τίτλο, καθώς ο Rudi ξεκαθάρισε πως δεν είναι φαν της ηρωίνης όπως οι δύο προηγούμενοι), “Not Anymore” των Dead Boys, με τους οποίους ο Protrundi πρόλαβε να παίξει μπάσο στο CBGB’s πριν γνωρίσει την Deb O’Nair και σχηματίσουν τους Tina Peel, και “Flip Your Wig” των Wayne County and the Backstreet Boys. Καπάκι θα παίξουν το λατρεμένο “Ward 81”, και όλο και ανεβαίνουν οι παλμοί.
Μας θύμισε πως είναι η όγδοη φορά που οι Fuzztones παίζουν στο Gagarin, και πως είναι σαν δεύτερο σπίτι τους πια, πριν παίξουν το “Barking up the Wrong Tree”, κομμάτι που είχε γράψει για τον Νίκο Τριανταφυλλίδη (του οποίου το επίθετο δεν προσπάθησε καν να πει).
Η ένταση της βραδιάς και του κοινού πήγε up to 11 με το “ Eyes in the Back of my Head”, και δεν έπεσε ποτέ, μέχρι και το “She’s Wicked”, με το οποίο θα φύγουν προσωρινά, για να επιστρέψουν μετά από πολύ χειροκρότημα και σφυρίγματα (ρε μαν ακριβώς δίπλα απ’ τ’ αυτί μου, ρε Αλέφαντε των συναυλιών, μου χρωστάς ΩΡΛ) Πρώτος βγήκε ο keyboardίστας Nico Secondini, και καλά παρεξηγημένος, να μας παρουσιάσει τους Link Protrundi and the Jaymen, το instrumental side project του Rudi, και έφυγε αμέσως. Αφού οι υπόλοιποι τρεις μας παίξανε τρία κομμάτια, μεταξύ των οποίων το “Avalanche”, o Nico επανήλθε και την βραδιά έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο τα “Cinderella” και φυσικά “Strychnine”.
Μετά το τέλος του live η μπάντα κατέβηκε στον κόσμο, με τον μπασίστα Eric Geevers να μην έχει σταματήσει στιγμή να χαμογελάει απ’ την αρχή της βραδιάς και τον Rudi να υπογράφει ό,τι του δίνουν στο merch
Χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω; Είναι οι Fuzztones, είναι υπέροχοι και αξίζουν να έχουν γεμάτο μαγαζί κάθε φορά που έρχονται, γιατί την ιδρώνουν την φανέλα και με το παραπάνω.
Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
604 
