Είδος: Progressive death metal
Εταιρεία: Metal Blade
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 25 Ιουνίου 2021
Αδιαπραγμάτευτοι πολύπλευροι, απαιτητικοί και σύνθετοι σε όλα, οι Γάλλοι συνεχίζουν να ανηφορίζουν σε εκείνη την απαιτητική κλίση που καθόρισε το προηγούμενο άλμπουμ τους, το “Rhizomes Of Insanity” του 2019. Αυτή τη φορά ο frontman τραγουδιστής και κιθαρίστας Vince Wilquin, που είχε επικαλεστεί τη βοήθεια του πατέρα του άλλου κιθαρίστα, Hugo Florimond, για τα μέρη του σαξόφωνου στο “Rhizomes…”, αγόρασε ένα ο ίδιος προς το τέλος του 2019, και επιβεβαιώνοντας τον διαφαινόμενο έρωτά του με το όργανο, βελτιώθηκε σημαντικά πολύ γρήγορα, και τελικά εμπλουτίζει το νέο άλμπουμ με τη δική του προσφορά.
Αρκετοί θα θυμούνται τους Γάλλους σε μια μουσική προσέγγιση δύσβατη για ένα εύκολο κοινό, και στο ίδιο μονοπάτι θα τους βρουν πάλι, βαθύτερα όμως πια σε ένα σκοτεινό και πικρό δάσος ηχητικών πειραματισμών αλλά και φιλοσοφικών στοχασμών. Ένα συχνά εμμονικό θέμα που στέκεται απέναντι στη ζωή και ταλανίζει τον ανθρώπινο νου, η έννοια του θανάτου και η σχέση του ανθρώπου με αυτόν, ξεδιπλώνεται μέσα από μια ιδιαίτερα διερευνητική διεργασία που περιλαμβάνει τόσο τη μουσική ανάπλαση όσο και το περιεχόμενο των στίχων. Με τη βοήθεια του καλού φίλου και ψυχολόγου Arthur Massot, το γκρουπ επιχειρεί να προσεγγίσει το θέμα με μια αφετηρία στην ιδέα του Heidegger για το ταξίδι προς το θάνατο, αλλά χωρίς την αγωνιώδη ερώτηση τι υπάρχει μετά το θάνατο.
Η βασική θεματική αγωνία που καθορίζει τον δίσκο και το ύφος του είναι στην πραγματικότητα, τι σημαίνει για τον άνθρωπο η ιδέα του θανάτου, τι σημαίνει να γνωρίζει τη δική του θνητότητα και πως το αντιμετωπίζει συνειδητά και υποσυνείδητα. Έτσι, όπως μαρτυρούν και τίτλοι ηχητικά προσφιλείς σε μας, όπως το εναρκτήριο “Autopoiesis”, ή παρακάτω το “Pharmakon”, αν κάποιος έχει τη θέληση να βιώσει ισχυρά και συνολικά τη νέα δημιουργία των Γάλλων, οφείλει να σκάψει βαθιά σε δυο επίπεδα ταυτόχρονα, συσχετίζοντας τον πρόοδο της εξέλιξης των στίχων με την αντίστοιχη μουσική συνοδεία. Φυσικά η παραδοχή πως η αγωνία και ο φόβος του ανθρώπου μετατρέπουν συχνά το άγχος του σε μια ελπίδα πως πέρα από τη φύση του, υπάρχει κάτι μετά το θάνατο, μια προσδοκία για μια ανεξήγητη απελευθέρωση.
Δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα να διαχειριστείς συνθετικά τέτοια σπήλαια του ανθρώπινου μυαλού, και οι Universe αποδεικνύονται ξανά ευρηματικοί, πολυπρόσωποι και αδίστακτοι δοκιμάζοντας συμπυκνωμένες μουσικές διαθέσεις που τελικά αντί να πνίξουν τα τραγούδια, τους δίνουν βάθος, αντοχή, πλούτο και ένα μακροπρόθεσμο δέσιμο με τον υπομονετικό ακροατή. Ο Vince, πέρα από τα επιθετικά φωνητικά και τα ουρλιαχτά, έχει δώσει φανερά περισσότερο χρόνο στα καθαρά φωνητικά και τα χρώματα που θα μπορούσαν να του διαθέσουν σε αυτή την απόπειρα. Πάνω σε μια μουσική που μπορεί να μεταφέρεται εύκολα από το progressive, technical death metal, στο djent, στο avant garde, αλλά και σε ένα ελκυστικό, εξεζητημένο groove metal, δεν φοβάται να εμπλουτιστεί ακόμα και από jazz πινελιές, όπως και από ακουστικά μέρη που δίνουν τη δική τους υποβολή, μυστήριο και αγωνία στις σελίδες του δίσκου. Οι διαθέσεις των ήχων γυρίζουν σαν στιγμιαίες υποψίες, η μουσική τραβά και απομακρύνει τα εφησυχασμένα αυτιά σε μια διαδρομή ανατροπών, και οι μουσικοί σταδιακά στο τελευταίο μέρος του άλμπουμ, ανοίγουν όλα τα χαρτιά τους, στις πιο μακροσκελείς συνθέσεις τους.
Όπως όλα τα δύσβατα και γενναία άλμπουμ, έτσι και το τρίτο άλμπουμ των Γάλλων είναι ουσιαστικά ένα δίκοπο μαχαίρι που απαιτεί ειδικά από τους μονολιθικούς και ταγμένους ακροατές να απομακρυνθούν αρκετά από τις ρίζες τους και να εκτεθούν σε πολλές διαφορετικές δοκιμασίες. Όπλο τους στην απόπειρα αυτή, ένας εξαιρετικά ισορροπημένος ήχος, ένα εκπληκτικό performing που σχεδόν μαγικά πειθαρχεί μια στρατιά από εκτελεστικά ερεθίσματα, και μια επικίνδυνη ειλικρίνεια.
Οι εκκεντρικοί το έχουν ερωτευτεί ήδη.
Facebook: https://www.facebook.com/fractaluniverseband
Official Page: https://www.fractaluniverseband.com/
611 
