Είδος: Alternative metal/Nu metal
Εταιρία: Better Noise Music
Ημ. Κυκλοφορίας: 19 Αυγούστου 2022
Εδώ και πολλά χρόνια έψαχνα την ευκαιρία για να καταγγείλω μία τεράστια κλοπή. Δεν γνωρίζω αν με διαβάζει το FBI, αλλά η ευκαιρία ήρθε. Και ήρθε στο πρόσωπο του ένατου album των Five Finger Death Punch.
Tο Αμερικανικό σχήμα που δημιουργήθηκε από τα απόνερα nu metal/ groove metal κινήματος, συνεχίζει να επιμένει να δισκογραφεί παρουσιάζοντας ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα για σχεδόν 20 χρόνια. Mία αντιγράφοντας τους Slipknot, μία αντιγράφοντας τους Disturbed, οι Five Finger Death Punch επανέρχονται δισκογραφικά δύο χρόνια μετά το “F8”.
Φυσικά και δεν υπάρχει καμία καινοτομία, φυσικά και δεν έχουν προοδεύσει ηχητικά, φυσικά και δεν καταφέρνουν να γίνονται λιγότερο κουραστικοί. Έχοντας εδώ και πολλά χρόνια εξαργυρώσει τη βετερανοειδή θεματολογία τους, με οπαδική βάση καθαρά συντηρητική, πού εμμέσως πλην σαφώς, θέτει εαυτόν στο πλευρό του βασανισμένου με ptsd αμερικάνου στρατιώτη, συνεχίζουν με πιο διευρυμένη και πιο προσωπική πλέον θεματολογία να απασχολούν με τα νούμερα των πωλήσεων.
Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί κάποια συγκροτήματα καταφέρνουν να γίνουν διάσημα, ειδικά όταν μετά τη συνεχή ακρόαση πολλών κυκλοφοριών τους back to back δεν σου μένει στον εγκέφαλο ούτε μισή μελωδία. Θα προσπαθήσω παρόλα αυτά να ακουμπήσω στην άκρη τα όσα αναφέρω στην μακρά εισαγωγή και να ακούσω το νέο album σαν να είναι η πρώτη φορά που ακούω Finger Death Punch.
Tο εναρκτήριο “Welcome to the circus” ρυθμικά θυμίζει έντονα το θρυλικό “Dragula” του Rob zombie, μπασταρδεμένο με Slipknot αισθητική, ενώ το ομώνυμο “Afterlife” βρωμάει από την ανάσα Corey Taylor και πάλι. Το “Times Like These” έχει μια ραδιοφωνική pop χροιά, το “Roll dem Bones” είναι από τα πιο δυνατά του δίσκου, χωρίς να ξεφεύγει από το προκαθορισμένο μοτίβο, στο “Pick up behind you” εμφανίζονται οι Disturbed σαν ξεκάθαρη επιρροή, στο “Judgement Day” δανείζονται λίγο από την ευρύτερη σύγχρονη RNB φιλοσοφία για ένα ακόμη ραδιοφωνικό hit και στο “IOU” εμφανίζεται πάλι η άκρως εμπορική πλευρά της μπάντας. Αυτή η πλευρά τους παραμένει και στο “Thanks for asking” και για να μην προλάβει κανείς να πει πως έχω κόντρα με την εμπορικότητα, θα δηλώσω πως δεν έχω κανένα πρόβλημα αρκεί να συμβαδίζει μία πραγματική έμπνευση. Και αυτό είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα του δίσκου αυτού, αλλά και των Five Finger Death Punch σαν συγκρότημα γενικά.
Κομμάτια που συνθέτονται απλά για να γίνονται εύκολα αναλώσιμα, και που παρόλη την εξαιρετικά προσεγμένη παραγωγή δεν δημιουργούν ούτε ίχνος ανατριχίλας ή ενδιαφέροντος. Ιδίων συνέχεια και στην power μπαλάντα “All I Know”, ενώ ευτυχώς στο τέλος ακούγεται ένα τραγούδι πού ίσως να ήθελα να ξανακούσω στο μέλλον, το “Gold Gutter”. Δυστυχώς το album κλείνει με ένα ακόμα generic κομμάτι το “The end” και παρόλο που άκουσα τον δίσκο τρεις φορές, δεν έχω κάτι δυνατό να θυμάμαι.
Σε κάποιους αρκούν αυτά, Η άμεση κατανάλωση, η έλλειψη διαχρονικότητας της μουσικής και η εφήμερη σχέση μαζί της. Εγώ όμως έχω ανάγκη κάτι παραπάνω. Αν η μουσική λοιπόν είναι έρωτας, οι FFDP είναι ξεπέτα σε βρώμικες τουαλέτες. Πρόσκαιρα απολαυστική, αλλά εύκολα ξεχνιέται.
Official Site: https://fivefingerdeathpunch.com/
Facebook: https:/www.facebook.com/fivefingerdeathpunch
666 
