Είδος: Progressive metal
Εταιρεία: Metal Blade Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 6 Νοεμβρίου 2020
Μοιάζει να έχουν περάσει πια αιώνες από τη μέρα που όλοι οι σιωπηλοί, εσωστρεφείς ακροατές του μουσικού μας σύμπαντος ανακάλυψαν έναν βασικό εκφραστή ανομολόγητων σκέψεων και προσωπικών στοιχημάτων. Γιατί ευτυχώς, μέσα στην απερίγραπτη ποικιλία του ανθρώπινου είδους ήταν πιθανό και μοιραίο να βρεθεί και ένας δημιουργός που μπορούσε να φανταστεί αλλά και να μεταφράσει σε μουσική την πεποίθηση πως ο ήχος αυτός μπορούσε να μεταμφιεστεί και σε μια ιδιαίτερη, ευαίσθητη, πολύτιμη παγκόσμια φωνή.
Δεκατρία άλμπουμ και κάποιες δεκαετίες αργότερα, περιμένουμε ακόμα τον μεσήλικα πια μακρινό φίλο από το Westfield της Μασαχουσέτης να μιλήσει με φράσεις αλλά και νότες για πράγματα που συχνά αφήνουμε στο πιο κρυφό ντουλάπι της σκέψης μας, γνωρίζοντας πως αυτός θα τα πει καλύτερα. Αν όχι καλύτερα, πιο ποιητικά, μεταμορφώνοντας τις ζωές μας σε κομψές ταινίες μικρού μήκους, αφήνοντας και σε μας τους κοινούς θνητούς την πολυτέλεια να νιώσουμε πρωταγωνιστές για λίγο.
Με την επανεκκίνηση του 2013, ο Matheos άρχισε να προσδιορίζει το νέο χώρο της δημιουργικής του δράσης και εξέλιξης, ουσιαστικά τους Fates Warning της τελευταίας αυτής περιόδου και αυτή η πρόσφατη μορφή σμιλεύτηκε αισθητά κι άλλο στο εξαιρετικό “Theories Of Flight”. Πάνω σε αυτές τις ράγες συνεχίζει και το νέο άλμπουμ, δείχνοντας σε διάφορες φάσεις της διαδρομής μια περισσότερο επιλεκτική ευελιξία. Ο βασικός πυρήνας της έκφρασης παραμένει η σύγκρουση ανάμεσα στις ευγενικές και ευαίσθητες ζώνες εξομολόγησης με τις συμπαγείς εκρήξεις έντονων συναισθημάτων, όπως ηχητικά έχουν προσδιοριστεί σε αυτά τα τελευταία άλμπουμ.
Η πρώτη ένδειξη που προκαλεί έκπληξη είναι η συνολική διάρκεια που υπερβαίνει τα 72 λεπτά. Αναμφισβήτητα “μακριά η μέρα” και μένει να ανακαλύψουμε αν μετά θα είναι καλή η νύχτα. Είναι σχεδόν αναμενόμενο σε ένα τόσο απλωμένο χρονικά άλμπουμ να υπάρχουν κάποιες συνθέσεις υποστηρικτικές που περισσότερο λειτουργούν σαν μεταβάσεις ήχων και κρίκοι ανάμεσα στα υπόλοιπα. Ασθενέστεροι αυτών ακούγονται τα “Liar” και “Glass Houses”, που μεταφέρουν μια άμεση δύναμη αλλά μέσα σε μια μακριά διαδοχή 13 τραγουδιών, δεν φαίνεται να προσθέτουν κάτι ιδιαίτερο. Στην ίδια λογική και συνομοταξία, το “Scars” είναι περισσότερο εμπλουτισμένο και ενδιαφέρον, ενώ το “Begin Again” έχει κάποιο ιδιαίτερο χρώμα.
Και οι εκπτώσεις τελειώνουν κάπου εδώ. Από τους ανιχνευτικούς ήχους της επιστροφής στη ζωή, τη δράση του εισαγωγικού “The Destination Onward”, η περιγραφική δύναμη του γκρουπ σε περικυκλώνει σταδιακά. Το στριφνό “Shuttered World” περικλείει και τη γοητεία ενός εν δυνάμει single με τις δυνατές φωνητικές του γραμμές και έναν πλούτο στην εξέλιξη. Από την έναρξη του “Alone We Walk” ακολουθεί ένα κλιμακωτό κρεσέντο λυρισμού, που ενισχύεται με την περιγραφή του “Now Comes The Rain”, μοιράζεται με το διπρόσωπο “The Way Home”, και κλειδώνει με το συγκινητικό “Under The Sun”, έναν γλυκόπικρο ύμνο με πλούσια γκάμα διακριτικών ήχων.
Το ίδιο βαθύ, ερευνητικό πνεύμα του άλμπουμ, που άλλωστε πηγαίνει γάντι στην ιδιοσυγκρασία τους, επιστρέφει στο κρυστάλλινο και τελεσίδικο “When Snow Falls” με τη συμμετοχή έκπληξη του σπουδαίου ντράμερ Gavin Harrison. Η μακρύτερη σκιά του δίσκου ακουμπά τα εντεκάμισι λεπτά και αποτελεί μια συναρπαστική γραμμική διαδρομή με πολλές διαθέσεις: fusion τερτίπια, ρυθμική τραχύτητα, εμβόλιμος λυρισμός και ένα επικό εξόδιο με τη φωνή να κολυμπά υπέροχα στα κύματα της δύσης. Το “The Longest Shadow Of The Day” αποτελεί ξεκάθαρα άλλη μια πολύτιμη προσθήκη στη μεγάλη τους λίστα από αυτά τα ενδοσκοπικά διαμάντια που μεταφέρουν παράλληλα και όλη την πλούσια εκτελεστική τους υποστήριξη. Το λιτό και συνεπές “The Last Song” συνοψίζει όλη την ψυχή αυτής της μπάντας, πιστό στο δίπολο ελπίδας και φόβου, αφήνει ένα δύσκολο ερωτηματικό στις τελευταίες του γραμμές: “The writer writes his final role, this is the last song”…
Η πρώτη ερώτηση που θα ήθελα να κάνω σε μια πιθανή επικοινωνία με τον Jim Matheos θα ήταν αν το “τελευταίο τραγούδι” αποτελεί μια δήλωση για το μέλλον της μπάντας. Ως την απάντηση, θα βολευτώ στην ικανοποίηση που αισθάνεται ο ίδιος από την ελευθερία του ακροατή να ερμηνεύει τους στίχους με τη δική του βούληση, και θα διώξω μακριά την πιθανότητα. Είναι δεδομένο πως το σύμπαν τους είναι αναντικατάστατο για πολλούς ανθρώπους πάνω σε αυτό τον τρελό πλανήτη και η πολυτέλεια να ανακαλύπτουμε υπόγειες πτυχές του εαυτού μας σε μια τόσο ελκυστική μορφή τέχνης είναι πια ένα αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας.
Μια μακριά μέρα, τόσο μεγάλη όσο πιθανά η ίδια η ζωή ή μια ολόκληρη καριέρα, μια διαδρομή μεγάλη με βροχή, χιόνι και ήλιο, όλες τις εποχές, με όλες τις διαθέσεις, με τις ατέλειές της, τις αδύναμες στιγμές της, γλιστρά πάνω σε μια μακριά σκιά και βυθίζεται στο σκοτάδι. Το ακουστικό της εξόδιο μοιάζει σχεδόν με το φύσημα που σβήνει ένα κερί.
Αν ξαφνικά παρατήρησες πως πρόσεξες τη σκιά σου απόψε, να είσαι σίγουρος πως θα είναι μια καλή νύχτα.
Website: http://fateswarning.com/
Facebook: https://www.facebook.com/FatesWarning/
768 
