Είδος: Prog, tech, atmo death metal
Εταιρεία: Nuclear Blast Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 9 Σεπτεμβρίου 2022
Θυμάμαι ότι τη δεκαετία του 2010, παρότι δεν την έβρισκα/έψαχνα και πολύ με metal τότε, μέχρι κι εγώ είχα πάρει χαμπάρι ότι έπαιζε ένα μετρίου μεγέθους μπαμ με συγκροτήματα από τις ΗΠΑ που οριακά φόρμαραν ένα νέο κύμα (αν και άρχισε να σβήνει γρήγορα η φάση).
Πιτσιρικάδες που είχαν γράψει πολλά χιλιόμετρα σε online playthroughs και tutorials για shredding και βιντεοσκοπημένα drum clinics ξεκινούσαν metalcore ή deathcore μπάντες. Αργότερα, άκουσαν Meshuggah, αυτό τους πήγε ακόμη πιο πίσω, σε tech thrash/death ακούσματα. Παράλληλα, ανακάλυπταν σταδιακά το prog metal. Τα πετούσαν όλα αυτά στο μουσικό τους μπλέντερ και πασπάλιζαν το μείγμα με λίγη αμερικανιζé σόδα για να χωνεύεται εύκολα. Κάπως έτσι έμαθα και τους Fallujah (ιλαροτραγικό όνομα μπάντας!), ανάμεσα σε acts όπως οι Veil of Maya, The Faceless, The Contortionist κ.λπ.
Να, όμως, που οι Fallujah από το Frisco έκλεισαν δέκα έτη ζωής και φέτος πάνε για το πέμπτο τους full-length. Από τα παλιά μέλη έχουν απομείνει μόνο ο Scott Carstairs (κιθάρες) και ο Andrew Baird (τύμπανα), ενώ στα φωνητικά ακούμε για δεύτερη φορά τον Kyle Schaefer, που αντικατέστησε τον παλιό τους τραγουδιστή Alex Hofman.
Τα δέκα tracks του “Empyrean” δεν θα ξαφνιάσουν και, σίγουρα, δεν θα απογοητεύσουν το κοινό που παρακολουθεί τους Fallujah. Ενδέχεται, μάλιστα, να πρόκειται για μια από τις καλύτερες δουλειές της μπάντας. Στα 50 λεπτά του album, υπάρχουν όλα τα χαρακτηριστικά που έχτιζε το συγκρότημα μέχρι τώρα. Ογκώδη, άλλοτε γρήγορα, άλλοτε αργά και groovy, αλλά πάντα τεχνικά κιθαριστικά θέματα. Μπάσο που οργιάζει με όμορφο phat ήχο. Πλούσιες, αρτιότατες και εντυπωσιακές τυμπανιστικές εκτελέσεις. Η επιθετικότητα εναλλάσσεται ασταμάτητα με atmo και μελωδικά περάσματα. Σε αυτό συμβάλλουν τα διακριτικά πλήκτρα και τα λίγα γυναικεία φωνητικά. Τέλος, αυτό που ανάγεται σε συνθετικό μοτίβο (και, ταυτόχρονα, σε κίνδυνο να κουράσει ο δίσκος) είναι τα μέρη όπου το σκληρό, tech death ή djenty riffing λειτουργεί ως βάση για high-pitched κιθαριστικά leads με «εξωγήινο» χαρακτήρα (κάπως σαν υπόκρουση για sci-fi σινεμά ή ντοκιμαντέρ για κοσμολογία και αστρονομία).
Στις συνθέσεις που ξεχώρισα σχεδόν με την πρώτη ακρόαση συγκαταλέγονται το εναρκτήριο άρπαγμα από τα μούτρα του “The Bitter Taste of Clarity”, τα κάπως hit-οειδή “Radiant Ascension” και “Embrace Oblivion” (το blast break και το πανέξυπνο, λιτό riff στα 3:00 του τραγουδιού είναι οργασμικά), το σύντομο αλλά περιεκτικό “Eden’s Lament” και το space prog “Celestial Resonance”.
To “Empyrean” είναι καλό album. Αποδεικνύει ότι οι Fallujah δικαίως επιβίωσαν από το αλλοτινό παρολίγον trend. Από την άλλη, θα το ήθελα λιγότερο μεγάλο σε διάρκεια. Βέβαια, αυτό που λειτούργησε πιο ανασταλτικά για να το απολαύσω 100% είναι η flat αίσθηση που μου άφηνε συχνά, η προβλεψιμότητα και η εντύπωση συνθετικής ρετσέτας. Ωστόσο, είναι fun άκουσμα, δεμένο και επαγγελματικά φτιαγμένο. Άσε που ίσως και να σε τουμπάρει εύκολα αν έχεις soft spot για μοντέρνες technical καφριλίτσες.
Facebook: https://www.facebook.com/fallujahofficial
Instagram: https://www.instagram.com/fallujahsf/
646 
