Είδος: Epic Heavy Metal
Δισκογραφική: No Remorse Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 6 Νοεμβρίου 2020
Θυμάμαι ήταν φθινόπωρο πριν 4 περίπου χρόνια, όταν πρωτοάκουσα το ντεμπούτο κάποιων “νέων επικομεταλάδων” από το Texas ονόματι Eternal Champion. Με κυρίευσε μια ηδονή, μια ατέλειωτη ευχαρίστηση, όπως τότε που ξεκινούσα να ακούω heavy metal. Μπορώ να σας πω με βεβαιότητα, ότι για αρκετό καιρό το “The Armor Of Ire” έπαιζε ακατάπαυστα ενώ το “I Am The Hammer” είχε στοιχειώσει το μυαλό μου. Από τότε λοιπόν, περίμενα πως και πως το νέο album των Αμερικανών για να δω που το πάνε. Η στιγμή έφτασε και το “Ravening Iron” κοσμεί εδώ και λίγo καιρό τα ράφια των δισκοπωλείων, έτοιμο να κερδίσει την “μάχη” για μία θέση στη δισκοθήκη σου.
Τα τέσσερα χρόνια της αναμονής ήταν σαν “Γολγοθάς”, από την άποψη ότι η σκέψη μου γυρόφερνε πώς θα μπορούσαν να ξεπεράσουν ή έστω να αγγίξουν το “θαύμα” της προηγούμενης κυκλοφορίας τους. Το αποτέλεσμα μπορώ να πω ότι ήταν αυτό που περίμενα. Το καινούργιο album μπορεί να μην έχει αυτόν τον ενθουσιασμό του καινούργιου, την “αγριάδα” της άγνοιας του κινδύνου, είναι όμως πιο heavy, πιο ώριμο και θα έλεγα πιο προσγειωμένο στην πραγματικότητα. Οι Eternal Champion χωρίς να αφήνουν στην άκρη τα τοτέμ του epic metal όπως οι Manowar και οι Manilla Road, κατορθώνουν να προσεγγίσουν σε πιο πραγματικό χρόνο την ατμόσφαιρα και την epic νοοτροπία και όλο αυτό βγαίνει στο “Ravening Iron”.
Από το εξώφυλλο ακόμα, αντιλαμβάνεσαι ότι σπουδαίο ρόλο στην μουσική ιδέα των Τεξανών epic metallers παίζουν τα μεγαθήρια της επικής σκηνής, με προεξέχοντες τους Manowar και τους Manilla Road. Θέλοντας να ακουμπήσεις τον ήχο των Eternal Champion, θα πρέπει να κοιτάξεις βαθιά και σχολαστικά στο μυστικισμό των Manilla Road και από την άλλη στο επικό θράσος και την “ωμή” δύναμη των Manowar. Ίσως σε βοηθήσει να καταλάβεις τι εννοώ το εξώφυλλο, που πραγματικά μοιάζει να έχει βγει ως ζωντανό παράδειγμα αυτής της ηχητικής σύμπραξης. Από τη μία οι ημίγυμνες κορασίδες που απαντώνται σε πολλά εξώφυλλα των Manowar και από την άλλη ο θρόνος και τα κρανία που κοσμούν αρκετά εξώφυλλα των Manilla Road.
Όσον αφορά το μουσικό κομμάτι, το “Ravening Iron” δε χρίζει και επιστημονικής μελέτης. Τα πράγματα είναι απλά. Γι’ αυτούς δε που έχουν ακούσει το ντεμπούτο της μπάντας, γίνονται ακόμη πιο απλά. Οι Eternal Champion πήραν τα υλικά που χρησιμοποίησαν στο “The Armor Of Ire”, έκαναν τις ανάλογες προσθαφαιρέσεις και ιδού το νέο album. Προφανώς και ακολούθησαν την πεπατημένη, αφού το αποτέλεσμα τους δικαίωσε πέρα για πέρα, όμως εδώ οι Αμερικανοί έγιναν πιο heavy, δούλεψαν περισσότερο τα κομμάτια δημιουργώντας “στέρεες” συνθέσεις, ίσως άφησαν λίγο πίσω τα μελωδικά μέρη και στόχευσαν στην ποιότητα των συνθέσεων. Το “Ravening Iron” δείχνει πιο ψαγμένο γενικά, ενώ φαντάζει ως η ιδανική συνέχεια για τον προκάτοχό του.
Και αν μιλήσουμε για τα riffs και τα solos, νομίζω ότι δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Από το πρώτο κιόλας album, ήταν σαφές ότι οι EC στήριζαν την επικότητά τους πάνω σε αυτά και εδώ γίνεται ακόμη πιο αντιληπτό. Η ’80-ίλα όχι μόνο δε χάνεται, αλλά δείχνει να γεμίζει με πιο βαριά riffs, ενώ τα solos μοιάζουν να “σκίζουν τον αέρα” σαν τις κραυγές των πολεμιστών που συγκρούονται. Σίγουρα η Valhalla πρέπει να αισθάνεται υπερηφάνεια, γνωρίζοντας ότι κάπου εκεί κάτω σε έναν πλανήτη που ονομάζεται Γη, μία μπάντα ονόματι Eternal Champion τραγουδά για αυτήν. Και από την άλλη, αν τέτοια riffs και solos φτάνουν ως την αίθουσα της Valhalla, τότε οι Eternal Champion έχουν σίγουρα μια θέση εκεί να τους περιμένει.
Εάν δε, θέλαμε να ξεχωρίσουμε κάποιο κομμάτι, τότε το πρόβλημα θα ήταν άλυτο. Και αυτό γιατί οι Αμερικανοί metallers κατόρθωσαν να δημιουργήσουν 8 ισάξια τραγούδια (7 για την ακρίβεια, αφού το ένα λειτουργεί ως εισαγωγικό) τα οποία σου “σφίγγεται η καρδιά” να τα ξεχωρίσεις και να αφήσεις κάποιο εκτός. Πολλοί θα πουν για το ομώνυμο και το “War At The Edge Of The End” που έγιναν και video, όμως πώς μπορείς να αδικήσεις τα “Skullseeker”, “Coward’s Keep”, “Worms Of The Earth” και “Banners Of Arhai”; Αμ το εναρκτήριο “A Face In The Glare”, που μοιάζει ως ο συνδετικός κρίκος με τον προηγούμενο δίσκο; Για δεύτερο σερί album, οι Eternal Champion δεν έχουν κάποιο filler, αλλά μόνο κομμάτια που αξίζουν να βρίσκονται σε ένα δίσκο.
Νομίζω ότι γνωρίζω την ερώτησή σου, αλλά θεωρώ ότι δε χρειάζεται να σου απαντήσω. Θα σου τα πει όλα το “Ravening Iron”. Εσύ απλά, θα πας να το αποκτήσεις. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά των Eternal Champion και του δεύτερού τους δίσκου. Με τους Manowar σε βαθιά κρίση και τους Manilla Road σε δικαιολογημένη “παύση”, το epic metal φαίνεται ότι βρίσκει στους Eternal Champion τους επόμενους διεκδικητές του “θρόνου”. Και πραγματικά, εάν υπάρχει σήμερα κάποια μπάντα που να λες ότι βγήκε από τα ’80s, τότε οι Τεξανοί “επικάδες” είναι το φαβορί. Το “Ravening Iron” δείχνει να αγγίζει την κορυφή της λίστας με τα καλύτερα albums και όχι άδικα. Must have!
Facebook: https://www.facebook.com/eternalchampion
639 
