Είδος: Metal/Goth/Rock/Symphonic
Δισκογραφική εταιρεία: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημ. κυκλοφορίας: 9 Μαΐου 2020 (Ψηφιακά), Αύγουστος/Σεπτέμβριος 2020 (Βινύλιο,CD)
Τον Eric Clayton, τον γνωρίσαμε με τους Saviour Machine, με τα δύο πρώτα album τους, να αποτελούν έως και σήμερα σημείο prog αναφοράς, στα μονοπάτια της ατμοσφαιρικής μουσικής.
Τον Eric Clayton, τον αγαπήσαμε όταν το μεγαλεπήβολο έργο των Saviour Machine, ονόματι “Legend”, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά και μέσα σε λίγα χρόνια, η “Αποκάλυψη” απέκτησε το δικό της soundtrack, το οποίο, δυστυχώς, δεν ολοκληρώθηκε όπως του άξιζε, με την τριλογία να γίνεται τετραλογία και οι διαφωνίες με δισκογραφικές και λοιπούς παράγοντες, να σβήνουν άχαρα το καντήλι της μπάντας.
Τον Eric Clayton, τον χάσαμε για πολλά χρόνια και η χροιά της φωνής του, έλειψε από πολλούς. Κάτι guest, κάτι συλλογές, κάτι μικρά project, δεν ήταν αρκετά για να μείνει στην επιφάνεια, ενώ οι κατά καιρούς δηλώσεις του, όπως και η πικρία του για την κατάληξη των Saviour Machine, τον κράτησαν παραγκωνισμένο, χωρίς βέβαια να ενδιαφέρεται και ο ίδιος για κάτι παραπάνω.
Ύστερα από μεγάλο διάστημα αφάνειας όμως, ο Eric Clayton, επιστρέφει με την πρώτη του ολοκληρωμένη solo (τρόπον τινά) δουλειά. Έχοντας ήδη περιοδεύσει με τους “The Nine”, παρουσιάζοντας παλιό υλικό, αποφασίζει να βγάλει τα καλλιτεχνικά εσώψυχά του, μέσα από 15 συνθέσεις, συνολικής διάρκειας 79 λεπτών.
Το αποτέλεσμα; Ένας δίσκος που κρατάει επαφή με την μουσική ταυτότητα του δημιουργού του, αλλά δεν πέφτει στην παγίδα να φανεί ως κακέκτυπο των Saviour Machine. Ναι, θα βρεις πολλά οικεία στοιχεία, ναι, θα σκεφτείς πως κάποια κομμάτια, κάλλιστα έμπαιναν σε κάποιο “Legend”, αλλά, όχι, μην περιμένεις κάποια επιστροφή στις ‘90s νόρμες της μπάντας που αγαπήσαμε. Εδώ, θα βρεις μια κατάθεση ψυχής, ενός σπουδαίου ερμηνευτή, με τα οπερατικά φωνητικά του, να εξακολουθούν να δίνουν πνοή στα τραγούδια που βρίσκονται στο διάβα του.
Την παραγωγή του δίσκου, ανέλαβε ο Devon Graves (Psychotic Waltz, Deadsoul Tribe) και ο καθαρός ήχος που τον διέπει, δίνει χώρο στον Clayton, που έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ίσως τα 79 λεπτά, να κουράσουν μερικούς, αλλά όσοι γνωρίζουν τι εστί Clayton, ξέρουν a priori πως δεν πρόκειται να συναντήσουν πλέον δουλειά του, με συμβατική διάρκεια.
Μουντό, ατμοσφαιρικό, σαουντρακικό και γλυκόπικρο, το εν λόγω album θα κάνει τους λάτρεις των Saviour Machine (και δη, της “Legend” περιόδου), να χαμογελάσουν, καθώς ανακαλύπτουν τη φυσική εξέλιξη του καλλιτέχνη, που πλησιάζει τα 53 του χρόνια. Μία δουλειά, άκρως προσωπική κι αντιπροσωπευτική της ιστορίας του Clayton, με τις καλές και τις λιγότερο καλές στιγμές της, αλλά άκρως ειλικρινής κι αληθινή.
Παρόλα αυτά, το “A Thousand Scars”, έχει μονάχα έναν εχθρό. Τον χρόνο που μεσολάβησε για να επιστρέψει ο δημιουργός του. Αν αυτή η δουλειά, είχε κυκλοφορήσει 15 χρόνια πριν, σίγουρα θα γινόταν αντικείμενο συζήτησης και πεοθηλασμού από τους μουσικούς “επιστήμονες” και τους εν δυνάμει “ψαγμένους” της εποχής. Εν έτει 2020, ο Clayton, συνεχίζει ταπεινά από εκεί που σταμάτησε κι απευθύνεται σε λιγότερο κοινό κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σίγουρα είναι άδικο, για ένα album που, ερμηνευτικά, αγγίζει πολύ υψηλά επίπεδα.
Facebook: https://www.facebook.com/ericclaytonandthenine
Official website: https://www.ericclaytonandthenine.com/?fbclid=IwAR0zuoewOsurDLUhR7E4IgjB7l5_NATUgvCQlMPnYV6gU_CjVYxf1lVBPf0
Instagram: https://www.instagram.com/ericclaytonandthenine/
Email: info@ericclaytonandthenine.com
706 
