Είδος: post rock/metal, atmospheric, ambient, progressive, doom
Εταιρεία: Ανεξάρτητη Κυκλοφορία
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 5 Νοεμβρίου 2021
Το 2021 μπορεί να είναι πια στο παρελθόν και εδώ που τα λέμε, καιρός ήταν, ωστόσο μουσικά είχε πολλά να μας προσφέρει και αυτό είναι κάτι που του αναγνωρίζω. Έστω και με αυτήν τη μικρή καθυστέρηση λοιπόν, είμαι εδώ για να σας μιλήσω για το “Ascension”, το debut post rock διαμαντάκι με το οποίο μας συστήνονται οι Ephemeral Echoes από την Πάτρα και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν περνούν απαρατήρητοι στο χώρο, πόσο μάλλον κάνουν την παρουσία τους κάτι περισσότερο από αισθητή.
Το “Ascension” είναι ένας δίσκος, παραδοσιακός -με τα πιο μοντέρνα δεδομένα- post, θα έλεγα, μέσω του οποίου οι δημιουργοί του περνούν πολύ δυνατά και σημαντικά μηνύματα που αφορούν τον κάθε ένα από εμάς, καθώς σε αυτόν τον δίσκο μας απασχολούν θέματα γύρω από τον άνθρωπο και την τοξική του συμπεριφορά απέναντι στη φύση, στους συνανθρώπους του και τα υπόλοιπα έμβια όντα, αλλά και το πώς όλη αυτή η αθλιότητα θα κάνει ένα φοβερό backfire, την ημέρα της κρίσης, μέσω της οποίας ουσιαστικά η γη θα καταβροχθίσει κάθε είδους ζωή από τον πλανήτη, επιστρέφοντας έτσι, στην αρχική, γαλήνια κατάστασή της.
Ανά σημεία έχουμε αρκετές μελωδίες να θυμίζουν If These Trees Could Talk, Lost in Kiev, Sleep Dealer, οπότε αν σου αρέσουν αυτές οι μπάντες, σίγουρα δε θα απογοητευτείς από το Ascension.
Ξεκινάμε λοιπόν με το ομώνυμο του δίσκου, “Ascension”, το οποίο μας προϊδεάζει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, αφού το sample με το spoken word του μικρού κοριτσιού ήδη μας έχει δημιουργήσει ανατριχίλες, αλλά παράλληλα και εικόνες μέσω της έντονης κινηματογραφικής αισθητικής του. Έτσι χτίζεται σιγά σιγά μία ατμόσφαιρα, στην οποία έρχεται να μπει η μουσική με αυτό το αγωνιώδες riff και να την απογειώσει, ή μάλλον ισοπεδώσει, κάνοντάς σε να νιώθεις πως άνοιξε μία τρύπα στο έδαφος και σε έχει ρουφήξει για τα καλά, χωρίς καμία ελπίδα για επιστροφή, την οποία η τρίτη και τελική πράξη του τραγουδιού φροντίζει να συνειδητοποιήσεις για τα καλά.
Στη συνέχεια, το “Horizon” είναι το κομμάτι αυτό του δίσκου που σου δίνει την ευκαιρία να πάρεις μία (μικρή) ανάσα, για να συνειδητοποιήσεις όλη αυτήν την τραγικότητα που πρόκειται να ζήσεις και παράλληλα να σου δώσει το χρόνο να αποχαιρετήσεις αυτό που κάποτε ήξερες και δε θα ξαναδείς. Είναι ένα κομμάτι που έχει τόσες εναλλαγές, τόσα διαφορετικών κλιμακώσεων συναισθήματα αλλά ταυτόχρονα όλα αυτά μπλέκονται τόσο όμορφα μεταξύ τους όπου θες να το ακούσεις ξανά και ξανά για να το αφομοιώσεις και μετά ξανά γιατί δεν το χορταίνεις.
Πάμε στο “Beyond The Skies”, το πρώτο τραγούδι που δημοσιεύτηκε πριν τρία χρόνια, το οποίο από την πρώτη κιόλας φορά που το άκουσα μπήκε στα αγαπημένα μου του δίσκου, κερδίζοντας με με αυτήν την πανέμορφη εισαγωγή που μου θύμισε πολύ το αγαπημένο μου “Tales Of The Night Forest” (Black Hill & Silent Island). Και φυσικά, γιατί να μην το γυρίσουμε από ατμοσφαιρικό post σε κλασσική μπαλάντα πριν πάμε στο build up για το -φαινομενικό- climax και να καθηλώσουμε κι άλλο τον ακροατή μας;, σκέφτηκαν οι Ephemeral Echoes και πολύ καλά έκαναν. Ακούραστοι όμως, συνεχίζουν με ένα φοβερό εφέ που χτίζεται γύρω από τα ακόμη πιο φοβερά drums, σε ένα σημείο όπου το κάθε μουσικό όργανο που ακούς, τυλίγει σαν πέπλο το ένα το άλλο. Μας αφήνουν με μία αθώα γεύση blast beat (με έμφαση στο αθώα για να μην πέσετε να με φάτε), και συνεχίζουμε το ταξίδι μας με το Ravine, το “κέντρο” του δίσκου.
Στην αρχή περιτριγυριζόμαστε από μία κάπως ήσυχη ατμόσφαιρα, η οποία ωστόσο μας δημιουργεί και μία αίσθηση αγωνίας γιατί πλέον ξέρουμε πως στο ταξίδι αυτό δε θα βρούμε ηρεμία. Και στα μισά περίπου του κομματιού, επιβεβαιωνόμαστε. Πλέον βρισκόμαστε στο πιο σκοτεινό και μη αναστρέψιμο σημείο. Είμαστε στα βάθη της σκοτοδίνης και η κλειστοφοβική αίσθηση γίνεται όλο και πιο έντονη, με αποκορύφωμα αυτές τις διακοπές στη μουσική όπου εμένα προσωπικά με καθήλωσαν. Θα μπορούσα να πω πως σε αυτό το σημείο είναι όπου η επαφή μας με τη γη πλέον έχει αρχίσει για τα καλά να χάνεται.
Μετά από αυτό το πανέμορφο χάος κάνουμε μία σύντομη παύση στο “Ephemeral Echoes”, το πιο μικρό ως προς τη διάρκεια κομμάτι του δίσκου, που παρά το μέγεθός του, εξυπηρετεί έναν πολύ σημαντικό σκοπό. Όπως το αντιλήφθηκα εγώ, ουσιαστικά με αυτό το κομμάτι, γίνεται μία ομαλή μετάβαση στο τελικό θεματικό στάδιο του δίσκου. Το “Cosmic Chasm” δηλαδή, το οποίο επίσης, όπως και το Ascension, ξεκινάει με spoken word, αυτήν τη φορά όμως με μία φωνή πολύ πιο ώριμη. Την επιλογή του κοσμικού χάους σαν τίτλο δεν τη βρήκα καθόλου τυχαία, αλλά πάρα πολύ εύστοχη, εφόσον έχουμε βιώσει την καταστροφή πλέον και περιπλανιόμαστε στο απόλυτο κενό, απαλλαγμένο ακόμη και από την κυρίαρχη σκοτεινή ύλη. Αυτή η αίσθηση του κενού μας γίνεται αισθητή και μέσω της μουσικής, αφού ειδικά στην αρχή, ακολουθεί ένα πολύ πιο μινιμαλιστικό μονοπάτι, είναι πιο αργή, με μικρά κενά διαστήματα ανάμεσα στα riffs. Η διάθεση στην πορεία αλλάζει ωστόσο, χτίζεται μία κάποια ένταση, προκαλώντας έτσι μία μικρή δυσφορία. Εκεί δηλαδή που νομίζαμε ότι ζήσαμε τα πάνδεινα και ο εφιάλτης τελείωσε, τώρα πάμε στο πραγματικό τέλος.
Και η αγαπημένη μου ειρωνεία, το οξύμωρο σχήμα με το οποίο οι Ephemeral Echoes μας κλείνουν αυτό το ταξίδι, είναι το κομμάτι “Water Under the Bridge”. Γιατί, εξ’ αρχής, δεν είχε σημασία η γέφυρα, αλλά αυτό που βρισκόταν κάτω απ’ αυτήν, η ουσία εξ’ αιτίας της οποίας δημιουργήθηκε, η οποία θα υπερισχύσει και στο τέλος. Η ίδια η ζωή. Ξανά, για μία τελευταία φορά, το intro αποτελείται από ένα spoken word, της ίδιας φαινομενικά γυναικείας φωνής με πριν, όπου πλέον μας μιλάει με πολύ μεγαλύτερη ειρωνεία. Τα drums που ακολουθούν έπειτα, σε συνδυασμό με τις θανατηφόρες νότες της ηλεκτρικής κιθάρας σκάνε σαν καταιγίδα προτού αλλάξουν και ακολουθήσουν την πιο νοσταλγική, θλιβερή μεριά της post. Το build up σε αυτό το τραγούδι είναι αξιοθαύμαστο, τόσο μαθηματικά υπολογισμένο, χωρίς όμως να κλωτσάει από υπερβολή. Έτσι, μετά το climax, φτάνουμε στο τέλος της εμπειρίας αυτής, όπου η γη βρίσκει ξανά τη γαλήνη της και εμείς έχουμε χαθεί οριστικά. Η μετάβαση σε αυτό το σημείο γίνεται με ένα αργό, μακρόσυρτο riff, το οποίο στη συνέχεια μεταμορφώνεται σε μία πανέμορφη, ευαίσθητη μελωδία που σου αγκαλιάζει την ψυχή. Γιατί στην τελική, και η γη, το σπίτι που μας φιλοξένησε και μας τα έδωσε όλα έκανε ακριβώς το ίδιο, μέχρι εμείς να την καταστρέψουμε πλήρως. Τώρα πια το μόνο που έχει σημασία είναι το νερό κάτω απ’ τη γέφυρα.
Ως πρώτη επαφή με τους Ephemeral Echoes, το “Ascension” είναι ένας δίσκος που σίγουρα αξίζει να ακούσεις και με τον τρόπο του θα έχει να σου προσφέρει κάτι. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως όλη η εκτέλεση, όπως και η παραγωγή, είναι μία δουλειά εξ’ ολοκλήρου DIY και είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο αν λάβουμε υπ’ όψη το πόσο ποιοτικό είναι το αποτέλεσμα. Κακά τα ψέματα, σε κάνει να εκτιμάς λίγο περισσότερο κάποια πράγματα. Ανυπομονώ να δω τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Ephemeral Echoes, οι οποίοι, για καλό ή για κακό τους, μας έχουν θέσει αρκετά ψηλά τον πήχη από την πρώτη κιόλας τους κυκλοφορία.
Bandcamp: https://ephemeralechoes.bandcamp.com/releases
YouTube: https://www.youtube.com/c/EphemeralEchoes
Facebook: https://www.facebook.com/EphemeralEchoes
Ιnstagram: https://www.instagram.com/ephemeral_echoes/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/4LXGoUF2PtS66wQqYpWiSJ?si=H09m_ycYQNamVjBKqGfMfg
1056 
