To 2020 είναι ένα περίεργο έτος. Η ζωή όπως τη γνωρίζαμε, εκτροχιάστηκε από τον COVID και τώρα, θυμόμαστε τα live, όπως οι παππούδες μας τις ιστορίες από τον πόλεμο, σαν κάτι μακρινό. Όμως, η τέχνη της μουσικής δεν σταμάτησε να μας συντροφεύει και οι ψυχές μας έκαναν νέες φιλίες με αρκετά συναρπαστικά albums αυτή τη χρονιά. Ένα από αυτά ήταν το πρώτο album των Καλιφορνέζων hardcore punks Entry που σπαράλιασε την καραντινική μου ηρεμία και με έκανε να στείλω 6 πολλές φορές στο 13033, γιατί ακούγοντας το οι τέσσερις τοίχοι δεν με χωρούσαν. Οπότε, η απόφαση να συζητήσω με τη frontwoman τους, Sara, ήταν μονόδρομος…
Καλησπέρα, Sara! To ντεμπούτο album σας, “Detriment” είναι ένας δυναμίτης. Γεμάτο ενέργεια και οργή, κατεδαφίζει οποιαδήποτε προσπάθεια άρνησης της υψηλής του ποιότητας. Απολαμβάνω να το ακούω ξανά και ξανά, και δημιουργήθηκε η ανάγκη να μιλήσουμε για αυτό με τους ανθρώπους που μου ξύπνησαν έντονα συναισθήματα. Πρώτα από όλα, θα ήθελα να παρουσιάσεις το συγκρότημα στους αναγνώστες μας. Ποιοι, που, πότε, γιατί, με τι στόχο;
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Είμαστε οι Entry. Ζούμε όλοι στο Los Angeles. Δυο από εμάς βασικά, είμαστε από την Pennsylvania, αλλά γνωριστήκαμε μέσω της μουσικής στο LA. Όλοι αγαπάμε το punk, το hardcore και όλα αυτά τα πράγματα. Δυο από εμάς, ο Clayton και εγώ, ξεκινήσαμε τους Entry και με τον καιρό φτάσαμε να είμαστε αυτοί που είμαστε σήμερα. Όλοι μας παίζουμε και σε άλλες μπάντες και αγαπάμε πολύ το να παίζουμε παρέα. Είμαι σίγουρη πως ο καθένας μας έχει τους δικούς του λόγους για να θέλει να είναι μέλος του συγκροτήματος αυτού. Για μένα είναι η αγάπη για το punk. Αγαπώ τα shows. Αγαπώ να δίνω παράσταση. Αγαπώ το συναίσθημα να βγάζω όλα αυτά τα πράγματα από μέσα μου.
Η California είναι μια αστείρευτη γραμμή παραγωγής σκληρών μουσικών συνόλων και η γενέτειρα των Entry. Τι άκουγες όσο μεγάλωνες; Ποιο ήταν το πρώτο album που διέλυσε το μυαλό σου;
Μεγάλωσα ακούγοντας country, Motown και rock. Όταν ήμουν εννιά ανακάλυψα τους Nirvana και Green Day. Λίγα χρόνια αργότερα, το metal και το punk. Το πρώτο album που με συγκλόνισε ήταν το “Jane Doe” των Converge. Δεν είχα ξανακούσει ποτέ κάτι τέτοιο!
Το “Detriment” μοιάζει να είναι μια ένωση όλων των hardcore στιλ και μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις το πνεύμα των Discharge, Cro-Mags, Agnostic Front, Slapshot, Minor Threat, Earth Crisis και άλλων πολλών, με ένα αποτέλεσμα που θα βάλει φωτιά σε αναρίθμητα pits όταν ξεμπερδέψουμε με τον COVID. Ο ήχος αυτός προέκυψε κατά λάθος ή υπήρχε σαν όραμα και δουλέψατε για να το κάνετε πραγματικότητα;
Δεν είχαμε απαραίτητα κάποιο όραμα. Απλά θέλαμε να παίξουμε το punk όπως το γουστάρουμε. Συνήθως κάποιος από εμάς γράφει κάτι που νομίζει καλό και δουλεύουμε πάνω του. Όλοι γουστάρουμε να παίζουμε γρήγορη, επιθετική μουσική, οπότε αυτό είναι που συνήθως κάνουμε.
Ο τίτλος του album με κάνει να πιστεύω πως το κύριο θέμα του είναι οι γυναίκες και οι τύπου πόνου που η κοινωνία τους δημιουργεί. Πόσο έξω πέφτει το σκεπτικό μου από την πραγματικότητα των στίχων;
Είναι κάποια κομμάτια που όντως επικεντρώνονται στις γυναίκες ή στις προσωπικές μου εμπειρίες ως γυναίκα. Τα “Not Your Decision” και “Vulnerable” είναι δυο τέτοια. Κατά τα άλλα, ο δίσκος είναι πολλά παραπάνω από αυτό. Έχει να κάνει με τον πόνο που η κοινωνία επιφέρει σε μια πληθώρα ανθρώπων. Έχει να κάνει με το νομικό σύστημα, το τραύμα, τον εθισμό, τις πολιτικές διαφορές που γεννούν προβλήματα κ.τ.λ.
Κατά την ακρόαση, ένιωσα θυμό, απόγνωση, απογοήτευση και μια ανάγκη να αντιδράσω σε οτιδήποτε αντιτίθεται στην κοινή λογική. Τι ένιωθες εσύ όσο ηχογραφούσες;
Πέτυχες διάνα. Περίπου τα ίδια ένιωθα και εγώ τότε. Χαίρομαι πολύ που αυτή η ενέργεια έφτασε και σε σένα.
Το εξώφυλλο πρέπει να έχει και εκείνο τη δική του σημασία. 5 διαφορετικές στάσεις μια γυναικείας φιγούρας και ένα τριαντάφυλλο. Τι υπογραμμίζουν οι Entry με αυτό το artwork;
Πρέπει να δώσω εύσημα στην φωτογράφο Katie Krulock και την καλλιτεχνική επιμελήτρια Emma Maatman για το σχέδιο. Βασικά, τους δώσαμε τους στίχους και μια γενική ιδέα και εκείνες συνεργάστηκαν για το αποτέλεσμα. Οι φωτογραφίες ουσιαστικά, δίνουν μια φυσική απεικόνιση των συναισθημάτων του album.
Άκουσα το “Detriment” και ούρλιαξα “Ναι, διάολε!”. Ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να σηκωθώ να παλέψω. Μετά αντιλήφθηκα πως πίσω από αυτά τα τρελαμένα φωνητικά βρίσκεται μια γυναίκα και αγάπησα περισσότερο τη μουσική. Μια ακόμη απόδειξη πως οι γυναίκες είναι εξίσου ικανές να εκφράσουν οργή. Πως αισθάνεσαι όταν τραγουδάς τους στίχους σου;
Ειδικά στα live, νιώθω πολλή οργή, καμιά φορά λύπη. Νιώθω σαν να είναι η στιγμή που μπορώ να εκφράσω τη σκέψη μου χωρίς κάποιος να αντιμιλήσει. Είναι ένα είδος κάθαρσης!
Πιστεύεις πως το punk έχει ως απώτερο σκοπό να ξυπνάει συνειδήσεις;
Γενικά, ναι, πιστεύω το punk παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό. Δεν θα ήμουν αυτό που είμαι τώρα χωρίς αυτό και θεωρώ πως με έκανε ένα ακόμη πιο παθιασμένο άτομο όσον αφορά στα κοινωνικά θέματα.
Ήρθατε, είδατε και κατακτήσατε (σ.σ. veni, vidi, vici) με το πρώτο σας album. Τι έχουμε για μετά;
(γέλια) Σε ευχαριστώ! Η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζουμε τι έχει μετά. Φαντάζομαι πως πρέπει να περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει με την πανδημία. Είμαστε λίγο φρεναρισμένοι προς το παρόν. Εύχομαι να περιοδεύσουμε κάποια στιγμή και να συνεχίσουμε να γράφουμε μουσική. Αυτός είναι ο πραγματικός μας στόχος, τίποτα μεγάλο. Θα ήθελα έναν ακόμη δίσκο του χρόνου πάντως.
Για επίλογο, θα ήθελα να μας χαρίσεις μια γραμμή από τους στίχους σου
“Don’t hope for mercy or forgiveness. Even the truth won’t set you free.”
814 
