Ο άνθρωπος είναι καταραμένα εγωκεντρικός. Η αναμφισβήτητη ικανότητά του να επιβιώνει και να αναπροσαρμόζεται από τα βάθη των αιώνων τον έχει φορτώσει ακούσια και εκούσια με την εντύπωση του αιώνιου άρχοντα αυτού του τόπου.
Σε μια διαχρονική μηχανή αναπαραγωγής δισεκατομμυρίων “αντιτύπων” στο πέρασμα του χρόνου, ακόμα και ο πιο ασήμαντος, ατάλαντος, αδύναμος, ανέμπνευστος τύπος αυτού του είδους, έμαθε να κοιτάζει αλαζονικά την κορυφή, τους μεγάλους του είδους του, να μοιράζεται τις κατακτήσεις, τις υπερβάσεις τους, τα επιτεύγματα. Έμαθε να καταγράφει την ιστορία και να εμπνέεται από τα νέα κατορθώματα αυτού του αινιγματικού πλάσματος που απλώθηκε σε όλες τις συντεταγμένες και έχτισε μια άλλη πραγματικότητα πάνω σε αυτή τη γη. Οι νέοι άνθρωποι έμαθαν να μεγαλώνουν στα σχολεία της μεγάλης οικουμενικής εκπαιδευτικής κοινότητας διδασκόμενοι την δραματική ουσιαστικά ανθρώπινη διαδρομή πάνω στον πλανήτη, που φυσικά επικεντρωνόταν σε εμβληματικά ονόματα ΗΓΕΤΩΝ.
Οι ηγέτες άλλαξαν τους χάρτες, έχτισαν και γκρέμισαν αυτοκρατορίες, όρισαν τις μοίρες εκατομμυρίων ανθρώπων, έδωσαν εναύσματα για να εκφραστούν οι ιδιαίτερες και ευαίσθητες ψυχές των καλλιτεχνών, να γεννηθούν και να εξαφανιστούν πολιτισμοί.
Οι ηγέτες δεν στάθηκαν απλά ψηλότερα από τον άνθρωπο, στάθηκαν ψηλότερα από τις ιδέες, τους κανόνες και το χειρότερο, πάνω από κάθε ενδοιασμό. Το πολυτελές είδος του ηγέτη εξελίχθηκε φυσικά και αυτό μαζί με τον κοινό άνθρωπο, κρατώντας στη φαρέτρα του νέες δυναμικές και υπερβατικές προεκτάσεις που βασίστηκαν και στις κατακτήσεις της επιστήμης. Αυτό το βαρύ νόμισμα με τις δυο όψεις αποτελεί και σήμερα το ισχυρό όπλο για όλους σχεδόν τους ηγέτες κάθε είδους, επιχειρηματικούς, πολιτικούς, στρατιωτικούς, και αντίστοιχα παρα-επιχειρηματικούς, παραπολιτικούς, παραστρατιωτικούς…
Οι ιστορίες των ηγετών είναι για τον μέσο άνθρωπο σαν τα ντοκιμαντέρ που παρακολουθείς στην οθόνη σου: δεν έχουν οσμές, δεν έχουν θερμοκρασία, δεν έχουν πόνο. Είναι οι εξιδανικευμένες ιστορίες επιτυχίας που άλλαξαν τον κόσμο. Τα αμέτρητα πλήθη μυρμηγκιών των απλών καθημερινών ανθρώπων ζούνε κάτω από το πολυσύνθετο σύστημα των συγκοινωνούντων δοχείων των ηγετών.
Εδώ και τρεις μέρες αναρωτιέμαι τι σημασία μπορεί να έχει η ζωή μιας χελώνας για έναν ηγέτη. Θυμάται ο ηγέτης πως υπάρχουν χελώνες;
Η ερώτηση είναι ρητορική φυσικά για κάποιον που δεν δίνει τσακιστή δεκάρα για το μέλλον. Για κάθε εφήμερο, υπερφίαλο εγωκεντρικό υπεράνθρωπο που έχει έναν παράλογο ανταγωνισμό κέρδους με τους όμοιούς του, δεν υπάρχουν φραγμοί. Η υποτίμηση κάθε ίχνους και είδους ζωής γύρω του είναι μια αυτόματη και αυτονόητη ιδιότητα. Η επικοινωνιακή του δράση απέναντι στο “κοινό” είναι ουσιαστικά μια υποκριτική βιτρίνα ατέλειωτων διαπραγματεύσεων, διαβουλεύσεων, πρωτοβουλιών που σπρώχνονται δυσκίνητα σε ένα μαύρο από τις στάχτες μέλλον.
Αυτό που χρειάζεται άμεσα σήμερα ο πλανήτης είναι ένας κόσμος με λιγότερους “ηγέτες”…
Αυτό που χρειάζεται σήμερα η γη είναι περισσότερους ανθρώπους που να ξέρουν να χαμηλώνουν το ύψος τους (όποιο και αν είναι αυτό), να μυρίζουν το χώμα, να ξεχωρίζουν τους ζωντανούς οργανισμούς. Αυτό που έχει άμεσα ανάγκη το μέλλον όλων είναι μια κάστα ανθρώπων εναρμονισμένων με το περιβάλλον, μια υπερβατική “φυλή” που θα νοιάζεται να μάθει τους κανόνες ισορροπίας για να τους σεβαστεί με κάθε τίμημα.
Αυτό που χρειάζεται άμεσα ο άνθρωπος σήμερα είναι η ταπεινότητα ενός κοριτσιού που ποτίζει μια χελώνα δίπλα στα καμένα σπίτια.
868 
