Πρώτη μου φορά στο Floyd και με χαρά διαπιστώνω πως ο εξαερισμός (παλαιότερα έχουμε κολυμπήσει σε καζάνια της κολάσεως κυριολεκτικά, υπό άλλη διεύθυνση) λειτουργεί και παρόλο που δεν πέφτει καρφίτσα, με καθένα μας να έχει προκαθορισμένα τετραγωνικά εκατοστά για να τεντωθεί, δεν ένιωθες ιδρώτα να δημιουργείται, εκτός αν ήσουν στο συνεχώς κινούμενο circle pit.
27 χρόνια μετά την εμφάνιση τους σε εκείνο το φεστιβάλ μαζί με Theatre of tragedy, Rotting Christ, Deviser, Virgin Steele και Venom, που είχε διοργανώσει το Metal Invader, οι Νορβηγοί Emperor επέστρεψαν. Και επέστρεψαν με μεγαλειώδη εμφάνιση για να δώσουν και στους νεότερους την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του black metal, με ιδιαίτερη συμβολή στην εξέλιξη του ήχου.
Παρέα με εκείνους για να προετοιμάσουν το έδαφος, βρίσκονταν οι Lucifer’s Child, μουσικό όχημα του πρώην κιθαρίστα των Rotting Christ, Γιώργου Εμμανουήλ, με frontman τον επιβλητικό Μάριο, άλλοτε των Karma Violens.
Με σύμμαχο έναν σπουδαίο ήχο και μια εξαιρετική σκηνική παρουσία από όλους, με ποικιλίες headbanging από τα έγχορδα μέλη και πόνο ψυχής από τον τραγουδιστή, οι Lucifer’s Child δημιούργησαν τις πρώτες αναταραχές έμπροσθεν της σκηνής και τα χειροκροτήματα, συντόνιζαν τα ντουβάρια στο τέλος κάθε κομματιού.
Με το δικό τους λάβαρο πίσω από τα τύμπανα και με banner λουσιφεριανών εμβλημάτων αριστερά και δεξιά μπροστά από τους ενισχυτές, το παιδί του Εωσφόρου απεδείχθη άξιο της κληρονομιάς του, σε κάθε λεπτό των περίπου 45 λεπτών που βρέθηκαν στη σκηνή.
Ο κόσμος δεν έπαψε να τους επευφημεί και στο τέλος, ο Γιώργος ήταν τόσο εκστασιασμένος που ούρλιαξε το ευχαριστώ εκτός μικροφώνου, όμως ακούστηκε καθαρά μέχρι και τον εξώστη.
Χωρίς το πρόγραμμα να παρεκκλίνει, οι Νορβηγοί τροβαδούροι του σκότους βγήκαν στη σκηνή με θορυβώδη αποδοχή και ξεκίνησαν το σετ τους με το “Into the infinity of thoughts” από το πρώτο τους full length album, “In the nightside eclipse” που παρεμπιπτόντως έκλεισε τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του.
Ο ήχος πέραν του υποδειγματικόυ, με τα φώτα να χρωματίζουν ενιαία τη σκηνή άλλοτε με πράσινο, άλλοτε με μπλε, ενδεχομένως ανάλογα με το album από το οποίο προερχόταν το εκάστοτε τραγούδι. Η δε, setlist είχε κυρίως βάση το προαναφερθέν album, αλλά και το “Anthems at the welkin at dusk”, γεγονός που δεν νομίζω να ξένισε ή να στεναχώρησε κάποιον, μιας που η ποιότητα όλων τους των δημιουργημάτων είναι τόσο υψηλή που ό, τι και να έπαιζαν, θα μας άφηνε έκθαμβους.
Η σκηνική παρουσία βασιζόταν κυρίως στα πέρα δώθε του πολύ ευδιάθετου και ταπεινού Ihsahn, ο οποίος με κάθε ευκαιρία, εξέφραζε την ευγνωμοσύνη του για το σημαντικό αυτό sold out. Όμως, πρέπει να υπογραμμίσω την κομβική παρουσία του εξαιρετικού Jørgen Munkeby στα πλήκτρα, που εκτός από μοναδική ατμόσφαιρα και δεύτερα φωνητικά, προσέφερε και οπτική ένταση με τις κινήσεις του.
Μια απόλυτα μελετημένη επαγγελματική εμφάνιση, αντάξια μια πολυετούς εμπειρίας, με ένα αποτέλεσμα φοβερής ηχητικής ευκρίνειας που δύσκολα θα φύγει από τη μνήμη μας. Είτε ορκισμένος οπαδός, είτε “περαστικός”, αναγκάζεται να υποκλιθείς στο “αριστοκρατικό” μεγαλείο τους και την ξεχειλίζουσα μουσική τους ενέργεια, ματώνοντας τις παλάμες σου με το τελικό χειροκρότημα.
Τα αυτιά και τα μάτια μας, αναμφισβήτητα αντίκρισαν έναν αυτοκράτορα.
Setlist:
Into the Infinity of Thoughts
In the Wordless Chamber
Thus Spake the Nightspirit
Ensorcelled by Khaos
The Loss and Curse of Reverence
With Strength I Burn
Curse You All Men!
Towards the Pantheon
The Majesty of the Nightsky
I Am the Black Wizards
Inno a Satana
Encore:
The Burning Shadows of Silence
Ye Entrancemperium
Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος
259 
