Ήρθε η στιγμή να γράψω πως μου φάνηκε το live της Emma Ruthe Rundle στο Κύτταρο.
Η αλήθεια είναι ότι το απέφευγα λίγο γιατί υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρω ποιες είναι αυτές οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν τα τόσο δυνατά συναισθήματα που μπορούν να σου προκαλέσουν οι στίχοι και η μουσική ενός ανθρώπου.
Κάποια στιγμή σε μια προσωπική μου ανάρτηση είχα γράψει ότι κάθε μέρα προσπαθούμε να αποδείξουμε κάτι. Πόσο καλός γονιός είσαι, πόσο καλός σύντροφος, πόσο καλός επαγγελματίας και μαθαίνουμε να μεγαλώνουμε με τέτοιο τρόπο που το συναίσθημα θάβεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Κι όμως υπήρξα νέος και μάλιστα άγριος, αλλά ακόμα και τότε μεταξύ μας θέλαμε να δείχνουμε σιδερένια πυγμή και ότι τίποτα δεν μπορεί να τσακίσει τον χαρακτήρα και την περσόνα που θέλαμε να χτίσουμε. Η μουσική της Emma Ruth Rundle μου έδειξε ότι είναι ΟΚ να είσαι εύθραυστος.
Η ακόμα πιο εύθραυστη φιγούρα της Rundle ανέβηκε την σκηνή λίγο μετά τις 21:15 και με τις πρώτες κουβέντες μας έδειξε το πόσο μειλίχιος άνθρωπος είναι: “Σας ευχαριστώ που ήρθατε. Με λένε Emma” και αμέσως ξεκίνησε το ταξίδι της στην απώλεια, τον έρωτα, τις καταχρήσεις και τον πόνο. Η Rundle έμπαινε τόσο πολύ μέσα σε αυτό που όταν ξεκίνησε να παίζει στο πιάνο της το κομμάτι “Body” :
Come if you’re able
Tears like the leaves fall down
Scenes from your table
We’re moving the body now
Πριν πει το “Come” έκανε με το χέρι της την χειρονομία του: “Έλα κοντά”, σαν να απευθυνόταν νοητά στο πρόσωπο για το οποίο έγραψε τους στίχους.
Σε ένα κενό ανάμεσα στα κομμάτια μας είπε: “Αν περιμένετε να βγει μια μπάντα…δεν θα βγει. Εγώ είμαι μόνο”. Πραγματικά όμως ήταν μόνο εκείνη στον χώρο. Δεν υπήρχε κανείς άλλος γιατί το κοινό ήταν απόλυτα σιωπηλό και αποσβολωμένο με την φωνή της και τον συναισθηματικό κατακερματισμό που μας προσέφερε απλόχερα.
Εδώ νοιώθω την ανάγκη να σχολιάσω κάτι. Σε πολλές περιπτώσεις έχω σχολιάσει το γεγονός ότι είναι ενοχλητικό οι φωτογράφοι να χρησιμοποιούν φλας στις συναυλίες. Μάλιστα σε έναν φωτογράφο είχα πει: “Σταμάτα το αυτό το πράγμα γιατί κοντεύω να πάθω επιληψία”. Όπως επίσης σε κάποιους οπερατέρ που σε άλλες συναυλίες έπεφταν πάνω μας και μας χτυπούσαν νομίζοντας ότι είναι σε studio της Warner, τους είχα πει να ηρεμήσουν γιατί πραγματικά ενοχλούν. Υπάρχει όμως μια λεπτή γραμμή μεταξύ του: “Σε παρακαλώ σεβάσου ότι υπάρχει και κόσμος” και του “Είμαι τραμπούκος και θα σου κατεβάσω την κάμερα, επειδή το κλίκ διαρρηγνύει την νιρβάνα μου”. Μια συναυλία έχει πολλές οντότητες που την στηρίζουν. Τους ηχολήπτες, τους φωτιστές, τον κόσμο που κρατάει το bar, τον κόσμο που καθαρίζει, τα περιοδικά που προπαγανδίζουν το live, τους συντάκτες, τους φωτογράφους και προφανώς τον κόσμο που πηγαίνει να απολαύσει τον καλλιτέχνη. Καλό είναι να σέβονται όλοι όλους και να μη έχουμε φαινόμενα μάτσο κουλτούρας…δεν μας αρμόζει…
Μετά από αυτή την δυσάρεστη παύση επιστρέφω στο επίδικο. Η Rundle, όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε και η Έφη που ήμασταν μαζί στο live, μας έδωσε την αίσθηση ότι βρισκόταν στο σαλόνι της και μας είχε καλέσει για να μας καταστρέψει. Με φοβερή άνεση έψαχνε το νερό της, το κουρδιστήρι της, την άλλη κιθάρα της και με τρομερή αίσθηση αυτοσαρκασμού συνέχιζε το ακουστικό της ταξίδι με αυτή τη φωνή…αυτή η φωνή ρε γαμώτο…
Θα σταματήσω εδώ γιατί το κείμενο έχει αρχίσει να γίνεται “Αγαπητό ημερολόγιo”. Ήδη με είδαν αρκετοί άνθρωποι να βουρκώνω όταν άκουσα τους στίχους: “It’s the darkhorse we give legs to, no one else can ride. In the wake of strange beginnings, we can still stand high”. Η Emma Ruthe Rundle τραγούδησε για όλους αυτούς που παλεύουν με τέρατα. Μας έβγαλε την ασχήμια που κρύβει η ομορφιά και έδειξε με επιμονή τα συναισθήματα που κρύβουμε. Σε ευχαριστώ!
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
914 
