Είδος: Death Metal
Δισκογραφική: Eisenwald
Ημ. Κυκλοφορίας: 30 Σεπτεβρίου 2022
Χωρίς να είμαι γκουρού του είδους, έχω την αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια το death, όπως και άλλα extreme παρακλάδια του μέταλ, χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: αυτή του πειραματισμού και της πρόσμιξης με άλλα είδη, όπως το technical death, blackened death κλπ και αυτή του κλασικού, το επηρεασμένου από μπάντες που όλοι αγαπήσαμε όπως οι Bolt Thrower. Αν επιλέξεις λοιπόν να παίξεις το δεύτερο, δηλαδή κλασικό και πολυαγαπημένο death, θα πρέπει οι συνθέσεις σου να είναι κάτι πολύ καλό για να ξεχωρίσεις από το σωρό. Οι Eclesios από τη Γερμανία λοιπόν, επέλεξαν στο πρώτο τους full length να κάνουν το δεύτερο. Ξεχωρίζουν;
Εκ πρώτης ακρόασης, η απάντηση που μάλλον φυσικά έρχεται, είναι όχι. O δίσκος ξεκινάει με μια ατμοσφαιρική εισαγωγή με εκκλησιαστική χορωδία, για να καταλήξει σε ένα αργό και “μονότονο” (το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό) εννιάλεπτο κομμάτι (Halls of Salvation). Σαν σύνθεση ενδιαφέρουσα, αλλά αχρείαστα μεγάλη. Στο δεύτερο “Eclesios”, οι ταχύτητες ανεβαίνουν (χωρίς να ξεφεύγουν) και το πράγμα γίνεται αρκετά πιο ενδιαφέρον. Groove και μια επιρροή από Thrower στην εισαγωγή, για να ανέβει κι άλλο η ταχύτητα απ’ το δεύτερο λεπτό και μετά, με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον να μένει αμείωτο μέχρι το τέλος (highlight το τελείως old school στη νοοτροπία solo του κομματιού). Οι ταχύτητες παραμένουν ψηλά στο τρίτο “NOS”, τουλάχιστον στο πρώτο μισό του κομματιού, ενω στο δεύτερο δίνεται περισσότερη έμφαση στην ατμόσφαιρα, με τα σχεδόν black φωνητικά του (drummer) E. να κλέβουν την παράσταση, συνοδεία ενός από τα πιο menacing riff που έχω ακούσει τελευταία. Το εκκλησιαστικό theme επιστρέφει με τη μορφή πένθιμης καμπάνας στην εισαγωγή του τέταρτου κομματιού Death Chiming, με τα φωνητικά να δημιουργούν ξανά μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Γενικά η λέξη ατμόσφαιρα είναι το χαρακτηριστικό ενός κατά τ’ άλλα κλασσικού old school death κομματιού. Το άλμπουμ κλείνει με το “Nuklear Vulva” που μάλλον είναι το πιο αδιάφορο συνθετικά, παρά το ωραίο βασικό του riff.
Γενικά θα έλεγα ότι το “Halls of Salvation” είναι ένα old school death album, με λίγα black στοιχεία, το οποίο όμως βρήκα σχετικά “άνισο”. Ενδιαφέρουσες συνθέσεις, πολύ καλή ατμόσφαιρα, groove και εναλλαγή ταχυτήτων, αλλά μία μάλλον κακή παραγωγή με μέτριο ήχο, που δεν κατάλαβα που ακριβώς θέλει να το πάει. Τη μίξη και την παραγωγή έκανε ο κιθαρίστας της μπάντας Κ. και νομίζω ότι οι καλές ιδέες του δίσκου θα μπορούσαν να είχαν αναδειχθεί ακόμα καλύτερα με περισσότερη προσοχή στους τομείς που ανέφερα. Η όλη προσπάθεια είναι μια ωδή στο early ‘90s death και μπάντες όπως Entombed και Immolation και καλή η νοσταλγία, αλλά χρειάζεται περισσότερη δουλειά σε κάποιους τομείς και η μπάντα το οφείλει στον εαυτό της, φαίνεται απόλυτα ικανή να κάνει αρκετά βήματα παραπάνω.
Bandcamp: https://eclesios.bandcamp.com/
717 
