Ένα ταξίδι μέσα από γκρίζους πλανήτες, χαμένες αυτοκρατορίες, απέραντους αμμόλοφους και σκοτεινά οράματα, παρακολουθήσαμε όσοι βρεθήκαμε στο Γκάζι για την από κοινού εμφάνιση των DVNE με τους Allochiria.
Το Gazarte Ground Stage μεταμορφώθηκε για μία νύχτα σε διαστημική γέφυρα, μια πύλη σε έναν ηχητικό κόσμο σκοτεινής φαντασίας και συναισθηματικής έντασης, εκεί όπου οι DVNE από το Εδιμβούργο ένωσαν δυνάμεις με τους δικούς μας Allochiria και παρέδωσαν μία από τις πιο ατμοσφαιρικές και καθηλωτικές εμφανίσεις της χρονιάς.
Πρώτοι στη σκηνή οι Allochiria, υπό τις ιαχές του κόσμου και τις ρυθμικές επιδοκιμασίες, με το post/sludge τους να κόβει σαν σκιά ανάμεσα σε κόκκινο φως και βουβό οργισμένο βόμβο.
Η μπάντα απέδειξε ξανά τη δυναμική της παρουσίας, χτίζοντας συναισθηματικά φορτισμένα crescendos και αφήνοντας το κοινό να αιωρείται μεταξύ καταβύθισης και κάθαρσης.
Η εμφάνιση τους δεν ήταν απλώς support, ήταν προοίμιο μιας εμπειρίας με βαθύ υπαρξιακό βάρος, η οποία παρά τις ευοίωνες συνθήκες στην αρχή διακόπηκε άδοξα, κάπου στο τέταρτο αν πρόλαβα να καταλάβω κομμάτι, αφήνοντας μας όλους με μία απορημένη έκφραση.
Κάποια γραφειοκρατικά θέματα που σχετίζονταν με το κράτος (εδώ γελάμε για την έννοια του κράτους), όπως ανέφερε η Ειρήνη τους ανάγκασαν να διακόψουν την εμφάνιση τους οριστικά και κακείν κακώς η μπάντα μάζεψε τα όργανα της και αποχώρησε από τη σκηνή, ζητώντας συγνώμη, χωρίς απαραίτητα να φταίει η ίδια.
Κεραυνός εν αιθρία για όλους μας, διότι αρχικά κάνεις δεν ήξερε αν θα συνεχιστεί κανονικά η ροή της βραδιάς ή έπεσαν οι τίτλοι τέλους έτσι ξαφνικά και πρόωρα.
Εν τέλη οι προετοιμασίες για τους DVNE ξεκίνησαν να λαμβάνουν χώρα και κάπως έτσι σώθηκε η βραδιά. Πάντως μέχρι και την ώρα που συντάσσεται το παρόν κείμενο δεν έχει υπάρξει κάποια ενημέρωση, όχι ότι αλλάζει τίποτα εκ του αποτελέσματος, αλλά για την σφαιρική γνώση επί του θέματος.
Πάντως συγχαρητήρια στα παιδιά των Allochiria για το πως αντέδρασαν και χειρίστηκαν την άβολη κατάσταση. Κάτι τέτοια περιστατικά σε ψήνουν κάνοντας σε πιο έμπειρο και δυνατό.
Η ώρα είχε πάει 22:45 και από την πρώτη κιόλας νότα, οι DVNE κατέστησαν σαφές πως αυτό δεν θα ήταν απλώς ένα live αλλά μια μυσταγωγία. Με φόντο το εκπληκτικό πανό στο υπόβαθρο και τα εντυπωσιακά visuals και κάτω από παλλόμενα φώτα, το πενταμελές σχήμα από το Εδιμβούργο απέδειξε γιατί θεωρείται μία από τις πιο ανερχόμενες δυνάμεις του post-metal και progressive sludge ήχου.
Το set ξεκίνησε δυναμικά με το “si- XIV” και το “Eleanora” όπου οι πολυεπίπεδες κιθάρες και τα spacey synths δημιούργησαν ένα τοίχο ήχου που σε τύλιγε. Η απόδοση των Daniel Barter και Victor Vicart στην κιθάρα και τα φωνητικά ήταν σχεδόν τελετουργική και οι εναλλαγές καθαρών και σκληρών φωνητικών έδιναν δραματουργία και ένταση σε κάθε κομμάτι.
Οι κιθάρες έκτιζαν τοίχους και τους γκρέμιζαν μέσα σε δευτερόλεπτα. Οι φωνές άλλοτε καθαρές και εύθραυστες, άλλοτε άγριες και πολεμικές λειτουργούσαν σαν διήγηση από κάποιον αρχαίο χρονογράφο μιας γαλαξιακής τραγωδίας.
Η αισθητική των DVNE, βαθιά επηρεασμένη από την επιστημονική φαντασία και το σύμπαν του Frank Herbert, διαπλέκεται με τον λυρισμό τους και είναι μουσική εσωτερικής αναζήτησης, γεμάτη εικόνες από ερημικές πολιτείες, μηχανικούς θεούς και ανθρώπινες απώλειες.
Κάθε κομμάτι από το έντονο “Towers” έως τα πιο αιθέρια συνθέτουν ένα προσωπικό έπος, ένα μικρό μυθιστόρημα σε ήχο.
Ο ήχος ήταν καθαρός και ογκώδης αναγκαίος για τη μουσική των Σκώτων, που στηρίζεται στις αντιθέσεις με βαριά riffs δίπλα σε ατμοσφαιρικά περάσματα, τεχνικά σημεία και συναισθηματικές κορυφώσεις.
Το κοινό, βυθισμένο στην εμπειρία, ακολούθησε σιωπηλά και με ευλάβεια, αντιδρώντας με εκρήξεις ενθουσιασμού μόνο όταν τα τύμπανα ξεσπούσαν ή τα riffs ξεσχίζαν τη σιγή.
Η παραγωγή ήταν σχεδόν κινηματογραφική με άψογο ήχο, μινιμαλιστικά αλλά εύστοχα visuals, και μια σκηνή λουσμένη σε γήινους και μπλε τόνους σαν να παρακολουθείς ένα prog metal όνειρο που πνέει μέσα από άμμο και σύννεφα.
Αποκορύφωμα της βραδιάς αποτέλεσε η εκτέλεση του “Of Blade and Carapace”, με την guest συμμετοχή της Ειρήνης (διότι ως γνωστόν όπου υπάρχει δράση, υπάρχει και αντίδραση) που απέδειξε τη μαεστρία των DVNE στο να ισορροπούν μεταξύ μελωδίας και χάους, πλάνης και οργής.
Η μπάντα δεν παρέλειψε να αποτίσει φόρο τιμής στους οπαδούς, με ευχαριστίες και εμφανή συγκίνηση για την αποδοχή του κοινού.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με παρατεταμένο χειροκρότημα και μια αίσθηση ότι το κοινό είχε βιώσει κάτι περισσότερο από συναυλία.
Ίσως μια αποκάλυψη.
Ίσως μια προφητεία μέσα από ήχο.
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
144 
