Είδος: Heavy Metal, Heavy Rock, Alternative, Groove, Nu Metal
Εταιρία: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 2 Φεβρουαρίου 2022
Όσα δε φέρνει ο χρόνος, λέει ο λαός, τα φέρνει η στιγμή. Καμιά φορά βέβαια, μπορεί να ισχύει και το αντίθετο. Μπορεί η στιγμή να μην είναι η κατάλληλη, μπορεί ο πανδαμάτωρ χρόνος με το πέρασμά του να ωριμάσει τις συνθήκες, μπορεί να φέρει αλλαγές που δεν τις φανταζόσουν.
Οι Αθηναίοι Dryed δημιουργήθηκαν πίσω στο μακρινό 2006, και μετά από 16 ολόκληρα χρόνια παρακαλώ, βρίσκονται πλέον στην ευχάριστη θέση να μας παρουσιάσουν τη πρώτη τους, ομώνυμη δισκογραφική δουλειά, σε ένα κόσμο που σίγουρα έχει αλλάξει κατά πολύ από τότε. Είπαμε βέβαια, όσα δε φέρνει ο χρόνος, λέει ο λαός, τα φέρνει η στιγμή, και δυστυχώς ο τραγουδιστής Παναγιώτης Μαδεμλής (πρώην Dirt Spawn Disease, μεταξύ άλλων) πλέον δε βρίσκεται κοντά μας (R.I.P.), αλλά το έργο του παραμένει εδώ, για να μας συνοδεύσει με τη φωνή του στο μουσικό ταξίδι που μας προτείνουν οι Dryed.
Ένα μουσικό ταξίδι που ομολογουμένως μας πηγαίνει νοητά αρκετά πίσω, ξυπνάει εφηβικές μνήμες σε όσους είναι κοντά στα 40, σε μια εποχή πίσω στα τέλη των 90s, στα early και mid 00s, καθώς έχουμε μια μάζωξη στο Mo Better τις Πέμπτες που τα πίνουν μαζί μπάντες όπως οι Static-X, οι Μudvayne, οι Μushroomhead, οι Alice In Chains, οι Soundgarden, οι Tool, οι Mondo Generator. Ναι, τo Dryed είναι ένα “psychograndmama” υβρίδιο Nu metal, γκρούβας, grunge αισθητικής, με κάποιες Tool-ίζουσες πινελιές και stoner λοξοκοιτάγματα. Ο δίσκος παιχνιδίζει συνεχώς με εναλλαγές από γκρουβάτη και Nu επιθετικότητα σε πιο alternative/grunge/stonerοκαταστάσεις, στις οποίες μάλιστα θεωρώ ότι τα φωνητικά του Παναγιώτη “κουμπώνουν” περισσότερο. Η εκφραστικότητά του είναι πάντα εκεί, όπως και το σωστό attitude ως προς το είδος, αλλά νομίζω ότι στα πιο growling φωνητικά υστερεί σε όγκο και oompf. Ίσως βέβαια να μου δημιουργείται αυτή η αίσθηση λόγω της παραγωγής, η οποία είναι κάπως πιο flat και “άδεια” από όσο θα ταίριαζε σε αυτό που παίζουν οι Dryed, δεν χαντακώνει τον δίσκο σε καμία περίπτωση, αλλά θεωρώ πως μια λίγο καλύτερη προσέγγιση θα μπορούσε να το “απογειώσει”.
Οι συνθέσεις και τα παιξίματα στέκονται σε πολύ καλό επίπεδο και με εντυπωσιάζει το πόσο “δασκαλεμένα” εξυπηρετούν το είδος και την αισθητική που θέλει να αποδώσει το συγκρότημα. Η ροή του δίσκου είναι επίσης εξαιρετική, καθότι κάπως καταφέρνει να μας πάει από μια “εφηβική” παρορμητικότητα στην αρχή, σε κάποια πιο twisted “σκοτεινά” μέρη στη μέση, για να καταλήξει, ειδικά στα 3 τελευταία κομμάτια, σε μια πιο ψύχραιμη, γκρουβάτη και αρκετά cool 90ίλα, με μια εσάνς μελαγχολίας, ειδικά στο τελευταίο “Pushing Me Deeper” με τη συμμετοχή στο βιολί του φίλτατου Ματθαίου Δακούτου.
Το “Dryed” είναι ένας δίσκος που έρχεται 16 χρόνια μετά χωρίς να ακούγεται εκτός χρόνου, ειδικά μετά το σχετικό nu metal-revival που κάπως αιωρείται στον αέρα τελευταίως, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση με μείξη “μοντέρνων” metal ηχοχρωμάτων με τα οποία μεγάλωσε πλέον μια ολόκληρη γενιά, και όπως ανέφερα προηγουμένως, όσοι θυμούνται τις όμορφες βραδιές κάποτε στο Mo Better θα βρουν πολλά πράγματα εδώ που θα τους αγγίξουν, και σε συνδυασμό με την ιστορία πίσω από το συγκρότημα “βγαίνει” γενικώς κάτι το βιωματικό.
Official Site: https://thedryed.wixsite.com/dryed
Facebook: https://www.facebook.com/DRYED
Instagram: https://www.instagram.com/thedryed/
Bandcamp: https://dryed.bandcamp.com/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/7BmokMmiIFRxPmlZk8VimM
1445 
