H ημέρα ξεκίνησε χαλαρά για μένα. Δεν είχα κάτι ιδιαίτερο να προσμένω, έχοντας αφήσει χρόνια πίσω την όποια λατρεία μου για το fok-με-οτιδήποτε-μέσα.
Ήξερα ότι θα δω ένα καλό live non the less, μιας που έχω δει όλες τις μπάντες επανειλημμένες φορές, τις παλιές ημέρες που το folk-οκάτι ήταν της μοδός. Οκ, Dropkick Murphys και Rumjacks όχι τόσες, μιας που μας έρχονται από τις δύο αντίθετες γωνίες της γης, Αμερική και Αυστραλία έκαστος, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Το live θα το περιέγραφα ως ένα κλασσικό ελληνικό live από την άποψη ότι γουστάρουμε σαν λαός τα folk-ο πάρτι και παρότι κάποιος εκ πρώτης όψεως θα έλεγε ότι οι μπάντες δεν ταιριάζουν μεταξύ τους, έχουν δύο κοινά, πρώτον αποτελούν μεγάλη λατρεία για το ελληνικό κοινό όλες τους και δεύτερον έχουν folk στοιχεία. Οπότε με αυτά και με εκείνα, ξεκίνησα προς το ΟΑΚΚΑ, μέσα στην άθλια καλοκαιρινή ζέστη.
Fundracar : Ότι μουσική και να ακούς, άμα έχεις δει Fundracar, καταλαβαίνεις ένα πράγμα, ελληνικό απλό λιτό καλοκαιράκι. Είναι από τις μπάντες που πας για να διασκεδάσεις, I guess. Και είμαι σίγουρος ότι τα κατάφεραν να κάνουν τον κόσμο να χοροπηδάει. Βασικά εμένα με κατάφεραν έστω και στα πολύ τελειώματα, που (δεν) τους είδα, λίγο πριν φτάσω στο dstage, να τραγουδάω “Δεν θέλω να με πιέζεις, ούτε λεφτά καταθέσεις…”. Eυτυχώς χωρίς να με δει κανείς, may I add… Πάντως και μέρα που τους έχω ξαναδεί, παρότι θα έλεγε κάποιος ότι δεν “ταιριάζει”, μια χαρά ήταν! “Και να ακούω μόνο Punk” και ο ήχος που άκουσα με προετοίμασε για τα καλύτερα, για το AthensRocks (από άποψη ήχου πάντα).
The Rumjacks : Ήρθε η ώρα να τους δω με τον Mike Rivkees (Mike Rickshaw), μιας που ο McLaughin έχει φύγει από το 2020, λόγω της βίαιης συμπεριφοράς του (sic). Γεγονός αποτελεί ότι όσες φορές τους έχω δει, έπαιζαν πολύ καλά και πάντα έκαναν το κοινό να “σπάει τη μεσούλα του”. Το κατάφεραν ακόμη μια φορά σε αρκετό κόσμο, αν όχι σε όλους. “A Fistful O’ Roses” και αρχίζει το πάρτι. Ο McKelvey κατά την διάρκεια ολόκληρου του set, δήλωνε φανατικά τον άκρατο fanboy-σμό του, που μοιράζεται την ίδια σκηνή με τους Dropkick Murphys. Θυμίζοντας στον κόσμο, κάτι που νιώθω βαθειά μέσα μου, την μισή μου ζωή, ακόμα και τώρα που τριαντάρισσα.
Το Punk είναι μια μουσική της “σκηνής”, μια μουσική από οπαδούς για οπαδούς και έτσι ήταν πάντα (προσθέστε όσα “It’s not just a phase, mom!” θέλετε). Τίποτα δεν τελείωσε εδώ, μετά ακολούθησε ένα πραγματικό άσμα, τιγκαρισμένο στο συναίσθημα “My Time Again” από τον πρώτο τους δίσκο. Οι Rumjacks και ειδικά ο Rivkees, που χοροπηδούσε μόνος του στην σκηνή, απέδειξαν ακόμη μια φορά, ότι είναι μια μπάντα που πάντα θα σε κάνει να περάσεις καλά, θα δυναμιτίσει με ενέργεια την ατμόσφαιρα. Και τέλος, θα σε κάνει να ξανά “κλάψεις” με τραγούδια που “έκλαψες” στο παρελθόν. Και μιας που πιάσαμε και το παρελθόν, παίξανε περισσότερα από τα καινούργια τους κομμάτια, αλλά και κάποια από τα κλασσικά τους, όπως το αγαπημένο “Black Matilda”.
Αλλά γιατί όχι, ο περσινός τους δίσκος το “Hestia” είναι πολύ καλός δίσκος, ίσως πηγαίνει σε λίγο πιο folky μονοπάτια. Με τραγούδια όπως το ομότιτλο, “Bullhead” και “Through These Iron Sights” να είναι ταιριαστά για live. Ιδιαίτερα άμα μπει στην εξίσωση η ελληνική ιδιοσυγκρασία. Η μία μπύρα έφερε την άλλη και όταν άκουσα την εισαγωγή του “The Pot & Kettle” ήξερα ότι δεν θα σταματήσω να τραγουδάω. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε στο διαχρονικά λατρεμένο τους κομμάτι, που έκανε σχεδόν όλο το κοινό από κάτω να χοροπηδάει μαζί με τον Rivkees. Προφανώς μιλάω για το “Irish Pub”. Και κάπως έτσι τελειώνουν οι Rumjacks με πάρα πολλές ευχαριστίες και την υπόσχεση να επιστρέψουν στην Ελλάδα και εμείς ελπίζουμε να τους ξαναδούμε. Και ετοιμαζόμαστε για τους Villagers!
Setlist :
Kirkintilloch
Bounding Main
Bloodsoaked In Chorus
A Fistful Full O’ Roses
My Time Again
Sainted Minions
Bullhead
Through These Iron Sights
The Black Matilda
Saints Preserve Us
One For The Road
Hestia
Light In My Shadow
The Pot & Kettle
An Irish Pub Song
Villagers Of Ioannina City : Αναμφίβολα το πιο ανερχόμενο ελληνικό συγκρότημα αυτή τη στιγμή. Δεν μιλάω για την Ελλάδα αλλά για την Ευρώπη, μιας που σε λίγες μέρες παίζουν και στο Hellfest. Η σκηνική τους παρουσία ήταν πάντα αξιοπρεπέστατη – τουλάχιστον τις φορές που τους έχω δει εγώ. Και για ακόμη μία φορά το απέδειξαν.
Η αρχική μουσική του “Age Of Aquarius” ξεσήκωσε τα πρώτα πλήθη και η συνέχεια ήταν αρκετά καλή, με το εισαγωγικό “Σκάρος” για το “Dance Of Night”. Η Ηπειρώτικη πεντάδα συνέχισε με κομμάτια από τον δεύτερο δίσκο της, το “Age Of Aquarius”, προσφέροντας ένα πολύ καλό show. “Father Sun” και το κοινό έδειχνε να λύνεται, όχι όμως να “παίρνει φωτιά”, αλλά και οι VIC επί σκηνής, πυροδοτούσαν την ατμόσφαιρα. Μέχρι που ήρθε η αποκορύφωση. Όλοι γνωρίζαμε τι θα γίνει, όσοι τους έχουν δει έστω και μια φορά και αυτό δεν άργησε να έρθει.
Λίγα τραγούδια μετά και μπαίνει η closing διπλέτα, “Ζβάρα”, “Kαρακόλια”. Τα πλήθη πήραν φωτιά, καπνογόνα άναψαν, ο κόσμος χοροπηδούσε σαν τρελός, ένα τεράστιο sing along ξέσπασε στο ΟΑΚΚΑ. Και ο χώρος φωτίστηκε από εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες, για να μην γίνω υπερβολικός) οθόνες κινητών… Με σιγουριά μπορώ να πω, ότι σκάσαν και τα δύο σαν κομήτης στους φίλους των VIC, που έδειχναν να έχουν τρελαθεί. Οι VIC τελείωσαν και κάπου εδώ είναι να έρθει ο “μεγάλος παίχτης”!
Setlist :
Age Of Aquarius
Σκάρος
Dance Of Night
Arrival
Father Sun
Millennium Blues
For The Innocent
Tι Κακό
Zvara
Karakolia
Dropkick Murphys : Με τους Murphys έχω μια μεγάλη ιστορία, που πάει δεκαέξι χρόνια πίσω. Όταν τους πρωτοάκουσα, κάπου στις εποχές του “The Warrior’s Code” γίναν προσωπική μου αγάπη, που με τα χρόνια έφθειρε.
Γνωρίζοντας βέβαια ότι είναι από τις πιο αξιοπρεπείς μπάντες εκεί έξω και ότι δεν πρόκειται να δεις κακό live από Murphys, όσο να είναι, είχα εξαρχής μια αδημονία για την πάρτι τους. Και βγαίνουν, χωρίς τον Al Barr… Ο Casey σε ρόλο τραγουδιστή! Ωχ, θα πάει καλά αυτό; Και είναι φυσιολογικό να το αναλογίζεσαι αυτό. Long story short, η μητέρα του Al Barr είχε προβλήματα υγείας και ο Al έμεινε πίσω να τη φροντίσει, οι Murphys συνέχισαν και γενικά κατά την γνώμη μου, έγινε αυτό που θα έκανε οποιοσδήποτε αξιοπρεπής άνθρωπος. Μείωσε καθόλου την συναυλιακή εμπειρία αυτό; Ούτε στο ελάχιστο, είπαμε οι Murphys είναι ίσως η πιο τίμια μπάντα εκεί έξω και το απέδειξαν ακόμη μια φορά. Ξεκίνησαν με ένα “Middle Finger” ωραία αρχή λες, οκ “The State Of Massachusetts” και έγινε του sing along. “The Boys Are Back”, “Johny I Hardly Knew Ya” και κάπου εκεί κατάλαβα ότι οι μισοί από το κοινό θα γυρίσουν χωρίς φωνή (με εμένα συμπεριλαμβανομένου).
Καπνογόνα έδιναν και έπαιρναν σε όλο το live, με τους Murphys σε μία καταπληκτική παρουσία και χωρίς τον βασικό τραγουδιστή τους, να σημειωθεί στα πρακτικά αυτό! Κάπου στο “L-EE-B-O-Y” απορείς τι γίνεται, για να γελάσουν οι κύριοι Αμερικανό-Ιρλανδοί και να πουν απλά ότι έχουν και δύο τραγούδια από τον πρώτο τους δίσκο, το φανταστικό “Do Or Die”. Το κλασσικό “Barroom Hero” ακολούθησε και όχι το τόσο κλασσικό στα live “Do Or Die”, ακόμη και στο σημείο που ήμουν, που δεν γινόταν ο χαμός, άκουγες τον κόσμο να διασκεδάζει και να περνάει υπέροχα.
Στο “Chosen Few” καταλαβαίνεις ότι και οι ίδιοι έχουν φορτιστεί συναισθηματικά και είναι απολύτως φυσιολογικό, γιατί “We traveled to the top, now they’re ready for our fall”. Όταν ήρθε το αγαπημένο “Warrior’s Code” είχαν ήδη ανάψει τα αίματα για τα καλά! Το επόμενο δεν θα το σχολιάσω γιατί θα μπω στα ποδοσφαιρικά και το χάσαμε το τσουλού, όλοι καταλάβατε ποιο λέω, προχωράμε… Όπως για τώρα δεν θα σχολιάσω και το επόμενο από το “You’ll Never Walk Alone”, θα το αφήσω για προτελευταίο, μιας που άρχισα εγώ να φορτίζομαι συναισθηματικά.
Αλλά πάμε στα επόμενα, γιατί εδώ ακολουθεί το αγαπημένο μου τραγούδι τους και ένα από τα καλύτερα τους, “Fields Of Athenry”. Στο “Good As Gold” έβλεπες παντού να χορεύουν και μια από τις πιο αγαπημένες μου στιγμές ήρθε λίγο αργότερο στο “Curse Of A Fallen Soul”. Ενδιάμεσα ένα τραγούδι και μετά “Worker’s Song” μετά και το κλείσιμο ήρθε με το “Rose Tattoo”, που ξαναφωτίστηκε το ΟΑΚΚΑ από τα κινητά… Αλλά επίσης έγινε και O XAMOΣ, ενώ ένα από τα καλύτερα sing along που έχω δει εδώ και χρόνια πήρε μέρος, ενώ γυρνάω αντανακλαστικά το κεφάλι μου δεξιά για να δω κόσμο να χοροπηδάει στους πάγκους του μπαρ. Τελείωσε όμως εδώ ; Όχι, προφανώς και όλοι κραυγάζαμε “LET’S GO MURPHYS” και ήρθε η ώρα για το encore και τι encore ήταν αυτό! Προφανώς το κλασσικό “I’m Shipping Up To Boston” που έκανε pits να ξεσπάσουν παντού.
Παρένθεση : Το “I’m Shipping Up To Boston” είναι τραγούδι που τους στίχους τους έχει γράψει ο λατρεμένος μου Woody Guthrie. Το τραγούδι που υποτίθεται ότι θα άφηνα προτελευταίο, καθώς και αυτό κάπου πίσω από το “Worker’s Song” ήταν το ίδιο, ένα retake για το videoclip του επόμενου single τους, προφανώς ακολουθεί και δίσκος. Ο δίσκος βγαίνει τον Σεπτέμβριο και το πρώτο single κάπου τον Ιούλιο, το τραγούδι λέγεται “Two Sixies Upside Down” . Και όπως το “I’m Shipping Up To Boston”, έτσι και στο “Two Sixies Upside Down” τους στίχους τους έχει γράψει ο τεράστιος Woodie. Το παιδί του επικοινώνησε με τους Murphys και τους έδωσε ένα τεράστιο τετράδιο με τραγούδια του πατέρα του. Ο δίσκος που βγαίνει τον Σεπτέμβριο θα είναι όλος από το τετράδιο του Woodie. Δύο takes πήραν, ελπίζω να τους βγει το videoclip όσο καλύτερο γίνεται.
Τώρα που κλείσαμε με τα hot news, ο Casey ζητάει από το κοινό να πιαστούμε όλοι αγκαλιά και να τραγουδήσουμε το επόμενο όλοι μαζί. “Kiss Me I’m A Shitfaced” και μια καταπληκτική ημέρα έκλεισε με αυτόν τον πανέμορφο τρόπο. Οι Murphys σε όλη την διάρκεια του show ήταν κάτι παραπάνω από εκπληκτικοί, δεν μιλάμε για ενέργεια μόνο ή ερμηνεία, μιλάμε για όλο το πακέτο. Μετά από αυτήν την συναυλία, ξαναβρήκα τους χαμένους μου εφηβικούς ήρωες. Άμα κρατήσουν την υπόσχεση τους, θα τους ξαναδούμε σίγουρα σύντομα!
Setlist:
Middle Finger
The State Of Massachusetts
The Boys Are Back In Town
Johnny, I Hardly Knew Ya
Queen Of Suffolk Country
The Bonny
Mick Jones Nicked My Pudding
L-EE-B-O-Y
Barrom Hero
Do Or Die
The Chosen Few
Smash Shit Up
The Warrior’s Code
You’ll Never Walk Alone
Two Sixies Upside Down
The Fields Of Athenry
Good As Gold
The Gang’s All Here
Curse Of A Fallen Soul
Two Sixies Upside Down (retake)
Worker’s Song
Turn Up That Dial
Rose Tattoo
Encore
I’m Shipping Up To Boston
Kiss Me, I’m Shitfaced
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγάνα
908 
