Είδος: progressive, psychedelic, atmospheric, gothic, melodic, doom, post rock/metal
Εταιρεία: Prophecy Productions
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 19 Απριλίου 2024
Το ‘χω πει και θα συνεχίσω να το λέω, κάθε καλλιτεχνικό δημιούργημα που εμπλέκεται σε προσωπικό και βιωματικό επίπεδο με το δημιουργό του, θα είναι πάντα πιο συγκινητικό από οποιοδήποτε άλλο. Το να φτάσεις ως καλλιτέχνης σε τέτοιο βαθμό ειλικρίνειας με την τέχνη σου, ώστε να αφήσεις πραγματικά κομμάτι της ψυχής σου μέσα σε αυτήν, αποκαλύπτει την πιο ουσιαστική και παράλληλα, την πιο τρομακτική πλευρά της τέχνης. Εκτείθεσαι ανεπανόρθωτα, δίχως επιστροφή. Για αυτήν την τέχνη ζούμε και θα τη θησαυρίζουμε όσο περισσότερο μπορούμε, ώστε να συνεχίσουν οι αγαπημένοι μας – και όχι μόνο – καλλιτέχνες να έρχονται κοντά μας και να μας συγκινούν με αυτές τις ανεκτίμητες καταθέσεις ψυχής τους.
Οι Dool, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά τον εκπληκτικό δεύτερο δίσκο τους “Summerland”, επέστρεψαν με το “The Shape of Fluidity” για να μας ταρακουνήσουν όχι μόνο με την άρτια εξελιγμένη μουσική τους προσέγγιση, αλλά και την προσωπική “ομολογία”, του Raven, συντελεστ@ της μουσικής σύνθεσης του συγκροτήματος που βρίσκεται και πίσω από τα χαρακτηριστικά φωνητικά των Dool, αυτά που μας έχουν κάνει να τους αγαπήσουμε λίγο παραπάνω. Το Raven μοιράζεται την προσωπική του εμπειρία πάνω στη διεμφυλικότητα, όντας γεννημένο ως intersex άτομο και αναγκασμένο να μεγαλώσει υπό την κοινωνική ταμπέλα του θηλυκού που όρισαν άλλοι για αυτό, και το πώς αυτό το υπέβαλε ουσιαστικά σε μεγάλη εσωτερική αναζήτηση και αμφισβήτηση τόσο για το ίδιο, όσο και τον κόσμο γύρω του. Η βιωματική αυτή εμπειρία αποτελεί τη βασική έμπνευση για τη θεματική του δίσκου, που όμως δε στέκεται αποκλειστικά εκεί, αλλά πραγματεύεται κάθε μορφής αλλαγή, από προσωπική, ψυχολογική έως και κοινωνική, αλλαγή του ενός σε σχέση με τον κόσμο γύρω του και αντίστροφα.
Μουσικά ο δίσκος ακολουθεί πολύ πιστά αυτήν τη θεματική, με τους συνθέτες Omar, Nick και Raven να ενσαρκώνουν πλήρως στις ενορχηστρώσεις τους την ιδέα της ρευστότητας, μέσα από μελωδικά riffs που μετουσιώνονται συνεχώς, πάντα με αισθητική συνοχή, και τη μελωδικότητα του δίσκου να δημιουργεί μια ηχητική εμπειρία στον ακροατή, σαν να γίνεται μέρος ενός μεγάλου ρέματος που τον παρασύρει ολοκληρωτικά, ακολουθώντας το καθ’ όλη την έντονη πορεία του. Μουσικά κινούμαστε κατά κάποιον τρόπο με βάση το progressive και το post rock, τα οποία όμως στολίζονται με αρκετά ψυχεδελική-γοτθική, έως και occult αισθητική. Οι Dool είναι χαρακτηριστική περίπτωση συγκροτήματος που ενώ έχει πολύ φανερές επιρροές, ταυτόχρονα έχει καταφέρει να χτίσει έναν εντελώς δικό του, ξεχωριστό χαρακτήρα μέσα από αυτές. Φυσικά σε αυτό συμβάλλει και η εμπλοκή των μελών του συγκροτήματος και με άλλα – σημαντικά αν με ρωτάς – μουσικά projects (The Devil’s Blood, Iskandr, GGGOLDDD κ.α.) τα οποία έχουν παίξει αρκετά καθοριστικό ρόλο στην εύρεση αισθητικής, που σε συνδυασμό με την εμπειρία των μελών και τη χημεία μεταξύ τους, έχει τα μέλη του συγκροτήματος σε πλήρη σιγουριά και αυτοπεποίθηση για το πού στέκονται σαν μουσικοί.
Εισαγόμαστε, λοιπόν, στην περιπέτεια του The Shape of Fluidity, με το “Venus In Flames”. Με μια ηρεμία στην αρχή που σε προϊδεάζει για την καταιγίδα που πρόκειται να έρθει και πηγαίνοντας από ένα ήρεμο κουπλέ όχι σε ρεφραίν, αλλά στο ίδιο κουπλέ, με όλα τα όργανα που το απαρτίζουν να έχουν ανέβει στις εντάσεις τους, δημιουργώντας μια κατάσταση αγωνίας. Το Venus In Flames, ακόμη κι από τον τίτλο του, μας προοικονομεί την πορεία που θα ακολουθήσει ο δίσκος. Βάζουμε φωτιά σε όλα όσα γνωρίζαμε ως τώρα και χαράζουμε την ιστορία μας ξανά από την αρχή. Αυτές οι εντάσεις και οι κλιμακώσεις που φτάνει το κομμάτι για να ξαναεπανέλθει στη γαλήνη του θυμίζουν πολύ έντονα post rock συνθέσεις, παρ’ όλο που στη μουσική των Dool, όπως προείπαμε, φιλοξενούνται πολύ περισσότερα υποείδη ώστε να τους χαρακτηρίσουμε μονοκόμματα κάτι.
Με το “Self-Dissect” που ακολουθεί, εμβαθύνουμε περισσότερο στη μυσταγωγική μεριά των Dool, με στοιχεία που θυμίζουν αρκετά τελετουργεία, και κάποιες αρκετά έντονης ανατολίτικης αισθητικής νότες, ενταγμένες σε κιθαριστικά παιχνίδια που καταλήγουν να εκρήγνυνται όσο αυξάνεται η ένταση του τραγουδιού. Γενικά, από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που μπορεί να αγγίξει ένας καλλιτέχνης (μουσικής συγκεκριμένα), αν με ρωτάς, είναι όταν καταφέρει να ενσαρκώσει στη μουσική του αυτό που θέλει οι στίχοι του να πουν. Και αυτό είναι ολοφάνερο καθόλη τη διάρκεια του The Shape of Fluidity. Θα μπορούσε δηλαδή, με ευκολία, ο δίσκος αυτός να είναι instrumental και να εξακολουθεί να είναι ολοφάνερο το θέμα που πραγματεύεται. Η σύνθεση μιλάει από μόνη της, και οι βιωματικοί στίχοι του Raven μας συντροφεύουν στο ταξίδι.
Επόμενη στάση λοιπόν: “The Shape of Fluidity”. Το ομότιτλο με το δίσκο κομμάτι και το σημείο του δίσκου που ξεκινάει η προσωπική μου αγία πεντάδα. Τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται πολύ έντονα με ένα από τα παραδόξως πιο “ήρεμα” κομμάτια του album. Και αυτό γιατί, η ανάσα που παίρνουμε με το συγκεκριμένο κομμάτι είναι η ανάσα που σε κάνει να κοιταχτείς με τον εαυτό σου κατάματα και να αναρωτηθείς για κάθε τι που πίστευες πως ήξερες ως τώρα.
To the moment we drown.
Γενικώς η προοδευτική διάθεση των Dool είναι ολοφάνερη, μιας που έχουν καταφέρει να γράψουν έναν ξεκάθαρα progressive από θεματικής άποψης δίσκο, χωρίς να παγιδεύονται σε αυτήν την ταμπέλα μουσικά. Και φυσικά, άλλη μια φορά που μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι αυτές που κρατάνε για λίγο, ίσα ίσα να σου δώσουν μια μικρή γεύση και να σου πάρουν το παγωτό απ’ τα χέρια (γκουχ γκουχ, The Ocean – The Grand Inquisitor III, γκουχ!). Το “Currents” εδώ, διατηρεί σε μια doom αργόσυρτη διάθεση τον αγωνιώδη χαρακτήρα του δίσκου, ενώ εξελίσσεται σε ένα μικρό μαξιμαλιστικής σύνθεσης έπος και στρώνει το έδαφος για ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου, το “Evil In You”. Πανέμορφο μέσα στη θλιμμένη φωνή του Raven, ίσως από τις πιο έντονες συναισθηματικά στιγμές του δίσκου. Φαίνεται σαν κάτι να ζωντανεύει ξανά και το ρεφραίν το κάνει ξεκάθαρο αυτό μέσα από την αγωνία και το φόβο που ωθούν την ταχύτητα της μουσικής και το Raven που ακολουθεί με μια αγωνία στη φωνή του που δε σου δίνει επιλογή παρά να καθηλωθείς και να ανατριχιάσεις ολόκληρος.
Και φτάνουμε στο σημείο που προσωπικά με σκοτώνει, την πιο ευάλωτη και ευαίσθητη στιγμή σε όλο το δίσκο, το γοτθικό “House of A Thousand Dreams”. Η μαγισσένια φωνή του Raven, να σε απογυμνώνει πλήρως, αγγίζοντας τα πιο καλά κρυμμένα σημεία της ψυχής σου. Αν μπορούσα να προσωποποιήσω την τελειότητα, θα έλεγα πως είναι αυτό το κομμάτι. Τίποτα δε βρίσκεται τυχαία εκεί που είναι, κάθε όργανο εξυπηρετεί πλήρως το σκοπό του, με τις κιθάρες, το βιολί, τα drums να “μπουκώνουν” όλο και περισσότερο όσο κλιμακώνεται συναισθηματικά και μουσικά το κομμάτι. Αντίστοιχα η φωνή του Raven, προοδεύει από κάτι ήρεμο και θλιμμένο σε μια δυναμική με πολλά layers συναισθημάτων, δυναμική που δεν αφήνει πίσω το θλιμμένο χαρακτήρα της. Γροθιά στο στομάχι.
Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να επανέλθεις μετά από αυτήν τη στιγμή του δίσκου, αλλά πρέπει να μαζέψεις τα κομμάτια σου γιατί φτάνει η ώρα για το κλείσιμο της αγίας πεντάδας με το “Hermagorgon”. Το single με το οποίο μας ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του δίσκου τους οι Dool, και το πιο προσωπικό κομμάτι στιχουργικά όσον αφορά την ιστορία και το struggle των τελευταίων χρόνων του Raven. Πρόκειται, επίσης, για το κομμάτι που βοήθησε τα μέλη του συγκροτήματος να συνειδητοποιήσουν το πού θέλουν να κινηθούν μουσικά, αλλά και την πρώτη τους εμπειρία ως συνθετική, πλέον, κολλεκτίβα. Τα αποτελέσματα αυτού του παντρέματος ιδεών λοιπόν ορίζει μια νέα εποχή για τους Dool, πράγμα που αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, ήταν και η πιο σωστή απόφαση.
“For I am my father’s daughter,
And my mother’s son
I’m bound to the ocean’s current
But I’m strong as a God.”
Μόνο υπερηφάνεια μπορώ να νιώθω για αυτό, τίποτα άλλο.
Μετά από ίσως το πιο δυναμικό στιχουργικά, και την πιο έντονη στιγμή συνειδητοποίησης μες στο δίσκο, οδεύουμε προς το τέλος της υπέροχης αυτής εμπειρίας με άλλο ένα συμβολικό ως προς τον τίτλο του κομμάτι. “Hymn For A Memory Lost”. Η μουσική παίρνει μορφή μέσα από μελωδίες που συνεχώς αλλάζουν, είτε αυτές βρίσκονται σε riffs, είτε στο ρυθμό των drums, είτε στα φωνητικά του Raven. Και το πιο όμορφο είναι πως κάθε όργανο διαδέχεται το άλλο, με τέτοιον τρόπο που όταν αλλάζει μορφή το ένα, επηρεάζεται και το άλλο. Πίσω σε αυτό που έλεγα περί συνθετικής ιδιοφυίας όταν η μουσική ακολουθεί ολοφάνερα το νόημα των στίχων, ε;
Κλείνοντας, με το “The Hand Of Creation”, παρόλο που παραμένουμε στην ίδια συνθετική λογική, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλουστευμένα μουσικά, ο occult χαρακτήρας είναι πολύ έντονος, και εκεί που λες ότι οκ, είναι ένα απλό – για τα δεδομένα των Dool – , καλό τραγούδι για κλείσιμο, εισάγεται το μαγευτικό post rock ριφφάκι μετά το δεύτερο ρεφραίν και το κομμάτι όλο σε στέλνει αλλού. Κάπως έτσι τελειώνει ένα από τα πιο όμορφα και ουσιαστικά μουσικά ταξίδια που έχω βιώσει χάρη στους Dool, και δε θα μπορούσα να εκφράσω αρκετά την ευγνωμοσύνη μου για αυτήν την life changing εμπειρία που μου έχουν προσφέρει. Και θεωρώ πως δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα στη μουσική από τους δίσκους αυτούς που ακούς και καταλήγουν να γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι σου.
Official site: https://allthosewhowanderaredool.com/
Bandcamp: https://dool.bandcamp.com/
Facebook: https://www.facebook.com/allthosewhowanderaredool
Instagram: https://www.instagram.com/allthosewhowanderaredool/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/101HSR6JTJqe3DBh6rb8kz
391 
