Όντας παντελώς άσχετος με τον επαγγελματικό αθλητισμό, την Παρασκευή 24/5 δεν ήξερα ότι παίζουν στα ημιτελικά ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός και πλησιάζοντας τη γωνία του An Club, είδα πολύ κόσμο όρθιο στο δρόμο και έτρεξα προς τα εκεί γιατί η εικόνα μου χτύπησε νευρώνες και νόμιζα ότι κάτι έχει γίνει.
Τελικά όλος αυτός ο κόσμος είχε μαζευτεί για να δει το πρώτο παιχνίδι των ημιτελικών και εμένα με κοιτούσαν σαν εξωγήινο που δεν ήξερα το κατόρθωμα των δύο ομάδων.
Προφανώς εμείς δεν κατεβήκαμε στην Αθήνα για να δούμε τα παιχνίδια με παρέα, αλλά για να βρεθούμε στο live των Disoriented, Redreigner και Fatalism στο An Club. Η παρουσία μας εκεί ήταν δεδομένη καθώς στους Disoriented παίζει μπάσο ο Κυριάκος Κωνσταντίνου (μέλος της ομάδας τους Rockway) και οι Redreigner είναι μια προσωπική μου αδυναμία.
Το live άνοιξαν οι Fatalism οι οποίοι είναι μια death metal μπάντα από την Αθήνα και δεν είχε τύχει να ξαναβρεθώ σε live τους. Ωστόσο μόλις ανέβηκαν στη σκηνή, το lineup δεν μου ήταν τελείως άγνωστο καθώς στο μπάσο είδα τον Γιώργο Χανιωτάκη των The Silent Rage. To death metal των Fatalism κοιτάει με αυτοπεποίθηση στις αρχές τους είδους χωρίς να αμελούν να φέρνουν και έναν αέρα thrash στον ήχο τους.
Η πεντάδα έδειξε να περνάει πολύ καλά με αυτό που κάνει και ο πυρήνας των φίλων τους, με mosh και headbanging συμπλήρωνε το πολύ καλό κλίμα της σκηνής. Τα μέλη των Fatalism φαίνεται ότι έχουν δουλέψει πολύ ο καθένας στο όργανό του αλλά οι συνθέσεις που μας παρουσίασαν την Παρασκευή δεν ήταν συμπαγείς και σε κάποια σημεία μου έδωσαν την αίσθηση ότι, παρά το γεγονός ότι είναι καλοί μουσικοί, δεν έχουν δουλέψει πολύ σαν μπάντα για να βγάζουν ένα ενιαίο αποτέλεσμα.
Η συνέχεια άνηκε στους Redreigner. Την πρώτη φορά που τους είχα δει ήταν πέρσι στο Temple και η αισθητική τους στο death metal, μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή. Κομβικό κομμάτι αυτής της αισθητικής είναι η φωνή του σχήματος (ο οποίος κάνει και φωνητικά στους επίσης αγαπημένους μου Zakula), που έχει μια κλειστοφοβική ιδιαιτερότητα και δίνει μια παλέτα τελείως διαφορετική από αυτήν που μας έχει συνηθίσει το είδος.
Έχοντας κυκλοφορήσει ένα καινούργιο single, την Παρασκευή είδα τους Redreigner χαρακτηριστικά πιο δεμένους αλλά και πιο up-tempo από την προηγούμενη φορά που τους είχα δει. Δεν μπορώ να μη σταθώ στον μπασίστα του σχήματος. Όχι ότι οι υπόλοιποι μουσικοί μειονεκτούν κάπου, αλλά η προσέγγιση του μπασίστα στο τι σημαίνει μπάσο σε μια death metal μπάντα, πότε με συγχορδίες και πότε με solo με ενθουσίασε και ήταν και ο συνδετικός κρίκος του ήχου του συγκροτήματος.
Μετά τους Redreigner σειρά είχαν οι οικοδεσπότες της βραδιάς Disoriented και το groove metal τους. Οι Disoriented είχαν να βρεθούν αρκετό καιρό μπροστά σε κόσμο και δούλεψαν πολύ για να προωθήσουν αυτό το live. Αν θα μπορούσα να κάνω μια αντιπαραβολή για το πως μου φάνηκαν οι Disoriented, είναι όπως κάποιοι άνθρωποι που είναι μικρόσωμοι, χαμηλών τόνων, ευγενικοί και όταν τύχει κάποιος να τους κάνει trigger τότε τελικά βλέπουμε ένα τέρας να βγαίνει από μέσα τους.
Έτσι και οι Disoriented, ενώ είναι μια μπάντα που τα μέλη της είναι σχετικά σε μικρή ηλικία, είναι χαμηλών τόνων, ευγενικές φυσιογνωμίες και όπως μπορεί να φανταστεί κάποιος να είναι ένας μουσικός geek. Αποκορύφωμα αυτού που αναφέρω είναι ο τραγουδιστής της μπάντας. Παιδάκι μου, από που βγαίνει αυτή η φωνή;! Βάρβαρα growls, τσιρίδες και στη συνέχεια ένα μειλίχιο χαμόγελο.
Παρά το γεγονός ότι η μπάντα με αυτό το lineup δεν είναι μαζί πολύ καιρό, μας παρουσιάστηκαν δεμένοι και σε πολύ καλό κλίμα μεταξύ τους. To δέσιμο μια μπάντας δεν εξαρτάται μόνο από τις ικανότητες που έχουν τα μέλη της, αλλά είναι μια εξίσωση με πολλές μεταβλητές. Μια πολύ σημαντική μεταβλητή είναι η προσέγγιση στη μουσική.
Οι Disoriented δεν μας έδειξαν ότι μένουν μόνο στο να συζητούν ποιο είναι το πιο κατάλληλο progression μετά από τη συγχορδία F#7sus4, αλλά στήθηκαν για να περάσουν καλά έχοντας βέβαια και σύμμαχό τους τον πολύ καλό ήχο. Ωστόσο, επειδή οι περισσότερες συνθέσεις τους ακολουθούν τη νόρμα του groove metal με τις μελωδικές γραμμές στην κιθάρα, θεωρώ ότι μια ακόμη κιθάρα θα έδινε περισσότερο όγκο ο οποίος σε κάποιες στιγμές μου έλειψε.
Οι Disoriented έχουν το θάρρος και το “θράσος” (για καλό το λέω) να παίζουν ένα είδος που δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο στην ελληνική σκηνή. Μετά από αυτό το δυναμικό come back, είναι πλέον στο χέρι τους να επιλέξουν την εξέλιξη που θα έχουν. Αν δηλαδή θα παραμείνουν μια μπάντα που κάποτε έπαιξε στο Schoolwave και όταν κάνουν live έρχεται η παρέα τους να τους στηρίξει ή να εξελιχθούν σε ένα σεβαστό όνομα της σκηνής που δεν ενδιαφέρονται για διαγωνισμούς και κατεδαφίζουν όποιο μέρος κάνουν live.
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
1265 
