Εξώφυλλο γεμάτο καπνό, συγκρότημα που λέγεται Dirty Rats και τίτλος full καψούρα, το μόνο που λείπει είναι ένα μπουκάλι Jack. Φυσικά, καλύτεροι οιωνοί για κριτική δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν και έτσι το 2020 μπαίνει “με το δεξί”, αφού το συγκρότημα από την Αυστραλία μας παραδίδει ένα old school rock δίσκο, κατευθείαν από τα χειρότερα καταγώγια της μακρινής Ηπείρου.
Σαν συγκρότημα υπάρχουν από το 1982 και αφού για 36 χρόνια έπαιξαν σε κάθε rock bar της Αυστραλίας, μόλις to 2018 κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο “Rock N Roll”. Το “End in Tears” είναι το δεύτερο full length album τους και από την αρχική σύνθεσή τους, έχει μείνει ο Jamie Beovich στο μπάσο. Το υπόλοιπο line up συμπληρώνεται από τους Wayne Rich στα φωνητικά, Anthony Chapple στην κιθάρα και Andy Thomson στα τύμπανα. Το album διαρκεί κοντά 40 λεπτά και περιλαμβάνει 13 συνθέσεις.
Οι “βρωμοαρουραίοι” λοιπόν, ροκάρουν όπως μόνο παλιές μπάντες μπορούν και θυμίζουν γνωστά συγροτήματα όπως AC/DC, Angels, Rose Tattoo. Επίσης, υπάρχει ένα Motörhead vibe στο “End in Tears”, ενώ σε κάποια τραγούδια όπως το “Hurts like a Mother”, ψιλο-punkίζουν. Εδώ θα βρεις κλασσικά rock φωνητικά, solos που μιλάνε κατευθείαν στην ψυχή σου και τραγούδια που αφηγούνται διάφορα σκηνικά που έχουν ζήσει οι Dirty Rats, με μια ιδιαίτερη αγάπη στο γυναικείο φύλο, όπως μαρτυράνε και τα “Axis of Love”, “Love from a Distance”, “Bad News Woman”. Ο δίσκος κυλάει αβίαστα, χωρίς να υπάρχει κάποιο τραγούδι που θα μπορούσε να λείπει. Κορυφαίες στιγμές του “End in Tears” είναι το “Boss of Me” και το bluesy “Rock Star”.
Το “End in Tears” είναι ένας αρκετά διασκεδαστικός δίσκος, που θα σε κάνει να καβαλήσεις τη μηχανή σου και να πας στο πιο κοντινό ροκάδικο, έτοιμος να αδειάσεις τα αποθέματα του μαγαζιού. Ένα album ιδανικό για αμετανόητους ροκάδες.
https://www.facebook.com/dirtyratsaustralia/
1114 
