DIAGONAL: “4”

ALBUM

Είδος: Progressive rock
Εταιρεία: Cobblers Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 1 Οκτωβρίου 2021

Από το “Νησί” μας έρχεται το σεστέτο της τομής μουσικών ιδιωμάτων, αν επιχειρήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε ηχητικά το όνομα που επέλεξαν να ανοίξουν τη λίστα των δισκογραφικών τους προσφορών το 2008. Δυο χρόνια μετά το “Arc” λοιπόν, οι Diagonal δεν χάνουν το χρόνο τους αλλά επιστρέφουν, πιστά και σοφά τοποθετημένοι ανάμεσα σε ένα λατρευτικό παρελθόν και ένα ζωηρό παρόν.

Μια πρώτη εκτίμηση της συνολικής αίσθησης για το τέταρτο άλμπουμ τους είναι πως διαβάζοντας για τη συνολική διάρκεια των 37 λεπτών, αισθάνεσαι ακόμα πιο έντονα την πυκνότητα των διαθέσεων, των ήχων και των επιδράσεων: το ταξίδι μοιάζει ευχάριστα μακρύτερο. Οι έξι πολυμουσικοί- αν εξαιρέσεις τον Wileman που αφοσιώνεται αποκλειστικά στις κιθάρες- αναπαράγουν πολλά ηχοχρώματα που χωρίς να υπερθεματίζουν συγκεκριμένες τακτικές ιδιωμάτων, φροντίζουν να στολίζουν τις συνθέσεις με μια σειρά μεταβάσεων ρυθμικών και υποταγμένων σε ένα πνεύμα κάθαρσης. Μια ισχυρή πνοή 70’s υπάρχει παντού παρούσα, με την ανάσα της σχολής του Canterbury, τα πολυφωνικά μέρη και το αντίστοιχο ύφος των φωνητικών μελωδιών να προσαρμόζονται σε μια σύγχρονη πρόταση χωρίς αμηχανία.

Σημειολογικά, και οι ίδιοι φροντίζουν να στιγματίζουν με τους υπαινιγμούς τους τις αφετηρίες τους, όπως για παράδειγμα το εναρκτήριο “Amon”, που παραπέμπει στους πειραματικούς Γερμανούς rockers Amon Düül II. Πέρα από την προφανή συμβολή του kraut και του space rock στον ήχο τους, η σφραγίδα του σαξοφωνίστα Nicholas Whittaker, που προσδίνει ακόμα και μια αύρα ανατολής όταν καταφεύγει στο κινέζικο πνευστό hulusi, είναι παραπάνω από πολύτιμη. Τα πνευστά συχνά συνοδεύουν θριαμβευτικά τους mid tempo συναρπαστικούς ρυθμούς τους, και άλλες φορές ανοίγονται σε jazzy παιχνιδίσματα που δεν ξεκουμπώνονται όπως από τη σφιχτοδεμένη φιλοσοφία των τραγουδιών.

Τα επιδέξια παιχνίδια των ηχητικών κυμάτων πάνω στον ρυθμό δίνουν μια τελετουργική σχεδόν αντήχηση στην αύρα τους και βέβαια η ψυχεδελική εντύπωση του ταξιδιού ακούγεται πιο σύγχρονη, αφού ακόμα και τα τζαμαρίσματα κορύφωσης παρουσιάζονται πειθαρχημένα και εξαρτημένα από τον σκελετό των τραγουδιών.
Το επίτευγμα των Diagonal είναι πως το ρετούς των παρελθοντικών εντυπώσεων και επιδράσεων καταλήγει απόλυτα πετυχημένα σε κάτι θεραπευτικά φρέσκο και μουσικά συναρπαστικό. Ένας τυχαίος ακροατής με μια γενική έφεση σε ήχους της διαχρονικής αντίληψης του rock, θα προσεγγίσει εύκολα και ευχάριστα το άλμπουμ, θα δελεαστεί ισορροπημένα από στοιχεία που απλώνονται από το post rock ως τους βασικούς σπόρους των 70’s και θα βρεθεί ξαφνικά ανεβασμένος σε ένα έργο σύγχρονης αισθητικής.

Μέσα σε όλη αυτή την υπερβατική ηχητική επιτυχία που μοιάζει σχεδόν με παραίσθηση, οι ίδιοι γιορτάζουν τη συγκεκριμένη φάση τους κλείνοντας το “4”, με ένα σχεδόν 12λεπτο επιβλητικό ταξίδι που μοιάζει να περικλείει τα πάντα. Πράγματι, το “Totem” θα μπορούσε να αποτελεί και μια συνοπτική θεώρηση αυτών των μουσικών μονοπατιών που εμπνέουν και μαγεύουν τους Diagonal του σήμερα.

Με την απόπειρα εμπλουτισμού να έχει δυναμώσει το χαρμάνι τους, να σε σπρώχνει μακριά πάνω σε ελαφρύτερο αέρα, και έναν υποδειγματικά ισορροπημένο ήχο που αναδύει εικόνες και αρώματα, οι έξι prog rockers προκαλούν την καρδιά και το μυαλό σε ένα ταξίδι που τελικά επαναλαμβάνεις με χαρακτηριστική προθυμία.

Facebook: https://www.facebook.com/diagonalband/
Bandcamp link


1212
Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…