Είδος: Rock, progressive rock / metal
Εταιρεία: InsideOut Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 28 Οκτωβρίου 2022
Devin Townsend: ο ταλαντούχος καλλιτέχνης, ο πολυσχιδής μουσικός, η ευαίσθητη ψυχοσύνθεση, η βασανισμένη διάνοια. Μέχρι και επίγονο του Zappa τον έχουν πει. Δεν είναι έτσι ακριβώς, βέβαια. Αλλά αν σε έχει ξεχωρίσει ο Vai, έχεις τουλάχιστον το οκέι από τον Μέγα Δάσκαλο, έστω εμμέσως, κάπως σαν από σπόντα.
Άραγε, τι να ήταν πιο δύσκολο για τον Devy; Να επιβιώσει μες στη δύσκολη πανδημική περίοδο ή να ξεπεράσει το “Empath”; Θα έλεγα ότι με το φετινό “Lightwork”, το ποιος-μετρά-πλέον-ποιο album του, αποπειράται να κάνει και τα δύο. Αφενός, έχει μπει σε ένα mode «μουσικός σημαίνει φως» και ακολουθεί τις φωτεινές αχτίδες για να εξέλθει από τα σκοτάδια. Αφετέρου, γνωρίζοντας ότι δεν έχει νόημα να προσπαθήσει να ξεπεράσει την προηγούμενη, «κανονική» δουλειά του, επιλέγει να την προσπεράσει και να περάσει σε νέα φάση εξερεύνησης του μουσικού του παρόντος.
Το “Lightwork”, με τις δέκα συνθέσεις συνολικής διάρκειας 55 λεπτών, φαντάζει άτυπα χωρισμένο σε δύο μέρη, ένα εμφανώς πιο βατό και ένα πιο περιπετειώδες. Η έναρξη με τα single “Moonpeople” και “Lightworker” αναδίδει rock αμεσότητα, ο Devy παίζει με ήρεμους, χαλαρούς και «φωτεινούς» ήχους, η φωνή του ακούγεται γαλήνια και συνθετικά φλερτάρει με το dreamy pop / rock. Οι εντάσεις είναι εκτός μενού και τα σκληρότερα φωνητικά ίσα που ξεπηδούν πίσω από τα πολλά στρώματα που χτίζει η σχεδόν άψογη παραγωγή του μάστορα Garth Richardson (RATM, Melvins, Biffy Clyro, Atreyu, The Jesus Lizard κ.α.) που έσπευσε προς βοήθεια του Townsend.
Παρομοίως κυλά η συνέχεια, με το “Equinox” και το τρίτο single “Call of the Void”. Σε σημεία οι κιθάρες βαραίνουν λίγο, αλλά και πάλι το βάρος έχει πέσει στις μελωδίες και στα όμορφα ρεφρέν, παρότι υπάρχουν κάποιοι ηλεκτρονικοί και «εξωγήινοι» ήχοι. Ο πιο proggy Devy κάνει την εμφάνισή του δειλά δειλά μόνο όταν φτάνουμε στο παιχνιδιάρικα αισιόδοξο “Heartbreaker”, όπου οι σχεδόν χίπικοι στίχοι (όπως και σε όλο το album) προστάζουν “Love is the way, love is the only way”.
Κάπως έτσι, όμως, γίνεται το πέρασμα στο β’ μισό του “Lightwork”, όπου το “Dimensions” (κάπως έτσι έπρεπε να είχαν επιστρέψει οι Porcupine Tree) και το “Celestial Signals” (τόσο Rush-οειδές όσο αφήνει να φανεί ο τίτλος του) έρχονται να θυμίσουν ότι η καρδιά του Devy είναι δοσμένη στο progressive rock / metal. Οι τόνοι πέφτουν ξανά με το τρελούτσικο “Heavy Burden” και τη folk rock πραότητα του “Vacation”, προτού έρθει η ώρα για το επικών διαστάσεων φινάλε με το “Children of God”. Η δεκάλεπτη σύνθεση ξεκινά χαρωπά και χορωδιακά, παίρνει ψυχεδελική και pomp rock τροπή και, ενώ θα περίμενα να εκραγεί με prog ένταση, αποκλιμακώνει με ένα χτίσιμο αλλεπάλληλων layers και σβήνει μέσα σε ένα κινηματογραφικό ambience.
Και αφότου έχει τελειώσει το album, μένω αρκετά προβληματισμένος με όσα άκουσα. Έχω την εντύπωση πως ο Devy δεν κατάφερε να αποφορτιστεί πλήρως από το δημιουργικό clutter που προσπάθησε να εκτονώσει με τα περσινά “The Puzzle” και “Snuggles”. Σαφώς, το “Lightword” είναι πιο τραγουδοκεντρικό, αλλά φαντάζει αρκετά «αμβλύ» και παρουσιάζει μια ανομοιογένεια που δεν μου φαίνεται ότι έχει να κάνει με τη συνήθη συνθετική εκκεντρικότητα του Καναδού. Ασφαλώς, το επίπεδο είναι πολύ υψηλό και δεν θα μπορούσε να μην είναι, μόνο και μόνο για να πληροί η κυκλοφορία τα κριτήρια του τελειομανούς κυρίου Townsend. Το album είναι από καλό έως πολύ καλό και συμπεριλαμβάνει μερικές πανέμορφες και καλλιτεχνικά φτασμένες συνθέσεις, όμως δεν αντέχει να σταθεί ούτε δίπλα ούτε κοντά στα σπουδαία έργα του δημιουργού του.
Official Site: https://hevydevy.com/
Facebook: https://www.facebook.com/dvntownsend
Instagram: https://www.instagram.com/dvntownsend/
Twitter: https://twitter.com/dvntownsend
TikTok: https://www.tiktok.com/@dvntownsend
511 
