Είδος: Synth-pop
Δισκογραφική: Columbia Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 24 Μαρτίου 2023
Memento Mori. Η φράση που συνοψίζει απόλυτα την έννοια της θνητότητας και του αναπόφευκτου της.
Αυτή την φράση επιλέξανε και οι Depeche Mode ως τίτλο του 15ου τους άλμπουμ, και πολύ λογικά, καθώς έναν χρόνο παρά δύο μήνες πριν την κυκλοφορία του έφυγε από την ζωή ο εμβληματικός Andy Fletcher, keybordίστας και συνιδρυτής των αγαπημένων Βρετανών.
Διανύοντας της πέμπτη τους δεκαετία στην μουσική, και έξι χρόνια μετά το “Spirit”, οι Depeche επιστρέφουν θριαμβικά με την καλύτερή τους δουλειά εδώ και πολλά, πολλά χρόνια. Βασικά και μόνο ότι ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε αυτός ο δίσκος ήταν ένας μικρός θρίαμβος από μόνος του, αλλά ο Fletcher έκανε με τον θάνατό του αυτό που έκανε και όσο ζούσε (πέραν των μαγικών του πλήκτρων φυσικά) . Ένωσε Dave Gahan και Martin Gore, τους πήρε απ’ το χεράκι και τους οδήγησε σε αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα. Σημαντική η βοήθεια του James Ford στην παραγωγή αλλά και του Richard Butler (τραγουδιστής των Psychedelic Furs), με τον οποίο ο Gore έγραψε πολλά τραγούδια κατά την διάρκεια της καραντίνας, τα οποία ενθουσίασαν τον Gahan.
Αυτός είναι και ο κύριος στιχουργικός πυλώνας του Memento Mori. Θάνατος, ζωή, λύτρωση. Ξεκινάμε με το “My Cosmos Is Mine”, το οποίο παρότι μου πήρε λίγο χρόνο να το νιώσω, κατέληξε να είναι απ’ τα κομμάτια στα οποία θέλω συνεχώς να ξαναγυρίσω, και η θέση του ως εναρκτήριο λάκτισμα του άλμπουμ είναι ιδανική. Στο “Wagging Tongue” έχεις μπει για τα καλά στο νόημα, για να έρθει το “Ghosts Again”, το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε απ’ το “Memento Mori”. Απ’ την πρώτη κιόλας ακρόαση καταλάβαινες ότι μιλάμε για vintage Depeche Mode. Υπέροχα σύνθια και ντραμς, ξεσηκωτικό αλλά και μελαγχολικό beat (ε, για Depeche Mode μιλάμε), και κλασικά η φωνή του Gahan τα κουμπώνει όλα ιδανικά. Σίγουρα θα έχει θέση στα Best Of του μέλλοντος και σε κάθε λίστα οπαδών του συγκροτήματος.
Στο “Don’t’ Say You Love Me” (και όχι μόνο, προφανώς) ακούγεται έντονα η μουσική επιρροή του James Ford και η φωνή του Gahan παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το “Soul With Me” είναι μια κάπως κινηματογραφική Σινατρομπαλάντα (μέσα από Depeche Modικό φίλτρο φυσικά) ενός ανθρώπου που αποχαιρετάει τα εγκόσμια, με έντονη όμως αισιοδοξία να ξεχειλίζει απ’ τους στίχους και την ερμηνεία του Gore.
Γενικά μπορεί το άλμπουμ να επεξεργάζεται ένα τόσο ζοφερό θέμα, αλλά δεν στέκεται μόνο στην σκοτεινή ή στην φαταλιστική πλευρά του. Δεν ζωγραφίζει έναν πίνακα ανημπόριας απέναντι στο αναπόφευκτο. Σου δίνει τον χώρο και το τσίγκλημα να χαμογελάσεις απέναντί του.
Το “Caroline’s Monkey” είναι το μοναδικό κομμάτι που μου πέρασε κάπως απαρατήρητο όσες φορές άκουσα το LP, αν κι έχει ένα συμπαθητικό ρεφρέν. Πολύ όμορφο και συγκινητικό “Before We Drown”, άλλη μια σύνθεση που ουρλιάζει Depeche Mode, κοιτάζει προς τα πίσω χωρίς να σκοντάφτει όμως. Στο “People are Good” έχουμε ένα βαρύ κατηγορητήριο απέναντί στο ανθρώπινο είδος (και όχι άδικα). “Always You” και “Never Let Me Go” καταπιάνονται (όχι σαχλά, τουναντίον) με αγάπες κι έρωτες, με το πρώτο να μην προσφέρει και πολλά στον δίσκο κατά την άποψή μου, αλλά αυτό λέει περισσότερα για τα στάνταρ που θέτει το “Memento Mori” παρά για την αδυναμία του τραγουδιού. Τo “Speak to Me”, που θα μπορούσε να είναι ένα ποίημα με μια απλή αλλά όμορφη μουσική επένδυση, σε αποχαιρετάει ιδανικά αφήνοντας σε γεμάτο σκέψεις αλλά και επιθυμία να βάλεις τον δίσκο απ’ την αρχή.
Ένα μαγικό άλμπουμ, ένα συναισθηματικά φορτισμένο ταξίδι όπως ήταν αναμενόμενο, με τους Depeche Mode να επιστρέφουν στα καλύτερά του κι ας λείπει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι τους. Μπορεί ο Fletcher να έφυγε, η παρουσία του όμως είναι τόσο έντονη που τον νιώθεις να είναι εκεί, με σάρκα, οστά και πλήκτρα. Κάθε ακρόαση σε γεμίζει όλο και περισσότερο και σου δίνει και ένα διαφορετικό σημείο έμφασης, κάτι καινούριο να πιάσεις, να σκεφτείς, να ακούσεις.
To memento mori είναι η υπενθύμιση ότι θα πεθάνεις, όμως το “Memento Mori” σου τονίζει ότι πρώτα πρέπει να έχεις ζήσει.
Official Site: https://www.depechemode.com/
624 
