Είδος: Hard Rock
Δισκογραφική εταιρία: earMUSIC
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 7 Αυγούστου 2020
Όταν έχεις να κάνεις με έναν από τους αρχέγονους θεμέλιους λίθους του είδους, του οποίου η διαδρομή ξεκίνησε το 1968, δύσκολα θα αποφύγεις την σημασία των αριθμών. Το “Whoosh!” αποτελεί το 21ο άλμπουμ του γκρουπ από το Hertford και τους βρίσκει με σταθερή σύνθεση τα τελευταία 20 χρόνια. Ακολουθώντας ακόμα τη λογική των αριθμών είναι μάλλον άστοχο να αναφερθούμε και στην περίοδο Morse, καθώς η παρουσία του έχει ξεπεράσει πια σε διάρκεια την αντίστοιχη του εκκεντρικού και πολύ σημαντικού Ritchie Blackmore. Το πιο σημαντικό μάλλον όμως στην διαδικασία δημιουργίας του νέου δίσκου είναι πως αποτελεί τον τρίτο στη σειρά της πολύ πετυχημένης συνεργασίας με τον παραγωγό Bob Ezrin, μετά το “Now What?” του 2013, και το “Infinite” του 2017.
Αν το σκεφτεί κανείς από απόσταση και με ψυχραιμία, δεν είναι και τόσο ανεξήγητη η εκπληκτική ευστοχία που παρουσιάζουν στις τελευταίες δουλειές τους. Μοιάζει να είναι άλλος ένας καρπός μιας συνολικής απελευθέρωσης από συμβάσεις και πιέσεις. Και από την πρώτη επαφή του “Throw My Bones”, ο αέρας της φυσικότητας μεταφέρει μια σύνθεση που έχει την προφανή πολυτέλεια να διαχειρίζεται την κίνηση του ρυθμού και την ομορφιά της μελωδίας με την αυτονόητη ανάγκη της αναπνοής.
Τα τυπικά “rockers” που περιμένει ο παραδοσιακός ακόλουθος, διατηρούν μια συμπαγή ροή χωρίς σκαμπανεβάσματα, με πρωτεργάτες τους Morse, Airey που ακούγονται σα να μεγάλωσαν μουσικά από παιδιά στην ίδια μπάντα. Μάλλον το “Long Way Round” με την επιθετική του διαδρομή και το ενδιαφέρον break, ξεχωρίζει στο ύφος αυτό. Με την ασφάλεια της συνολικής κεκτημένης χημείας και έναν Gillan, που τουλάχιστον στουντιακά συνεχίζει να απλώνει το χάρισμα των χρωμάτων, μπορούν ακόμα να μας ξαφνιάζουν με όμορφες διαφορετικές εκφράσεις που σε άλλες εποχές θα είχαν σίγουρα διαφορετική εκτίμηση, σαν το “Nothing At All”. Άλλη μια μυστηριώδης και υποβλητική εκτροπή, με όμορφη δομή και ντελικάτα υποστυλώματα από Morse/Airey είναι το “The Power Of The Moon”.
Η αληθινή όμως περιπέτεια του άλμπουμ έρχεται με το πανοραμικό “Man Alive”, με τις υπερβάσεις ανάμεσα στα ρυθμικά του μέρη και τα υπέροχα ατμοσφαιρικά ξέφωτα, αφηγηματικό και ενδιαφέρον, στη διάρκεια του οποίου ακούγεται και ο τίτλος του άλμπουμ, μια ιδανικά κρατημένη υπόσχεση που μας έχει δώσει μόλις πριν το περίτεχνο instrumental “Remission Possible”.
Δεν μπορείς με ασφάλεια να πεις αν οι Purple επιμένουν στις σημειολογικές αναφορές του αναπόφευκτου και επερχόμενου “αντίο” στην μουσική αρένα, αλλά η επανεκτέλεση του instrumental “And The Address”, που άνοιγε το πρώτο τους άλμπουμ, “Shades Of Deep Purple”, τον Μάιο του 1968, γραμμένο από τους Blackmore/Lord, αφήνει την έντονη εντύπωση ενός μεγάλου και πολυσήμαντου κύκλου που κλείνει όπως άνοιξε.
Αν πράγματι αυτό συμβαίνει, τόσο οι ίδιοι όσο και οι πιστοί τους μπορούν να είναι βέβαιοι πως αυτό γίνεται με κάτι που ξεπερνά κατά πολύ την απλή αξιοπρέπεια, ακόμα και αν οι καιροί ευνοούν την υποτίμηση των παλιών ηρώων.
Official website: https://deeppurple.com/
Facebook: https://www.facebook.com/officialdeeppurple/
Twitter: https://twitter.com/_deeppurple?lang=el
1040 
