8 χρόνια είναι αρκετά.
Και μέσα σε αυτά τα 8 χρόνια, έχουν αλλάξει πολλά. Αυτό που έχει μείνει σταθερό όμως, είναι η ανάγκη των Deafheaven να εξελιχθούν, κάτι που αποτυπώθηκε περίτρανα (και) στο “Infinite Granite” του 2021, album που αποτέλεσε αφορμή να απολαύσουμε ξανά live το σχήμα από την Καλιφόρνια, 8 χρόνια μετά την τελευταία τους επίσκεψη στην Αθήνα.
Το ευτυχές για τον γράφοντα ήταν πως το προσωπικό του Gagarin διατυμπάνιζε πως απαγορεύεται το κάπνισμα (κάτι που τηρήθηκε για αρκετή ώρα, αλλά ο μέσος Έλληνας, γνωστός για το υψηλό επίπεδό του, φρόντισε να υπενθυμίσει το πόσο «γκρικ καντ» είναι στην πορεία), ενώ η ξενέρα μου χτύπησε την πόρτα όταν στο merch είδα πως υπήρχαν μόνο μπλουζάκια (στα 25€) και όχι κάποιο CD ή βινύλιο. Oh well…
Την εμφάνιση των Αμερικανών άνοιξαν οι Θεσσαλονικείς Once Upon a Winter, μια post metal μπάντα που βρίσκεται ανάμεσα στις ελάχιστες που κρατούν ψηλά το λάβαρο του εν λόγω ήχου στην Ελλάδα, με το νέο full length τους, “Void Moments of Inertia” να έχει κυκλοφορήσει μόλις πριν λίγους μήνες.
Ομολογουμένως η επιλογή να σαπορτάρουν τους Deafheaven ήταν καθόλα σωστή και έξυπνη, καθώς υπάρχει κοινή βάση στον ήχο των 2 group, με το σχήμα από τον βορρά να έχει μπολιάσει τις συνθέσεις του με ένα τσικ (τη γνωστή μονάδα μέτρησης) black επιρροών.
Παρότι μου φάνηκαν κάπως χαμηλά, οι Once Upon a Winter πραγματοποίησαν μία υπερτίμια κι επαγγελματική εμφάνιση, αφήνοντας τα ίδια τα κομμάτια τους να μιλήσουν και να προθερμάνουν το κοινό, το οποίο μπορεί να μπαινόβγαινε προκειμένου να καπνίσει, αλλά εν τέλει θεωρώ πως πείστηκε από τους Θεσσαλονικείς και το χλιαρό χειροκρότημα της αρχής, μετουσιώθηκε σε ένα ειλικρινές «μπράβο» προς το τέλος.
Σε κάθε περίπτωση, τα 40 λεπτά που διήρκησε η εμφάνισή τους, αποτέλεσαν ιδανικό σύντροφο για την πρώτη μπίρα και αφορμή για να μπω να αγοράσω τον τελευταίο δίσκο τους από το bandcamp (που για καλή τύχη των ίδιων και κακή δική μου, έχει εξαντληθεί).
Το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα (Smoke the Fuzz γαρ) και στις 22:20 το κουιντέτο των Deafheaven βγήκε στη σκηνή για ένα συναρπαστικό black shoegaze ταξίδι.
Ο ήχος στην αρχή δεν ήταν σύμμαχος κι ανάλογα το πού καθόσουν είχε σημαντικές διαφορές. Πολύ μπροστά χάνονταν τα φωνητικά, σε κάποια μέρη το μπάσο επισκίαζε τις κιθάρες και παρότι έστρωσε κάπως στην πορεία, σε γενικές γραμμές αυτό ήταν και το μεγαλύτερο ντεσαβαντάζ της βραδιάς.
Το set βασίστηκε κυρίως στο “Infinite Granite”, κάτι που προσωπικά δεν με χάλασε καθόλου, με την τριλογία Shellstar, In Blur και Great Mass of Color να ανοίγουν ιδανικά τη βραδιά.
Δεμένοι, στιβαροί κι επαγγελματίες, αλλά συνάμα αυθόρμητοι και γεμάτοι ενέργεια. Το συγκρότημα κάνει σαφές εξ αρχής πως δεν ήρθε απλώς για μια τυπική επίσκεψη, αλλά για να κάνει χαμό και να διδάξει το δικό της μουσικό ευαγγέλιο.
Ο George Clarke σε μόνιμη έκσταση (έκστανο), κινείται αλλοπρόσαλλα και ιδρώνει από το πρώτο κιόλας λεπτό. Μελανό σημείο η αδυναμία του να αποδώσει καλά τα καθαρά φωνητικά, με αποτέλεσμα τα κομμάτια του τελευταίου δίσκου να «χάνουν» εν τέλει μπροστά στα υπόλοιπα.
Διάλειμμα από το “Infinite Granite” για μία 11λεπτη επίσκεψη στο “Ordinary Corrupt Human Love” album, μέσω του εξαιρετικού Honeycomb, με το single From the Kettle onto the Coil να ακολουθεί και να θωπεύει «γλυκά» τα αυτιά όλων όσων βρισκόμασταν στο Gagarin.
Ο Kerry McCoy άχαστος κι άπαιχτος στην εξάχορδη, ο Shiv Mehra σε διπλό ρόλο κιθαρίστα και πληκτρά/ εφετζή (όταν χρειαζόταν), ο Daniel Tracy καταιγιστικός πίσω από τα drums, ο Chris Johnson (η πιο πρόσφατη προσθήκη στο group, το 2017) κράτησε καλά τα μπόσικα του rhythm section και φυσικά ο George Clarke είναι ένας frontman που δεν ερμηνεύει απλώς, αλλά ζει κάθε στίχο, κάθε νότα, κάθε κραυγή.
Το “Ordinary Corrupt Human Love” εκπροσωπήθηκε κι από το Worthless Animal, προτού επιστρέψουμε στο πρόσφατο album, με τα The Gnashing και Mombasa, κάνοντας τρόπον τινά ένα μουσικό full circle.
Ο ήχος έφτιαχνε όσο περνούσε η ώρα, αλλά ουδέποτε έφτασε στο κατάλληλο επίπεδο, ενώ ο Clarke άρχισε να κουράζεται ερμηνευτικά (μην ξεχνάμε πως ήταν η τελευταία στάση της ευρωπαϊκής περιοδείας τους, οπότε μια κόπωση ήταν αναμενόμενη), χωρίς φυσικά να πτοείται. Κι όσο τα καθαρά του παρέμεναν “meh”, τα growls του ήταν από άλλον πλανήτη.
Το encore μας επιφύλασσε το Brought to the Water, από το “New Bermuda” του 2015 και το Dream House από το “Sunbather” και ναι, πολλοί θα αναρωτηθείτε «γιατί μονάχα ένα κομμάτι από το ροζουλί;» αλλά εντάξει παιδιά, έχουν περάσει 9 χρόνια, το έκαναν τα παιδιά το breakthrough και παρότι δεν θα χάλαγε κανέναν μας ένα Vertigo ή το ομώνυμο, οι Deafheaven έχουν αποφασίσει χρόνια τώρα να μην επαναπαύονται στις δάφνες τους.
Συνοψίζοντας, το βράδυ του Σαββάτου είχε τα αρνητικά του (πάτησα τα 40, θα σέβεστε την γκρίνια μου), αλλά εν τέλει ήταν τόσα τα θετικά, που αυτό που ζήσαμε ήταν μαγικό. Τελεία, παύλα, blackgaze και fuzz!
Deafheaven setlist:
Shellstar
In Blur
Great Mass of Color
Honeycomb
From the Kettle Onto the Coil
Worthless Animal
The Gnashing
Mombasa
Brought to the Water
Dream House
Photos: Δέσποινα Σταματάκη
597 
