Το όνομα Deaf Radio έχει απασχολήσει αρκετά στο παρελθόν το φιλακροάμον κοινό και έχει κερδίσει πόντους με τις ψυχωμένες ζωντανές εμφανίσεις. Με αφορμή την κυκλοφορία του τρίτου τους album, “Arsenal of hope” και εν όψει του release show του στο Gagarin στις 22 Δεκεμβρίου (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ), ο Δημτήρη Μαρσέλος συνομιλεί με τον συνονόματο του, κιθαρίστα της μπάντας, Δημήτρη Σακελλαρίου.
-Καλησπέρα! “Arsenal of Hope”. Πόσες ελπίδες χρειαζόμαστε άραγε για να μας μείνει τουλάχιστον μία; Σωζόμαστε με ένα οπλοστάσιο από δαύτες ή απλά τραγουδάμε για να φύγουμε χαρούμενοι;
Γεια σου Δημήτρη! Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία. Το Arsenal νοηματικά και στιχουργικά πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε ο πιο’ «κλειστοφοβικός» 2ος δίσκος μας, με τίτλο Modern Panic. Αναζητούσαμε τότε να απαντήσουμε πως θα βγούμε από «τη νύχτα των άλλων», που τραγουδούσε ο Αγγελάκας πριν 20 χρόνια. Και παρότι και αυτός ο δίσκος καταπιάνεται με τον πόνο, την αδικία και τη δυστοπία που ζούμε, αυτή τη φορά επιδιώκουμε να δούμε ένα φως στον ορίζοντα, το οποίο (αναπόφευκτα) θα αντιπροσωπεύει κάτι διαφορετικό για τον καθένα.
-Καταρχάς συγχαρητήρια για το νέο σας album που με εξέπληξε ευχάριστα. Μοιάζει με ένα τεράστιο μουσικό ρίσκο αφού ο νέος σας εαυτός θα ξενίσει αρκετούς από τους ακολούθους σας ως τώρα. Η καραντίνα σας άλλαξε ρότα ή ήταν κάτι που σκεφτόσασταν από πριν;
Ο κάθε δίσκος μας είναι αντανάκλαση της καλλιτεχνικής φάσης που περνάμε τα τελευταία 2-3 χρόνια. Δεν σκεφτόμασταν στο παρελθόν για αυτόν τον δίσκο, ούτε τώρα σκεφτόμαστε τον επόμενο. Σεβόμαστε απόλυτα όσους θα ξενίσει αυτός ο δίσκος – όπως και όσους θα τον προτιμήσουν από προηγούμενους. Είναι ένα δημιούργημα, απολύτως ειλικρινές και χωρίς αμπαλάζ. Αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό που είμαστε σήμερα και αυτό που θα θέλαμε να ακούσουμε αν έπαιζε ένας άγνωστος δίσκος στα ακουστικά μας τυχαία.
-Πως ήταν η ζωή στην καραντίνα; Άλλαξε κάτι στον τρόπο που βλέπετε τη μουσική; Αναθεωρήθηκαν κάποιες προτεραιότητες;
Σίγουρα αναλογιστήκαμε πώς μπορούν τόσες φαινομενικά ακλόνητες σταθερές στη ζωή να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Θυμάμαι 15 Φεβρουαρίου 2020 παίξαμε το τελευταίο μας προ-covid show σε ένα κατάμεστο και ανέμελο Eightball στη Θεσσαλονίκη. Ούτε ένα μήνα μετά ζητούσαμε «άδεια» από το κράτος για να πάμε στο παρκάκι της γειτονιάς.
Η μουσική παρέμεινε φάρος στην καραντίνα. Βλέπαμε βίντεο από φεστιβάλ στο youtube με ανυπομονησία και νοσταλγία ταυτόχρονα.
-Το υλικό άρχισε να διαμορφώνεται μέσα σε lockdowns. Η θεματική του δίσκου επηρεάστηκε από εκείνες τις συνθήκες;
Σίγουρα επηρεαστήκαμε. Αρχικά στο συνθετικό κομμάτι. Αναπόφευκτα, η έλλειψη αλληλεπίδρασης στο στούντιο με τους δυνατους ηλεκτρικούς ήχους και τα τύμπανα, έφερε την μεγαλύτερη προσοχή στο sound design και τη χρήση synths και άλλων οργάνων.
Ταυτόχρονα, θεματικά, υπάρχουν κομμάτια όπως το Model Society και το In This War που είναι αναφορές σε εκείνη την περίοδο απομόνωσης και της υπερ-χρήσης της τεχνολογίας ως το μόνο εργαλείο κοινωνικοποίησης
-Ο τίτλος μας γεμίζει ελπίδα αναγκαστικά, έρχεται όμως σε αντίθεση με το καιόμενο δέντρο του εξωφύλλου. Πως συνδέεται με την κεντρική ιδέα του album; Ποιος είναι υπεύθυνος για αυτή τη δυνατή εικόνα;
Ο γραφίστας Δημήτρης Σακκάς δημιούργησε το εξώφυλλο, το οποίο είναι σουρεαλιστικό και γεμάτο αντιφάσεις. Θεωρητικά, το φως μέσα στο σκοτάδι γεννά αυτόματα μια θαλπωρή. Μα, εδώ το φως γεννιέται από μία κακή αιτία, την ανάφλεξη ενός δέντρου. Όμως, το ίδιο το δέντρο είναι μέσα στο νερό, το οποίο είναι κάτι εντελώς σουρεαλιστικό – πως πήρε φωτία; Ταυτόχρονα, η φιγούρα του ανθρώπου μοιάζει να το κοιτάζει ήρεμη. Γιατί; Δεν κινδυνέυει μιας και είναι και ο ίδιος σε νερό ή χαίρεται για την μελλούμενη ολική καταστροφή;
Όλες αυτές οι αντιφάσεις μας κέρδισαν γιατί μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Και η έννοια του «οπλοστάσιου ελπίδας» το ίδιο. Δεν θα έχουμε εγώ και εσύ την ίδια ελπίδα, αλλά η ύπαρξή της μπορεί να μας δώσει και στους δύο λόγο να συνεχίσουμε.
-Κόσμος και ντουνιάς έχει δουλέψει για αυτό το album και παρατήρησα και το όνομα του Στέλιου Προβή δίπλα στο δικό σας στην παραγωγή. Πως προέκυψε αυτός ο “γάμος”; Πόσα χρωστάει στον Στέλιο το αποτέλεσμα που ακούμε τώρα;
Ο Στέλιος είναι ένας μεγάλος μουσικός. Ο κόσμος ίσως να τον ξέρει σαν κιθαρίστα των Planet of Zeus, αλλά ταυτόχρονα είναι μπασίστας, ντραμμερ, παραγωγός. Πάνω από όλα όμως είναι ένας καταπληκτικός χαρακτήρας, με τον οποίο ταιριάξαμε ήδη από την παραγωγή του 2ου άλμπουμ μας, Modern Panic. Και αν σε εκείνον τον καθαρά κιθαριστικό δίσκο η συμβολή του ήταν σημαντική, σε αυτόν ήταν κομβικός στο να βοηθήσει να ταιριάξουν όλα αυτά τα διαφορετικά στοιχεία σε ένα ενιαίο σύνολο.
-Το album κυκλοφορεί με τις δικές σας δυνάμεις. Σε τι μορφή μπορεί να το βρει κανείς και που; Πόσο δύσκολο είναι να μην έχεις στήριξη τρίτων;
Το Arsenal of Hope κυκλοφορεί σε δύο εκδόσεις βινυλίου (συλλεκτική gatefold, red marble και κλασική) καθώς και σε CD. Προς το παρόν ο κόσμος μπορεί να τα βρει στο Bandcamp και στις συναυλίες μας. Σύντομα ίσως και σε επιλεγμένα σημεία πώλησης ανά την Ευρώπη, όπως κάναμε και με τα προηγούμενα 2 albums.
Είναι μεν δύσκολο να μην έχεις τη στήριξη τρίτων, αλλά δε θα σου κρύψω πως και για τα 2 τελευταία albums απορρίψαμε όχι λίγες προτάσεις για συνεργασία. Είμαστε πολύ hands-on και αναλυτικοί, οπότε μετά από πολλή σκέψη καταλήξαμε ότι προτιμούμε να έχουμε εμείς τον πλήρη έλεγχο, παρά το επιπλέον οικονομικό κόστος και το άγχος.
-Αν σου ζητούσα να βάλεις ένα άλλο album δίπλα ακριβώς στο “Arsenal of Hope” για να ταιριάζει γάντι σε ένα back to back στο ηχοσύστημα μου, ποιο θα διάλεγες;
Πολύ δύσκολη ερώτηση! Ίσως το ντεμπούτο των White Lies του 2009; (White Lies – To Lose My Life…)
-Υπάρχει αρκετά μεγάλη παραγωγή rock albums στην Ελλάδα πλέον. Έχεις ξεχωρίσει κάποια φέτος που θα πρέπει να ακουστούν στα πέρατα της οικουμένης;
Προσωπικά μου άρεσε πολύ μια live εμφάνιση των ΑΜΚΑ που είδα πρόσφατα, αλλά από όσο ξέρω δεν έχουν ακόμη κυκλοφορήσει έναν πλήρη δίσκο. Έναν πάρα πολύ καλό δίσκο κυκλοφόρησαν τέλος του ‘21 οι λατρεμένοι Whereswilder. Τέλος, οι δίσκοι του Pan Pan το 21 και 22 (Φαντασμαγορία 2 και 3) είναι φοβερά σύγχρονοι, με ξεχωριστή αισθητική και αξίζουν όλη την αγάπη που τους έχει δείξει το κοινό.
-Αν ξεσπούσε μια τεράστια πυρκαγιά και δεδομένου πως ανθρώπινες ζωές δεν απειλούνται, ποιους τρεις δίσκους θα ήθελες να προλάβεις να σώσεις;
Καθαρά προσωπική προτίμηση, σίγουρα αν ρωτήσεις κάθε έναν από την μπάντα θα πει άλλα.
Disintegration – Cure, Random Access Memories – Daft Punk, In Rainbows – Radiohead. Αν συναντούσα το Songs for the Deaf στο δρόμο μου θα το άφηνα. Είναι φωτιά από μόνο του, δεν παθαίνει τίποτα.
-Έρχεται σύντομα release show για το “Arsenal of Hope”. Πείτε μας δυο λόγια για αυτό και για όποια μελλοντικά σχέδια έχουν οι Deaf Radio.
Σε ευχαριστώ που το αναφέρεις. Πράγματι, μόλις ολοκληρώσαμε το πρώτο σκέλος της Ευρωπαϊκής μας περιοδείας και επιστρέφουμε μπροστά στο κοινό της πόλης μας, για να παίξουμε το μεγαλύτερό μας headline show. Θέλουμε πολύ τη στήριξή του κόσμου, ειδικά σε αυτό το live, και από μεριάς μας υποσχόμαστε να είναι ό,τι καλύτερο έχουν δει από εμάς.
Στη συνέχεια θα φύγουμε για το δεύτερο σκέλος της Ευρωπαϊκής μας περιοδείας στις αρχές του ’23 και, ελπίζω θα ακολουθήσουν ελληνικά shows και καλοκαιρινά φεστιβάλ.
-Για τελείωμα, θα ήθελα να ζητήσω μερικούς στίχους από το “Arsenal of Hope” ως κάλεσμα των αναγνωστών μας στα επερχόμενα live σας. Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.
Εμείς ευχαριστούμε πολύ για την φιλοξενία. Κλείνουμε με κάποιους στίχους από το Crystal Fears, το οποίο έχουμε ήδη αγαπήσει να παίζουμε live!
Engines on, vibrating the puddles
That old rumble tearing through the dark
Walls are wet, there are holes in our covers
Microdosing crystal fears
Heaven slides, feel the cold every season
I can see you coming through the dark
Screaming pipes, hear the voice of reason
War-porn daily, bombs blown near
Let the pill decide, embrace the pale cloud
Move yourself online
Down the hill let it go
813 
