Είδος: Black/Heavy metal
Δισκογραφική: Peaceville
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 25 Ιουνίου 2021
Τρία πράγματα είναι σίγουρα στον μάταιο τούτο κόσμο: 1) ένας ποδοσφαιρικός αγώνας έχει κανονική διάρκεια 90 λεπτά 2) θα πεθάνουμε όλοι και 3) αγαπάμε τον Gylve και τον Ted ή τον Fenriz και τον Nocturno Culto, αν προτιμάς τα μαυρομεταλλικά ψευδώνυμα.
Οι Darkthrone επί της ουσίας, έχουν παίξει κάθε νότα και ιδίωμα μέσα στον μεταλλικό κύκλο και το έχουν κάνει καλά. Η τελευταία τους φάση, από το “Old Star” του 2019, τους βρίσκει να νοσταλγούν το heavy του ’80, τις άνω των 7 λεπτών συνθέσεις και το doom metal.
Ως φυσική συνέχεια του “Old Star” έρχεται και το 19ο κατά σειρά album “Eternal Hails……”. Η αλήθεια είναι πως έχοντας δώσει στην δημοσιότητα μόνο ένα τραγούδι πριν την κυκλοφορία του δίσκου, το “Hate Cloak” και μιλώντας για το πόσο doom νιώθουν τελευταία, είχα ελπίδες πως το υπόλοιπο “Eternal” θα ακολουθούσε πιστά το single και οι επιρροές από τους Candlemass, Sabbath, Celtic Frost και Solstice, αλλά πάντα μέσα από το Darkthrone πρίσμα θα ήταν πιο εμφανείς, προσφέροντάς μου μια πτυχή του ταξιδιού τους που θα είχα απολαύσει υπερβολικά, μάλλον.
Όμως τα υπόλοιπα τέσσερα τραγούδια του album, δεν απομακρύνονται πολύ από τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες τους, δίνοντας έμφαση μόνο στην Celtic Frost περσόνα να υπερισχύσει (από την άλλη, αυτή ήταν πάντα παρούσα) συνθετικά, ηχητικά και αυτή τη φορά, φωνητικά (ο Ted ακούγεται πιο Tom από ποτέ, νομίζω πως πλέον θα τον ζήλευε και ο Tom για αυτήν τη χροιά).
Η παραλίγο goth rock εισαγωγή του “His Master’s Voice” που ανοίγει τον δίσκο, σύντομα δίνει το στίγμα της πορείας του, αίσθηση και λογική που κυριαρχεί και στο “Wake Of The Awakened” αλλά και στο “Voyage To A North Pole Adrift” – απλά εκεί γίνεται λίγο πιο απολαυστικό λόγω των ανατριχιαστικών riffs.
Εκτός από το “Hate Cloak” που κέρδισε τίμια όλα τα repeats, έτσι και το επτάλεπτο κλείσιμο “Lost Arcane City of Uppåkra” προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον με τα Sabbath/αργόσυρτα Motörhead ριφάκια της εισαγωγής του, που μετά τα μισά του τραγουδιού καταλήγουν σε ατμοσφαιρικότατη ψυχεδέλεια, που μου έφερε στο μυαλό από Hawkwind μέχρι…Eloy.
Ακόμα και μετά την ακρόαση του “Eternal Hails……”, τρία πράγματα παραμένουν σίγουρα στον μάταιο τούτο κόσμο: 1) ένας ποδοσφαιρικός αγώνας έχει κανονική διάρκεια 90 λεπτά, 2) θα πεθάνουμε όλοι και 3) αγαπάμε τον Gylve και τον Ted – ακόμα και αν δεν αγγίζουν «δεκάρια» πλέον με τις κυκλοφορίες τους εδώ και τουλάχιστον 22 χρόνια και δεν με ενθουσίασαν ιδιαίτερα και με τούτο εδώ το νέο Gylve & Ted’s Bogus Journey. Εγώ τους εύχομαι να κυκλοφορούν έτσι αυθόρμητα και τίμια όπως πάντα κάνουν, τις νέες τους μουσικές περιπέτειες για 30 χρόνια ακόμα.
1207 
