Είδος: Black/Heavy Metal
Δισκογραφική: Peaceville Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 28 Οκτωβρίου 2022
Υπάρχουν κάποια πράγματα στον κόσμο αυτό, τα οποία αποτελούν σταθερές. Πχ η διαφθορά του ελληνικού κράτους, το ότι ο Jimi Hendrix είναι ο καλύτερος κιθαρίστας που έχει υπάρξει και το ότι τα καλύτερα γεμιστά είναι τα ορφανά (ξεκάθαρα). Μια από αυτές τις σταθερές λοιπόν, είναι οι Darkthrone δεν κυκλοφορούν κακά ή μέτρια άλμπουμ. Όντας μακριά από το μέινστριμ, αποτελούν ένα από τα τοτέμ της μουσικής αυτής, έστω κι αν τα τελευταία αρκετά χρόνια έχουν βάλει κι άλλα πράγματα μέσα στο black τους.
Για μένα αποτελεί έκπληξη η φετινή τους κυκλοφορία, καθώς δεν είχα τελειώσει με το περσινό εξαιρετικό “Eternal Hails” και το “Astral Fortress” μου έσκασε από το πουθενά. Και για να είμαι ειλικρινής, μετά από τις πρώτες αναγνωριστικές ακροάσεις, μου φάνηκε καλό, αλλά υποδεέστερο του “Eternal Hails”, καθώς το θεώρησα βιαστικό και λίγο πρόχειρο. ΟΥΤΕ ΚΑΝ. Η ατμόσφαιρα σιγά σιγά χωρίς να το καταλάβω με εγκλώβισε σε μια παγωμένη φυλακή, από την οποία συνειδητοποίησα ότι μάλλον δεν ήθελα να βγω. Ατμόσφαιρα αντιληπτή από την ακουστική εισαγωγή του “Caravan of Broken Ghosts”, το οποίο συνεχίζει πότε αργόσυρτο, πότε ανεβάζοντας ταχύτητες και βάζοντας σε για τα καλά στο δίσκο. Συνέχεια με το “Impeccable Caverns of Satan”, που εκεί που λες οτι βασίζεται σε ένα trivial riff που η μπάντα θα μπορούσε να είχε γράψει στον ύπνο της, αρχίζουν οι αυξομειώσεις στο ρυθμό, για να θυμίσει το κομμάτι ατόφιο νορβηγικό black των ‘90s στα καλύτερα του. Επόμενο το “Stalagmite Necklace” το οποίο μπαίνει με ένα εξίσου μονολιθικό riff χαρακτηριστικό της δεύτερης περιόδου της μπάντας, αλλά το κομμάτι απογειώνουν τα πλήκτρα που του δίνουν μια απόκοσμη αισθητική. Ακολουθεί το μάλλον καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το δεκάλεπτο έπος “The Sea Beneath the Seas of the Sea”. Ατμοσφαιρική κιθαριστική εισαγωγή, για να ακολουθήσει το βασικό θέμα του κομματιού το οποίο κινείται σε mid tempo ρυθμούς με μικρές εναλλαγές μέχρι το 6ο λεπτό, όπου η ατμόσφαιρα απογειώνεται με τα μελωδικά μέρη να του δίνουν και πάλι μια απόκοσμη ομορφιά. Το “Kevorkian Times” γκρουβάρει αρκετά παραπάνω σε σύγκριση με τον υπόλοιπο δίσκο, το “Kolbotn, West of the Vast Forests” αποτελεί ένα χαλαρό και ψυχεδελικό instrumental διάλειμμα πριν ο δίσκος κλείσει με το “Eon 2”, μια φοβερή μίξη black, heavy, με έντονες επιρροές από Mercyful Fate και Iron Maiden στην εισαγωγή, για να ρίξει ταχύτητες και να ξαναγίνει κλασικό Darkthrone (με εξαίρεση τα ακουστικά περάσματα) στη συνέχεια.
To artwork αν και απλοϊκό (απόρροια του περσινού κραξίματος για κλοπή;) σε μεταφέρει αυτομάτως στον παγωμένο βορρά (όπου ο Fenriz κάνει πατινάζ σε κάποια παγωμένη λίμνη, apparently) καί όχι σε κάποιο Astral Fortress, αλλά σε αυτό σίγουρα σε πάει το μουσικό περιεχόμενο του άλμπουμ, το οποίο σε στέλνει απευθείας σε κάποιο παγωμένο μπουντρούμι του. Για παραγωγή δε νομίζω ότι έχει νόημα να μιλήσουμε σε δίσκο των Darkthrone, καθώς το καλή ή κακή δεν έχει σημασία, αρκεί να παραμένει χαρακτηριστική “Darkthrone” και αυτό αυταπόδεικτα το πετυχαίνει.
Ακούγοντας λοιπόν ένα 2/2 πολύ καλών κυκλοφοριών μέσα σε δύο χρόνια, να πούμε ότι είναι δύσκολο αυτό που κάνει το γκρουπ, να μένει μακριά από το μέινστριμ και παράλληλα να κυκλοφορεί δίσκους που παραμένουν ψηλά ποιοτικά κάνοντας αυτό που τους αρέσει. Δεν ανακαλύπτουν ξανά τον τροχό, δεν ανοίγουν πλέον τα όρια του μπλακ όπως κάνουν άλλες μπάντες, αλλά δε χρειάζεται κιόλας, το έκαναν από τους πρώτους στα ‘90s. Παραμένουν ακόμα μπάντα όμως, που όταν βγάλουν δίσκο αξίζει να βρεις χρόνο για να ασχοληθείς.
Bandcamp: https://peaceville.bandcamp.com/album/astral-fortress
Facebook: https://www.facebook.com/Darkthroneofficial
561 
