Wall of Sound στα καλύτερά του στο FUZZ.
Νομίζω όλοι ξέρουμε το συναίσθημα του να περιμένουμε κάτι πολύ και όσο πλησιάζει η μέρα να είμαστε όλο και πιο ενθουσιασμένοι (αλλά και λίγο αγχωμένοι) για αυτό που έρχεται, φτιάχνοντας ιδανικά σενάρια και υποθέσεις για το πως θα είναι. Τι γίνεται όμως όταν αυτό είναι τελικά είναι ΑΚΟΜΑ καλύτερο; Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Οι πόρτες του Fuzz άνοιξαν στις 19:00 και στις 20:00 πρώτοι ανέλαβαν το δύσκολο έργο του support οι Sevengill, που με το “Atem” του 2019 μας είχαν δώσει πολύ καλά δείγματα post/progressive metal.
Έπαιξαν όλο το άλμπουμ και θεωρώ ότι ενώ ήταν καλοί, ίσως υπήρξαν λίγο αγχωμένοι με το αποτέλεσμα να φαίνεται λίγο “σφιχτό”.
Με το μέρος τους είχαν τον ήχο και τον κόσμο, ο οποίος τους αποχαιρέτησε με ένα ζεστό χειροκρότημα για να υποδεχτεί στις 20:25 τους Calyces, των οποίων το εξαιρετικής αισθητικής “Impulse to Soar” μας είχε ξετινάξει δύο χρόνια πίσω.
Στα περίπου 40 λεπτά που έπαιξαν, τα άκουσα όλα: prog metal, sludge, hardcore και άλλα πολλά, με τη μπάντα να μου δίνει την αίσθηση ότι αποτελεί ένα φοβερά καλοδουλεμένο χωνευτήρι επιρροών και ιδεών από τις μεγαλύτερες μπάντες των 00s. Θα ήθελα να τους δω και headliners σύντομα, μιας και θεωρώ ότι έχουν πολλές προοπτικές. Προσωπική προτίμηση, θα ήθελα λίγο πιο ενεργή σκηνική παρουσία, πράγμα από το οποίο φαίνεται να πάσχει μεγάλο μέρος της ελληνικής σκηνής.
Διάλειμμα για τσιγάρο έξω και πίσω για να πιάσουμε θέση για τους headliners. Στο σημείο αυτό να πω ότι ο τελευταίος δίσκος μου άρεσε, αλλά όχι τόσο αυτοί του φοβερού σερί από Salvation μέχρι A Dawn to Fear. Έχοντας τεράστια παραγωγή και ήχο, αναρωτιόμουν πως αυτά θα αποτυπωθούν λάιβ, έχοντας τις αμφιβολίες μου.
Και τότε μπήκε η εισαγωγή του “Cold Burn” και τα πήρε όλα παραμάζωμα. Ένα δυσθεώρητο wall of sound που μας πήρε και μας σήκωσε. Είχα τις απορίες μου για το λόγο ύπαρξης 2 drummer, αλλά μου λύθηκαν αμέσως. Γιγάντιος ήχος, επιβλητικός, καθαρός, άκουγες τα πάντα. Συνέχεια με το “Nightwalkers” και το light show είναι εφάμιλλο του ήχου και κάνει τη συνολική εμπειρία ακόμα καλύτερη. “The Silver Arc” και η εκτίμηση μου στον τελευταίο δίσκο αρχίζει και ανεβαίνει κι άλλο.
Το “I, the Weapon” ξεκινάει από το πουθενά σαν γροθιά στο στομάχι και το κοινό εκστασιάζεται. Μαζί με το “Lights on the Hill” που ακολούθησε, αποτελούν τα αγαπημένα μου κομμάτια τους, οπότε δύσκολα περιγράφονται τα συναισθήματα που ένιωσα ακούγοντάς τα παιγμένα ζωντανά και με τέτοιο ΗΧΟ. Ο τρόπος που χτίζονται λεπτό με το λεπτό για να ξεσπάσουν στο τέλος και να πέσουν μετά οι εντάσεις προσφέρει ένα μοναδικό feeling κάθαρσης.
Συνέχεια με το “Τhe Silent Man” και αυτός ο repettitive ρυθμός των τυμπάνων, κάνει τα κεφάλια μας να πηγαίνουν ασταμάτητα πάνω κάτω μέχρι να έρθει η χαλάρωση στη μέση του κομματιού και η κορύφωση στο τέλος. Στο πανέμορφο “Beyond I” οι τόνοι πέφτουν, τη σκυτάλη στο μικρόφωνο παίρνει ο έτερος κιθαρίστας Fredrik Kihlberg (μεγάλη φυσιογνωμία) και μας στέλνει και το κομμάτι αποτελεί την ιδανική γέφυρα για το χαλαρού τέμπο “Dim” από το Somewhere Along the Highway, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Johannes Person ανεβαίνει κάγκελο και ρεμβάζει, αγκαλιάζει και αγκαλιάζεται απ’ το κοινό και αποθεώνεται.
Το σετ θα κλείσει με το “Blood Upon Stone” από το the Long Road North, το οποίο μας δίνει δύο build ups, δύο κορυφώσεις και τα μυαλά στον τοίχο και επιβεβαιώνει αυτό που υποπτευόμασταν, ότι ο δίσκος είναι πολύ καλύτερος live.
Σαν επίλογο, θέλω να πω τα εξής. Προφανώς και το ποστ ιδίωμα προσφέρεται σαν όχημα για να δώσει εικόνες στον ακροατή, αλλά αυτό που συμβαίνει με τους Luna είναι τρομακτικό. “The Cold Burn” νόμιζες ότι βρισκόσουν σε ανοιχτή έκταση βλέποντας κάτι απροσδιόριστο και απειλητικό να έρχεται κατά πάνω σου, στο “Ι: Τhe Weapon” έβλεπες παντού τριγύρω σου θεόρατα κτίρια να σε πλακώνουν, ενώ στο “Nightwalkers” νόμιζες ότι βρισκόσουν σε αδιέξοδο με 4 τοίχους να κλείνουν γύρω σου. Το λάιβ ήταν μια γενικότερη οπτικοακουστική εμπειρία (ήχος, φώτα, σκηνική παρουσία, στήσιμο) που έδειξε γιατί οι Cult of Luna αυτή τη στιγμή ΕΙΝΑΙ το post metal.
Bonus 1: το ντέφι που ακουγόταν πεντακάθαρα στον ορυμαγδό ήχων και ηχητικών στρωμάτων που είχε η μπάντα.
Bonus 2: οι αγκαλιές του Johannes στο κοινό μετά το τέλος του live.
Y.γ.: Τι γίνεται ρε μλκς με το merch στα live; Γιατί τόσο λίγα πράγματα και τόσο ακριβά; The Ocean, Deafheaven, Cult of Luna το ίδιο χάλι. Σχεδόν κανένα cd και πανάκριβα t-shirts και βινύλια. Ε, ας έβρισκα και κάτι να γκρινιάξω.
photos: Δέσποινα Σταματάκη
659 
