Προσωπικά, ήμουν από εκείνους τους γραφικούς που έγραφαν Crowbar κάτω από κάθε ποστ εγχώριου φεστιβάλ που ρωτούσε τι θέλετε να δείτε. Τουλάχιστον για την τελείωμα δεκαετία, η συχνότητα της επιθυμίας μου είχε φτάσει σε επίπεδο κακουργήματος.
Και τελικά, μετά από αναμονή χρόνων, έχω τη χαρά να τους δω στο αγαπημένο μου υπόγειο.
Λίγο μετά τις 9:30 λοιπόν, οι Bent by Sorrow είχαν ανέβει στη σκηνή για να ζεστάνουν τον κόσμο που είχε αρχίσει να εισρέει κατά δεκάδες.
Είχα πάρα πολλά χρόνια να τους δω, από ένα Defcon το 2016 στον ίδιο χώρο νομίζω, οπότε ένιωσα πως είτε λάθος θυμάμαι είτε, είτε πως έχουν αλλάξει πολύ αυτά τα χρόνια. Ο ήχος τους μεταλκορικός που θυμίζει αρκετά μπάντες της screamo σκηνής της Φιλαδέλφειας (οχι της Νέας), άλλοτε όμως έρχεται πολύ κοντά σε μπάντες τύπου Trivium.
Η σκηνική τους παρουσία είναι πλέον χορταστική, με έναν κιθαρίστα βγαλμένο σαν από την NYHC σκηνή, ένας drummer αποθέωση της γκρούβας, αλλά συνολικά έπεσαν θύματα του ήχου. Φάνηκε να αντιμετωπίζουν προβλήματα που έκαναν τα τραγούδια να ακούγονται μπουκωμένα. Η φωνή χαμηλά σε ένταση και πεταμένη σε κάποιο απύθμενο πηγάδι, ενώ και το μπάσο ακουγόταν μόνο μετά από διαλογισμό. Όλες οι ωραίες μελωδίες και τα έξυπνα riffs καταδικάστηκαν στην αφάνεια και αν δεν ήταν η ψυχωμένη παρουσία των μελών της μπάντας, θα είχα πάει για σουβλάκι (που λέει ο λόγος μην μου επιτεθείτε, φίλοι μου).
Σειρά είχαν οι Beyond Perception με τον έμπειρο Μάκουλα επί του μικροφώνου. Επίσης είχα καιρό να τους δω και έχω την εντύπωση πως δεν αναγνώρισα κανέναν εκτός του προαναφερθέντος, αλλά ποιον νοιάζει αυτό. Το groove metal που πρεσβεύουν οι BP είχε την ευτυχία να έχει καλύτερο ήχο από τους προηγούμενους και έτσι τα κορμιά μας άρχισαν να λικνίζονται σε ωραία τέμπο. Η ώρα κύλησε νερό, η φωνή του Μάκη μας έγδερνε τα αυτιά γλυκά, καθώς χοροπηδούσαμε με στο ρυθμό μιας παρέας καλοδουλεμένης και ορχηστρικά έμπειρης. Και εκεί, έδωσαν σεμινάριο τελειώματος live και παράδοσης σκυτάλης, κατεδαφίζοντας τον χώρο με μια φοβερή διασκευή του εμβληματικού “Territory” των Sepultura.
Το An είχε γεμίσει όταν οι Αμερικανοί πάτησαν πόδι γύρω στις 23:20. Η εμφάνιση του Kirk Windstein έβαλε φωτιά στον χώρο και με δύναμη ήρθε στα μούτρα μας το “Self inflicted”.
30 χρόνια επέτειος του “Crowbar”, το οποίο είχε την τιμητική του και έτσι ο Kirk πήρε την άτυπη άδεια μας για να παίξουν λίγα παραπάνω κομμάτια από εκείνο το album, με αρχή το προαναφερθέν και με τελείωμα…την υπέροχη διασκευή του “No quarter”.
Όσο περνούσε η ώρα, τα αίματα θερμαίνονταν περισσότερα και η έμπροσθεν της σκηνής γινόντουσαν ολοένα και πιο εκφραστικοί, με τα stage dives να δίνουν και να παίρνουν. “I Feel the Burning Sun” και όλα ρημαδιό, “Chemical Godz” και “Bleeding from every Hole” για να σπρώξουμε λίγο και το νέο “Zero and Below” και η μπάντα φαινόταν ιδιαίτερα χαρούμενοι και ξαφνιασμένοι από τη συνολική αποδοχή του κοινού, με συνεχή σχόλια για το πόσο γαμάτοι είμαστε εμείς εδώ.
Τόσο που η κυρία Windstein καλέστηκε επί σκηνής για να καταγράψει τα όσα φαίνονται από τη μεριά των μουσικών.
Ο ήχος συνολικά ήταν δυνατός και τεράστιος σε όγκο και σίγουρα απολαυστικότερος από τα προηγούμενα δυο sets και όσα βλέπαμε στη σκηνή ήταν μαγικά (εκτός των τεμαχίων που κερνούσε ο μουσάτος δάιμονας).
Αργότερα έσκασε το πολυαγαπημένο μου All I Had (I Gave), “Planets Collide” και “Like Broken Glass” και ήδη πριν τελειώσει είχα αποφασίσει. Αν ποτέ κάποιος με ρωτήσει πως ακούγεται η λάσπη, θα απαντήσω φωναχτα: C R O W B A R.
Ένα ακόμη μουσικό απωθημένο διεγράφη από τη bucket list μου, αλλά εύκολα θα ξαναζούσα το live από την αρχή.
Υ.Γ. Να ευχαριστήσω και τους συνεργάτες Βασίλη και Βαγγέλη για την ψυχολογική και ψυχοτρόπα συμπάράσταση και την παρέα!
Οι φωτογραφίες είναι της Έφης Γαλιατσάτου.
Setlist:
Self Inflicted
High Rate Extinction
I Feel the Burning Sun
Chemical Godz
Fixation
Negative Pollution
Bleeding from every Hole
To Carry the Load
The Cemetery Angels
It’s Always Worth the Gain
All I Had (I Gave)
Planets Collide
Like Broken Glass
No Quarter
617 
