Cro Mags, Black Mamba, xResistenciAx (27/06/2024) Arch Club

Στο Κινεζικό νέο έτος τρέχει η χρόνια του Δράκου, την ίδια στιγμή που στην Ελληνική επικράτεια από μουσικής πλευράς τρέχει αναμφισβήτητα η χρόνια του Hardcore, καθώς έχουμε απολαύσει μουσικές from the west coast to the east coast… gotta gotta gotta go.. που λένε και κάτι ψυχές, και υπαίτια για αυτό είναι η Hardtime Athens (να είναι καλά..).

Μία μέρα μετά την εμφάνιση των Bane με τους Harm’s Way και τους Kin Corruption, το Arch Club μετατράπηκε σε Νεοϋορκέζικο βρωμερό σοκάκι, με τη αστική δυσοσμία να περιρέεται στην ατμόσφαιρα για να υποδεχθεί τους Cro Mags 24 χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας.

Μαζί τους οι δικοί μας Black Mamba και οι xResistenciAx από την Γεωργία για ένα εκρηκτικό Hardcore πακέτο που δεν άφησε τίποτα στο διάβα του, παρά ταλαιπωρημένα και με πολλά παράσημα κορμιά από το πεδίο της μάχης.

Δεν ξέρω αν η πρόκριση των Γεωργιανών στους 16 του Euro έπαιξε τον ρόλο του, όμως οι xResistenciAx βγήκαν με τρομερή διάθεση και όρεξη να παίξουν μουσική με πανηγυρικό τρόπο με το καλησπέρα σας.

Η παρέα από την Τιφλίδα απέδωσε την μουσική της, συνδυάζοντας όλα τα υπό ιδιώματα του Hardcore με μία crossover αισθητική που υπό κάποιες στιγμές ακροβατούσε μεταξύ Thrash και ανεπαίσθητου Grind riffing. Ο τραγουδιστής κινούμενος σαν αρουραίος σε πυρωμένη φάκα δεν σταμάτησε να οργώνει την σκηνή, φτύνοντας τους στίχους και ενίοτε τις ρίμες του, χτίζοντας rap γέφυρες με το Hardcore τους.

Τα breakdown τους δονούσαν τεκτονικές πλάκες και από νωρίς έδωσαν το κίνητρο στον κόσμο για τα πρώτα circle pits.

Δεν ξέρω αν το γεγονός ότι γεωγραφικά συνορεύουν με την Αρμενία έχει κάποια σχέση, όμως μία πρώιμη System of a Down αύρα και παράνοια μαζί την αισθανόσουν κάποιες στιγμές μέσα σε όλο τον ηχητικό τους όλεθρο.

Ψυχωμένη εμφάνιση που είχε σαν κερασάκι στην τούρτα και μία πρόταση γάμου που στέφθηκε με επιτυχία από τον τραγουδιστή προς το έτερον του ήμιση.

Στην ανάπαυλα ο κόσμος έκανε αισθητή πλέον την παρουσία του, μπαίνοντας στο εσωτερικό του Arch, το οποίο αποτέλεσε όαση δροσιάς σε σχέση με την αποπνικτική ατμόσφαιρα που επικρατούσε έξω.

Για καθημερινή πάντως ο κόσμος ήταν αυτός που έπρεπε και ποσοτικά και ποιοτικά για να απολαύσεις την βραδιά και την συναυλιακή επιστροφή των Cro Mags στην χώρα μας.

Μέχρι να συμβεί αυτό μεσολάβησε η παρουσία των Black Mamba, για τους οποίους είχα ακούσει πολλά σχόλια και διθυραμβικές κριτικές, κάτι που επιβεβαίωσαν και σε μένα και με το παραπάνω.

Η μπάντα έσπειρε τον ηχητικό της τρόμο και το δηλητήριο της μας παρέλυσε εγκεφαλικά γιατί σωματικά δεν κατάφερε να ακινητοποιήσει τα άκρα μας, καθώς με την ρυθμικότητα των συνθέσεων λειτουργούσαν με δική τους βούληση.

Η σκηνική τους παρουσία ,και ειδικά του frontman ο οποίος την επόμενη φορά θα μπορούσε να καταρρίψει το ρεκόρ του Καραλή στο άλμα επί κοντώ με τέτοια επίδειξη αλτικότητας που μας έδειξε, εκστασίασε το κοινό που πλέον πρόσθεσε στο παλμαρέ του και stage diving μεταξύ άλλων.

Ψωμωμένο metallic Hardcore με πάθος και σεβασμό, με στακάτες κιθάρες που φασώνονται με το Groove Metal και με κούρδισμα σεμιναριακού τύπου στο snare, που ακόμα ηχεί στα αυτιά μου σαν σφαλιάρα την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Η μπάντα έχει το δικό της κοινό που την ακολουθεί και που σίγουρα θα μεγαλώσει και άλλο μετά και από τέτοιες ισοπεδωτικές εμφανίσεις, ενώ δεν έλειψαν τα γέλια και οι ματιές με τον κόσμο καθόλη τη διάρκεια δημιουργώντας μία οικογενειακή old-school ατμόσφαιρα.

Με την ώρα να πλησιάζει την αναγραφόμενη της εμφάνισης των Νεοϋορκέζων θρύλων, και αφού έγινε το απαραίτητο sound check, χωρίς φανφάρες ξεκίνησε η κάθοδος των Cro Mags ή αν προτιμάτε του Flanagan υπό την περικεφαλαία του και της παλιοπαρέας του που τον πλαισιώνει.

Το Arch μετατράπηκε σε πεδίο μάχης και διαδήλωσης και ο κόσμος ο ίδιος ήταν έτοιμος να υποδεχτεί την ζωντανή ιστορία του Hardcore προσωποποιημένη και να λουστεί χορεύοντας με τους ήχους και τους στίχους του.

Ο Flanagan εξαπέλυσε το σκληροπυρηνικό του μανιφέστο από το τετράχορδο του μανιακού κα το πεντάγραμμο του αναρχικού και ο χώρος γέμισε από μουσικές, mosh pits, crowd surfing χωρίς σταματημό, κλωτσοπατιναδες και κάθε λογής διαπροσωπική έκφραση.

Πραγματικά αν ο τύπος είναι έτσι στην έκτη δεκαετία της ζωής του, απορώ πως θα ήταν στα prime του στην ηλικία των 20 με 30 που όλα δουλεύουν στα κόκκινα.

Η αλήθεια είναι ότι ο Flanagan δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο, παρά ένας φρενοβλαβείς ηθοποιός που του είπαν να υποδυθεί την περσόνα αυτού, παίζοντας μπάσο και τραγουδώντας με ταξικό σκοπό.

Χαζεύοντας τον επί σκηνής παρατηρούσες έναν άνθρωπο που τα έδινε όλα μέχρι τελικής πτώσεως, ο οποίος σιχαίνεται την υποκρισία και όμως μπαίνει εκφραστικά στο πετσί του ρόλου με μοναδικές υποκριτικές ικανότητες.

Κάποια στιγμή ενσάρκωσε τον γνωστό Βρασίδα, και τις ιδιόρρυθμες απόψεις του περί καπνού και τσιγάρου, όχι απαραίτητα άδικα, όμως με την σωστή προσέγγιση και την εύθυμη διάθεση το έσωσε δίνοντας την εναλλακτική να προέρχεται από pure weed.

Εκκωφαντική εμφάνιση που από κάποιο σημείο και έπειτα οι ωτοασπίδες μου έχασαν την πιστοποίηση τους, και πλέον φτάνουν μέχρι το σημείο Cro Mags στα db, γιατί από εκεί και μετά απλά δεν λειτουργούν και κουφαίνεσαι, όχι ότι με χάλασε κιόλας.

Τα age of quarrel και Best Wishes είχαν την τιμητική τους με κλασικούς ύμνους όπως τα “Hard Times”, “We Gotta Know”, “World Peace” να διαδέχονται τα “Days of Confusion” και “ Down But Not Out”, αποδεικνύοντας πόσο προφητικά ήταν γραμμένα και πόσο ταιριαστά στην κοινωνικά άνιση και ταξικά άδικη εποχή που διανύουμε.

Η μπάντα μας μετέφερε τον ήχο της αστικής ασφυξίας της μητρόπολης και το soundtrack μιας γενιάς που δεν είχε τίποτα να χάσει και που πρέπει να μεταλαμπαδευτεί και στην επόμενη και ούτως καθεξής.

Κάθε νότα που ακούσαμε έφτυνε βία, κάθε ρυθμός έφτυνε σκέτη δυσαρέσκεια, και κάθε ένα τραγούδι μεμονωμένα ήθελε να σπάσει στο ξύλο τα ανθρώπινα γρανάζια του συστήματος μέχρι να τα καταστήσει άχρηστα και αδύναμα.

Όλα αυτά τα βιώσαμε σε κάτι λιγότερο ή περισσότερο της ώρας με έντονο τρόπο όπως του αρμόζει. Εν τέλει προς απάντηση στην ερώτηση του Flanagan, έκανε την δουλειά του και με το παραπάνω και μας χάρισε ένα Hardcore show μοναδικό και σφραγίδα γνησιότητας και τίποτα λιγότερο…όπως του(μας) αξίζει και του(μας) αρμόζει…