Σωτήριο έτος 2004.
Σημαδιακή χρονιά τουλάχιστον για τα εγχώρια δεδομένα, με κοσμοϊστορικές αναφορές που άφησαν χαραγμένο το στίγμα τους, τις επιπτώσεις των οποίων πληρώνουμε ακόμα και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε πιθανόν εφόρου ζωής.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες επιστρέφουν στον τόπο γέννησης τους και στέφονται με απόλυτη “επιτυχία”, ο θεός κλείνει τα μάτια και η γαλανόλευκη δικαίως σηκώνει την κούπα με το απόλυτο χάος να επικρατεί στους δρόμους, ο Σάκης μας εκπροσωπεί στη Eurovision και ο Κωστάκης αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας με τα γνωστά αποτελέσματα.
Είκοσι ολόκληρα χρόνια, ήμουν νιος και γέρασα ένα πράγμα και μαζί με μένα ανδρώθηκαν μεγαλώνοντας και οι Cripple Black Phoenix για να αφήσουμε στην άκρη τα ανούσια και να έρθουμε στα πιο ουσιώδη που αφορούν το συνάφι μας και την μουσική μας.
Πριν από πέντε Ολυμπιάδες λοιπόν, ο Justin Greaves, σαν γυρολόγος σε αρκετές μπάντες (στις οποίες θα αναφερθούμε παρακάτω) στο Sludge/Doom ιδίωμα μαζί με τις κυμβαλοκρουστικές του ικανότητες και τις μπαγκέτες ανά χείρας και υπό την καθοδήγηση του Dominic Aitchison των Mogwai, ξεκίνησε ηχογραφώντας το δικό του ταξίδι με την ιδέα των CBP να παίρνει σάρκα και οστά.
Το όνομα δεν το σκαρφίστηκε ως δια μαγείας, και ουσιαστικά πνευματικός του πατέρας είναι ο John Morrow (Iron Monkey) από τους στίχους του για το “Big Loader”, σύνθεσης που βρίσκεται στο ντεμπούτο άλμπουμ των Iron Monkey.
Από τις πρώιμες μέρες της μπάντας συνεργάστηκε με πλειάδα καλλιτεχνών από συγκροτήματα όπως Gonga, Mogwai, Electric Wizard, Heart of Black Science ακόμα και με τον Geoff Barrow (Portishead, Beak) στο κομμάτι της παραγωγής αλλά και βοηθώντας στα πρώτα show εκτελεστικά.
Όλοι μα όλοι συνεισέφεραν ώστε να στηθεί το οικοδόμημα των CBP με σταθερά θεμέλια και έβαλαν το ηχητικό τους λιθαράκι για να στηθεί αυτό το απέραντο τοίχος από ήχους και να διαιωνιστεί αυτή η ιδέα, απαριθμώντας 12 δισκογραφικές δουλειές, διάφορα Eps, συλλογές, ζωντανές επίσημες και bootleg ηχογραφήσεις, και όλα στο σύνολο τους σφραγισμένα από την ηχητική υπογραφή του Justin Greaves.
Ο ίδιος τιθασεύοντας την ακραία μουσική του φύση, και προτάσσοντας την κλίση του για το προοδευτικό στοιχείο και την λατρεία του για την ψυχεδέλεια και τους Pink Floyd μεταξύ άλλων, άρχισε να ηχογραφεί (όπως ο ίδιος τις αποκαλεί) “Endtime Ballads”, υποδηλώνοντας τόσο τη μελωδική αλλά ελαφρώς μακάβρια φύση των τραγουδιών του, όσο και το ασυνήθιστο μείγμα των επιρροών του έως την τελική εξέλιξη στη μουσική.
Αυτό είχε ως συνέπεια να κατηγοριοποιηθούν, από Progressive Rock και Dark Folk, μέχρι Psych και από Post Metal σε Post Rock για να αναφερθούμε σε ορισμένα εξ αυτών. Το σίγουρο είναι ότι οι ίδιοι είναι όλα αυτά μαζί και τίποτα απολύτως, καθώς αποτελούν μοναδική περίπτωση στα χρονικά της μουσικής.
Είκοσι ολόκληρα χρόνια και με κάποια από αυτά ταραχώδη (εξαιτίας δικαστικής διαμάχης για τα δικαιώματα της μπάντας) η μπάντα βρίσκεται εδώ, δίνοντας το παρόν δισκογραφικά και συναυλιακά και με επετειακή διάθεση, θα μας επισκεφτεί για πολλοστή φορά, στις 23/11 στο Fuzz Club, ενώ πλαισιώνεται ιδανικά από τους Their Methlab και τους NAΦΘΑLYN για μία εκρηκτική ατμοσφαιρική βραδιά.
Για το λόγο αυτό και επειδή μας αρέσει αυτή η νοσταλγία που πηγάζει από τις μουσικές επετείους, ανασκάπτουμε στο παρελθόν του Justin Greaves και τον σκιαγραφούμε μέσα από το πρότερο αλλά και σχετικά πρόσφατο μουσικό του βίο.
Iron Monkey-Bad Year
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, και με τέτοια αρχή το μέλλον του Greaves διαγραφόταν “ευχάριστα δυσοίωνο” στον ακραίο ήχο. Από τα original μέλη και ενεργός την πρώτη περίοδο της μπάντας έβαλε μαζί με λοιπούς όπως Eyehategod, Grief τα θεμέλια στο λασπώδη οικοδόμημα.
Teeth of Lions Rules the Divine-New Pants & Shirt
Ακόμα και στις μέρες μας όταν βάζω το “Rampton”, μία κάποια ενόχληση και μία δυσφορία την νιώθω και σωματικά και ψυχικά με κάθε ακρόαση. Πόσο μάλλον όταν πριν δύο δεκαετίες και κάτι ο Justin Greaves μαζί με τους Stephen O’Malley, Greg Anderson και Lee Dorian, κακοποιούσαν τα απαίδευτα αυτάκια μας. Ξεπερνώντας τα όρια του supergroup μαζί με τους Khanate και Burning Witch, συμπληρώνουν την Αγία τριάδα του ακραίου και πειραματικού Drone Doom ήχου και όχι μόνο.
Electric Wizard-We Live
Μέλος του καινούργιου τότε line up που παρουσίασε το 2003 ο Osborn, μαζί με τον Rob Al Issa στο μπάσο και την Buckingham στη κιθάρα, όπου ηχογράφησαν το δίσκο “We Live” και συνέχισαν να μας κρατούν αιχμάλωτους στον “Legalise Drugs & Murders” trippy κόσμο τους
Se Delan-Beneath the Sea
Πίσω από κάθε πετυχημένο και δημιουργικό άντρα κρύβεται επίσης μία ακριβώς ίδια γυναίκα, καθώς πορεύονται βίους παράλληλους. Η Belinda Kordic συμπράττει καλλιτεχνικά με τον Greaves και πορεύονται όπως στη προσωπική ζωή μαζί και στην καλλιτεχνική παράγοντας σκοτεινή ατμοσφαιρική Rock, που είναι την ίδια στιγμή άγουρη, φυσική και ανθρώπινη.
Johnny the Boy-Crossings
Ο Johnny πήρε το όπλο του, όμως εδώ ο Justin πήρε ανά χείρας τις μπαγκέτες του και μαζί με την Belinda Kordic και τον Matt Crawford συνθέτουν μουσική που “πονάει”, αλλά μας αρέσει. Όλα αυτό διαδραματίζεται κάπου ανάμεσα στο παλιομοδίτικο Doom και στο Sludgened Black Metal και ξυπνάει αναμνήσεις από το σάπιο ηχητικά παρελθόν των συντελεστών αυτού.
Η πρώτη φορά ήταν το 2007, και η πιο πρόσφατη το 2018, όμως στο μεσοδιάστημα μεσολάβησαν τρεις δίσκοι και η επερχόμενη εμφάνιση τους είναι στα πλαίσια του εορτασμού των είκοσι χρόνων και αποκτά ειδική βαρύτητα η οποία θα βαρύνει ακόμα περισσότερο και θα φορτιστεί συναισθηματικά, οπότε για το λόγο αυτό δίνουμε το παρόν και γινόμαστε μέρος της CBP ιστορίας. ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
419 
